De louterende werking van afgrijselijk slechte games spelen

Ik houd van verfijnde, meeslepende en goed afgewerkte games. Het is fantastisch om ondergedompeld te worden in een ervaring die heerlijk wegspeelt, emotioneert met onverwachte plotwendingen en meer uren inneemt dan ik eigenlijk kan afstaan. Toch wissel ik het spelen van recente hoogstandjes als Metal Gear Solid V: The Phantom Pain en Bloodborne het liefst af met het spelen van slechte games. Geen middelmatige, maar toch vermakelijke pulptitels, maar écht afstotelijke, onspeelbare meuk waarvan je je niet kunt voorstellen dat het ooit uitgebracht kon worden.

Ik kan iedereen aanraden ook eens iets tegen willens en wetens in je spelcomputer te stoppen. Pak een game die elke recensent heeft afgebrand, waar je vrienden eindeloos over jammeren en waarvan talloze nachtmerrievideo's op YouTube staan. Het spelen van deze gedrochten kan namelijk leuker en leerzamer zijn dan het spelen van de succesvolle blockbuster van dit jaar. Richt je wel meteen op het afvoerputje, want matigheid is saai. Als je een game gaat spelen die je op alle fronten teleur gaat stellen, pak het dan écht goed aan.

Neem bijvoorbeeld Ride to Hell: Retribution, een game die na een lange en moeizame ontwikkelingsperiode een flinke downgrade kreeg in zowel graphics als gameplay. De moeilijke tijden die in de studio van ontwikkelaar Eutechnyx moeten hebben plaatsgevonden, kan je bijna voelen als je de belachelijke animaties en willekeurige verhaalwendingen onder ogen komt. Dit soort games zijn monumenten van miljoenen misgelopen euro's en genadeloos gezichtsverlies. Je maakt het tafereel nog mooier als je tussendoor de optimistische interviews leest van toen de ontwikkelaar het project nog helemaal zag zitten. Het spelen van slechte games voedt dus eventueel je honger voor sadisme.

Na het spelen van zo'n gedrocht neem je de bovengemiddelde games ook niet langer voor lief. Zo krijg je met Aliens: Colonial Marines niet alleen een hilarische speelsessie vol bugs en dansende Xenomorphs, maar ook nog eens een grotere waardering voor de pracht en praal die het superieure Alien: Isolation biedt. Deze twee games zijn buiten de filmlicentie amper te vergelijken, maar toch kan ik aanraden beiden in korte tijd achter elkaar te spelen. De beste van de twee geeft je dan het gevoel alsof je in een fraai vormgegeven film stapt, terwijl het misbaksel van Sega zo abstract wordt dat het bijna moderne kunst is. De voordelen gaan dus twee kanten op in dit geval.

Een ander slag games zijn de titels waarbij je na het spelen weet dat ze slecht zijn, maar ze toch op een onmeetbaar niveau heel goed vindt. Het op Twin Peaks geïnspireerde Deadly Premonition is hier een boegbeeld van en het stempel 'zo slecht dat het goed is' wordt op internet gretig op deze titel gedrukt. De markante, vaak verkeerd begrepen ontwikkelaar Hidetaka 'Swery65' Suehiro zet een intrigerende wereld neer met gebroken gameplay mechanics, foeilelijke textures en krankzinnige designkeuzes, maar trekt je daardoor toch regelrecht in zijn verdraaide brein vol avant-gardistische ideeën die nooit eerder in games te vinden waren.

Uiteraard zijn er ook games met ontzettend lage waarderingen die je beter kunt vermijden. De projecten die haastig en onafgemaakt door een grote uitgever de winkels in zijn geslingerd – denk aan Batman: Arkham Knight – leveren meer ergernis dan leedvermaak op, omdat je blijft malen over hoe goed zo'n game had kunnen zijn zonder de gebreken. Laat een verlangen naar een vroegere, betere tijd ook nooit de reden zijn om een slechte game op te pikken. Het nostalgie verscheurende Tony Hawk Pro Skater 5 is zelfs met de gigantische, recente update onspeelbaar en de herinneringen aan de goede delen uit die serie zijn te kostbaar om op het spel te zetten.

Nee, een beter motief is nieuwsgierigheid naar iets wat juist onbekend is, want zo verhoog je het risico om een game te vinden waarmee je je referentiekader vergroot. Zo stond ik begin dit jaar tussen de schappen en zocht ik een tussendoortje waarmee ik even niet aan andere dingen hoefde te denken. Hoewel ik voor een veelgeprezen titel als Tomb Raider of Dragon Age: Inquisition had kunnen gaan, koos ik nietsvermoedend voor Akiba's Trip: Undead & Undressed. In deze Japanse RPG struin je door de straten van Tokio en ruk je vampiers de kleding van het lijf om ze bloot te stellen aan licht.

Een beschamend aantal uren en kapotgescheurde kledingstukken verder, was ik zover heen dat ik het wel af moest maken. De conversatieopties in de game zijn oppervlakkig, het gevechtssysteem rammelt aan alle kanten en de monotone gilletjes van de hordes otaku's die ik versloeg begonnen hun tol te eisen. Toch heb ik de aftiteling bereikt, een prestatie die zich niet laat kenmerken door een hoge moeilijkheidsgraad, maar door de moed om door zoveel lagen van een slechte game te ploegen. Het geeft een vreemd gevoel van voldoening, dat niet te vergelijken is met het verslaan van een lastige eindbaas, of het verzamelen van alle trofeeën in een game.

Laat de grote releases van dit najaar dus eens liggen, en pak eens een game als The Walking Dead: Survival Instinct of Sonic Boom op. De drempel om een spel met zo'n slechte reputatie te spelen is hoog, maar het is om verschillende redenen vele malen interessanter dan de Call of Duty- en Assassin Creed-sjablonen die elk jaar gedrukt worden. Ik kan je niet beloven dat je er hetzelfde genoegen als ik uithaalt, maar dat het je plezier en dankbaarheid voor 'goede' games vergroot, is gegarandeerd.