FYI.

This story is over 5 years old.

Tech

Wat Destiny vertelt over het positieve beeld in science-fiction

Destiny is niet alleen een shooter, maar er zit eindelijk ook een positief beeld in op de toekomst van de mensheid.
Beeld: BagoGames/Flickr

Iedereens eerste science-fictionles zou moeten beginnen met Futurama. En nee, niet de tv-serie, maar zijn naamgenoot, de beroemde Wereldtentoonstelling. Een tour door een toekomstige maatschappij, een stralend middelpunt van wat er zou kunnen komen na 1939 – de tentoonstelling gaf een kijkje in hoe de toekomst van het leven van de blanke, middenklasse-Amerikaan kon worden. Want dat was het hoogtepunt van dit verhaal, van dat moment ging het alleen nog maar bergafwaarts met de toekomst.

Advertentie

Na de atoombom verschoof de algemene teneur over technologie van oneindige mogelijkheden naar katerige spijt. Verhalen over nieuwe ontdekkingsreizen in de ruimte zoals Planet of the Apes en Forbidden Planet veranderenden van droomreizen naar de toekomst naar de nachtmerries uit de ruimte. 2001: A Space Odyssey liet het idee zien dat we maar op bepaalde hoogte kunnen vertrouwen op wat we zelf maken.

NA DE ATOOMBOM VERSCHOOF DE ALGEMENE TENEUR OVER TECHNOLOGIE VAN ONEINDIGE MOGELIJKHEDEN NAAR KATTERIGE SPIJT

Als je lang genoeg in de sci-fi wereld rondkijkt, zie je dat het uiteindelijk gaat over menselijke fouten en de gruwelijke consequenties daarvan – los van Star Trek natuurlijk. Het genre gaat eigenlijk niet meer over nieuwe wonderlijke uitvindingen, maar over hoe deze ontploffen in ons eigen gezicht.

Alle beelden zijn screenshots van de Destiny trailer. Beeld: Youtube

Zeker in de laatste tien jaar is er een verschuiving aan de gang: van specifieke uitvindingen die meer kwaad dan goed doen tot zwakheden van de maatschappij die de wereld naar de ondergang duwen. Children of Men of District 9 bijvoorbeeld – films die science-fiction gebruiken om te laten zien hoe vervuiling, kapitalisme en racisme de toekomst in een verdomhoekje plaatsen. De afgelopen tientallen jaren was science-fiction er om ons te vertellen hoe we de wereld verneukt hebben en deze blijven verneuken. En juist op het moment dat alles op z'n slechtst is, lijkt daar nu vrij plotseling een positieve verandering in te komen.

Advertentie

De nieuwe game Destiny begint op Mars. Een groep astronauten komt er net op de oppervlakte aan en in beeld komen er verschillende talen langs zoeven, wat suggereert dat het een wereldwijd team is. De muziek klinkt alsof het elk moment kan uitbarsten in een ouverture uit Star Trek. In de game is er de Traveller, een enorm mysterieus vliegend object die de mensheid talloze uitvindingen en beschaving op andere planeten heeft gegeven.

"Het was de tijd van wonderen," spreekt Travellers stem Speaker, "We staarden naar het heelal en wisten dat het ons doel was om in het licht van andere sterren te lopen."

De mysterieuze bal had wel een nadeel: een onheilspellende kracht genaamd Darkness zat achter de bals macht aan en dus die van de mensheid. "En dat was het einde van alles. Maar het was ook een begin," zei Speaker.

In de maanden voor de release werd Destiny haast als een mythe besproken. Er werd veel over gesproken door gamers zelf en er was een vrij toegankelijke beta waar een hoop mensen aan hadden meegedaan. Deze zet van Activision, geïnspireerd op de trend van open beta-versies, werkte immens goed – de geruchten rond Destiny voor de launch waren positiever dan de kritiek die erna kwam.

Zoals altijd deed ik zelf ook met de hype mee. Dronken na een zakelijke vergadering (op mijn werk zijn vergaderingen altijd in de kroeg) kwam ik in een gamewinkel terecht. Oorlogszuchtig en vastbesloten ging ik heel de nacht gamen om te zien waarom iedereen het over Destiny had.

Advertentie

Toen ik het nuchter ging spelen begreep ik het Destiny sucks/rules debat. Het is een open wereld voor online spelers, op een enorme schaal zoals Borderlands, World of Warcraft en Journey om op een interessante manier gamers over heel de wereld tegen te komen. Het lijkt niet precies op Halo, maar het zit precies tussen de bekende ruimteharnassen en -helmen en vervallen omgevingen die direct uit een oud heavy metal magazine lijken te komen.

