En Arie Boomsma zag dat de content goed was
Nu we allemaal content creators zijn in dienst van het grootkapitaal, zal dit gevoel iedereen bekend voorkomen: de stress die je krijgt van veel-gedeelde dingen op social media. Een poosje terug stuurde mijn gullfren een sms: "joepie je artikel is getweet door Arie Boomsma!". Ik was verrukt en blij en toen heb ik daar de hele tijd naar zitten staren. Arie Boomsma. Zijn kaaklijn en pure goedheid. Mijn artikel. De alinea's en grapjes. Nog sterker is dit gevoel bij een VIRAL. De microaandacht van de hele wereld op jouw woorden gevestigd. Zoinks.Van dit soort aandacht waait alle stof van je af, je ego zwelt aan alsof het concertgebouw ermee gemoeid is, en je bent blij. Maar na een middag heb je veertien keer gecheckt hoe vaak het stuk gedeeld is, hoeveel mensen op hun beurt Arie hebben geretweet en dan slaat de droef toe op onvoorziene wijze. Dan voelt het alsof je ziel niet meer door het Koninklijk Concertgebouworkest wordt georkestreerd, maar door de band van Andre Rieu, of de plaatselijke harmonie, en net voor je in slaap valt zou het de plaatselijke carnavalsband kunnen zijn, aan het eind van een avond bier drinken uit plastic festivalbekers.Wat is dat? In de kern een zwakte van het karakter. Blijkbaar geloof ik niet genoeg in mezelf om op eigen kracht mijn werk te waarderen. Er is een Arie Boomsma voor nodig om me te valideren. Je neemt je voor: Ik zal nooit meer opwinding voelen bij kortstondige online populariteit, ik zal nooit meer opwinding voelen bij kortstondige online populariteit, ik zal genoeg voldoening halen uit het feit dat ik mijn best heb gedaan op mijn werk en o mijn god is dat daar Bas Heijne die iets van me deelt?
Lees meer Ugh-Life
Advertentie