Verrassing: ‘No Man’s Sky’ blijkt toch een game te zijn

Naast de posters van Darth Vader en The X-Files hingen er in mijn kinderkamer krantenknipsels van Wubbo Ockels. De man leefde mijn jeugddroom, want hij was als eerste Nederlander in de ruimte geweest. Hij leek bovendien op mijn vader omdat hij precies dezelfde snor had als mijn vader.

Met een raket de aarde verlaten zat er voor mij niet in, want ik liep rond met een bril en zo'n vieze plakkerige pleister op mijn linkeroog. Het heeft lang gekost om dit te verwerken, maar toen ontwikkelaar Sean Murray een aantal jaren terug No Man's Sky aankondigde leek de droom toch eindelijk in vervulling te komen. We worden met z'n allen ruimtevaarder.

De game is in een aantal opzichten zelfs de overtreffende trap van een Wubbo Ockels-simulator. Het betreden van het grote zwarte niks voelt overweldigend, vooral wanneer je de sterrenkaart opent en leest dat er meer dan achttien triljoen planeten zijn om te verkennen. Voor Wubbo waren er waarschijnlijk minstens zoveel sterrenstelsels om te ontdekken, alleen de technologie ontbrak. In No Man's Sky wel. En je kan ontdekken, dus doe je dat maar.

Het meest indrukwekkende dat de game al in het eerste uur voorschotelt is het verlaten van de atmosfeer van een planeet. De wereld strekt zich onder je uit als een grote eindeloze bol. In lichtsnelheid naar de volgende planeet zonder laadtijd voelt de eerste keer als een revolutionaire gebeurtenis.

Het is knap dat een team van minder dan twintig mensen dit voor elkaar heeft gekregen. De planeten die je bezoekt zijn allen willekeurig gegenereerd. Hetzelfde geldt voor de flora, fauna en atmosfeer. Hello Games, de onafhankelijke studio de game heeft ontwikkeld, heeft (bijna) niets voorgeprogrammeerd. Het algoritme zorgt er voor dat alle vondsten van spelers in een server worden opgeslagen.

Dit levert bizarre vondsten op, maar na een tijdje ook herkenbare patronen. De grenzen van de technologie zijn daardoor al snel goed te merken. De intergalactische ervaring, die door de media enorm is opgeblazen de afgelopen jaren, blijkt toch een stuk software te zijn. Dit is niet het artefact dat ons uit onze vleeslichamen verlost.

Zolang je het fijn vindt om meditatief rond te lopen op een planeet waar weinig te beleven valt, is dit jouw game. Maar ik denk dat de meeste mensen het menselijk contact gaan missen. De planeten zijn levensgroot en je gaat er dagen, zo niet weken over doen om iemand op zo'n planeet tegen het lijf te lopen. De kans dat je iemand tegenkomt in het enorme heelal is minuscuul. Twee mensen zijn wel op dezelfde lokatie geweest, maar ze konden elkaar niet zien. En de hoofdontwikkelaar Sean Murray wil niet zeggen wat de oorzaak is.

Als dit één ding benadrukt, is het wel dat ruimtereizen zeer eenzaam is. Het is een psychologische uitdaging om jaren alleen in de ruimte te verkeren. Je gaat je ergeren aan je bemanning, aan jezelf en je gaat je heel erg alleen voelen. In No Man's Sky erger je je alleen aan jezelf. Want er is niemand anders.

Op elke planeet die je bezoekt ben jij de buitenstaander. Een vreemdeling, in een nog vreemder land. De enige gesprekken die je voert zijn met buitenaardse wezens die jou niet kunnen verstaan. Een taal leren is een repetitieve, langdurige taak.

Verspreid over de planeten vind je gloeiende monolieten. Je kunt een taal leren als je die allemaal verzamelt, maar na vijftig van deze spoedcursussen ben je nog niet veel verder dan uren daarvoor. Eenmaal verveeld, moet je op zoek naar grondstoffen om verder te reizen.

Wubbo Ockels heeft nooit een planeet hoeven te bezoeken om enkel rotsen te verpulveren voor ijzer, planten te kappen voor zuurstof of antimaterie te oogsten om zijn ruimtevaartuig weer te laten vliegen. Maar hierover klagen is hetzelfde als een FIFA-game afrekenen op dat je tegen een bal moet trappen. No Man's Sky is ondanks alle verwachtingen gewoon een game, en niet de invulling van al onze ruimtedromen. Een spelcomputer of pc is vooralsnog niet in staat om dit aan ons te geven.

No Man's Sky is nu uit voor de PlayStation 4 en pc.