De afgelopen tien jaar is er ongelofelijke vooruitgang geboekt in protheses voor mensen die ledenmaten verloren hebben. Gisteren zag ik bijvoorbeeld onderstaand filmpje. Vier jaar geleden verloor de 32-jarige Zac Vawther zijn onderbeen bij een motorongeluk. Klote, maar nu heeft hij een prototype van een onderbeenprothese dat neurale signalen gebruikt om de knie en de enkel van het been te besturen. Wat het been doet, is de signalen die normaal naar zijn hamstring zouden gaan aftappen om daarmee de beweging van zijn robotbeen te regelen. Dat betekent dat hij nu zonder al te veel problemen (en niet meer stapje voor stapje) een trap kan afdalen of oplopen. Kijk het filmpje hieronder maar:Eerder schreven we hier ook al over armen die door neurale signalen bestuurd worden, en als je een beetje volgt wat er allemaal gebeurt in protheseland lijken er met de maand nieuwe dingen ontwikkeld te worden die me steeds jaloerzer maken. We zijn er nog niet, maar we gaan hard de kant op dat robotledematen beter gaan worden dan normale, saaie mensenledematen. En dat zette me aan het denken. Wat nou als dat punt bereikt wordt? Wat nou als een robothand op een gegeven moment sneller, sterker en beter wordt dan mijn eigen hand? En ik toevallig de loterij gewonnen heb? Zou ik dan een hand of een hele arm af laten zagen om te vervangen met een robotarm?Ik denk het wel. Mits de arm natuurlijk aan een aantal punten gaat voldoen. Ten eerste moet er feedback inzitten die aan mijn hersenen doorgeeft hoe hard ik iets pak, hoe warm het is, wat de textuur is en hoe flexibel het is. De 'huid' die eromheen zit moet natuurlijk aanvoelen, brandveilig zijn, sterker dan mijn normale huid en meekleuren als ik ooit een keer uit kantoor wegkom en er zon op schijnt. Of chroomkleurig zijn. Maar ik weet niet hoe leuk vrouwen dat zullen vinden. Ook moet de arm natuurlijk meer kunnen dan mijn eigen arm. Achterover buigen. Iets heel hard kunnen gooien. Stevige handdrukken geven. Maar niet té stevig. En heel snel typen. En pianospelen. Maar dit zijn allemaal dingen waar wetenschappers mee bezig zijn en die in de niet zo verre toekomst beschikbaar gaan zijn.De optie van een robotarm geeft natuurlijk wel allemaal morele complicaties. Naast het hele gedoe van "Oh, maar dan nemen toch alle rijke mensen turboarmen en dan blijven de armen achter!! >:( ," moeten er dokters zijn die mee willen werken aan het amputeren van een gezonde arm. En dat zal lang niet makkelijk zijn. Zie bijvoorbeeld hoeveel moeite museumdirecteur Geert Verbeke heeft om iemand te vinden die hem een kogelvrije spinnenhuid wil aannaaien. Maar naarmate plastische chirugie ingrijpender en dommer wordt (hallo, stemverhoging, knielifts - een facelift voor je knie, het bestaat) zal dat vast geen probleem worden.Het enige probleem dat ik voorzie voor ik met een sicke robotarm door het leven ga is geld. Ik denk niet dat een verzekeringsmaatschappij het zal vergoeden. En redacteur zijn is niet bepaald een vetpot. Eigenlijk zie ik maar drie opties: of ik win de loterij, of ik trouw een ontzettend rijke vrouw, of ik krijg een Bill Gates-achtig type zo ver om het als experiment te sponsoren. Of misschien moet ik maar in een 'ongeluk' terecht komen. Hoe dan ook, mijn punt is gemaakt: ik wil een robotarm.
Advertentie