MET EEN FIJN ONTWIKKELD GEVOEL VOOR VERWONDERING BEGINT DE GAME MET DE BESCHAVING OP HET RANDJE VAN VERWOESTING, OM VERVOLGENS WEER HELEMAAL TERUG TE KOMEN

Aan de andere kant zijn de missies zo kleurrijk als een kartonnen doos, de structuur ervan voelt heel routineus. Het idee om de 'meest belangrijke Guardian' te zijn is grappig omdat het lijkt op het trucje van de Droomvlucht in de Efteling – de illusie dat je door een unieke droom vliegt, totdat je erachter komt dat er nog meer mensen met jou in een karretje zitten. En Peter Dinklage's ingesproken zinnen maken de vergelijking helemaal af, want hij klinkt als een verveelde scholier die heel de zomer bij Drievliet moet werken.

Er zijn mensen die het geweldig vinden en mensen die de game niet heel spannend vinden – beide groepen kan ik wel begrijpen. De kritiek maakt niet heel veel uit, op z'n slechts is Destiny een goede game, maar niet superieur. Interessanter dan de gameplay is het bredere verhaal erachter.

Advertentie

Halo, Bungie's vorige enorm succesvolle game paste perfect in zijn tijdsgeest. Amerikaanse militaire overmacht en war on terror met een ruimteoorlog sausje eroverheen. De eerste Halo werd voor 9/11 gemaakt, maar kwam er net na uit, toen de Amerikanen geneigd waren eerst te schieten en daarna pas vragen te stellen.

Kan hetzelfde worden gezegd over Destiny? Met een fijn ontwikkeld gevoel voor verwondering begint de game met de beschaving op het randje van verwoesting, om vervolgens weer helemaal terug te komen. De Tower, Destiny's middelpunt, is een gigantisch gebouw met losse segmenten zoals Minas Tirith in LOTR. Destiny zit vol met magie, zonder al te veel uit te werken waar deze magie verder vandaan komt. Over het uiterlijk van de game kan sowieso gezegd worden dat het vrij ouderwets is.

Niet alleen suggereert de intro van de game dat we door middel van innovatie onze hedendaagse problemen kunnen oplossen en mensen op Mars kunnen zetten. Maar het wijst er ook op dat het ons daarna nog een keer gaat lukken met behulp van intelligentie en samenwerking wereldwijd. Je zou deze game schouderophalend als positief incident kunnen noemen. Maar Christopher Nolan heeft de film Interstellar gemaakt die binnenkort uitkomt waarin hetzelfde gebeurt – de bevolking van een planeet op het randje van de afgrond weet haar eigen problemen op te lossen, no matter what.

Nu zijn er theorieën dat de verhaallijn van Destiny in de komende paar dagen een paar duistere rafelrandjes zou kunnen krijgen, dat Traveller bijvoorbeeld uiteindelijk het kwaad is en de mensheid dus uiteindelijk toch nog slecht is. Of misschien is dat een manier van fans om de ongebruikelijke maar ongelofelijke plot te begrijpen met iets vertrouwds. Een beetje zoals bij Interstellar, de film is nog niet uit, dus de positieve sci-fi verhalen zouden net zo goed slimme marketing kunnen zijn.

Maar het moet gezegd worden over het gedachtekader van science-fiction, wellicht zijn deze twee grote titels niet zoals Star Trek weer een reis terug naar een populair positief beeld over de toekomst. Halo's multiplayer was tegen elkaar, terwijl Destiny's multiplayer met elkaar gamen is. Misschien ziet optimistische science-fiction er tegenwoordig anders uit en gaan we nooit meer terug naar het beeld wat mensen hadden tijdens de Wereldtentoonstelling van 1939, maar we kunnen wel weer fantaseren dat onze weg richting destructie 180 graden gedraaid kan worden, we met innovatie onze huidige problemen kunnen oplossen en antwoorden op Mars kunnen vinden.

Er is optimisme in de lucht en opnieuw weer binnen de science-fiction, een opwaartse spiraal vanaf Elon Musk, door Star Trek en nu bij Destiny. Zelfs als de verhalen van nieuwe games niet heel indrukwekkend zijn, passen ze wel in een opwaartse trend van hoe we tegen de toekomst aankijken.