Soylent's echte plan: voedsel vervangen door algen

Rob Rhinehart's droom is al tijden om de ingrediënten van zijn voedselvervanger Soylent te creëeren uit het niets. Het mantra van Rob en zijn bedrijf is dan ook "wees efficiënter." (Hoewel de slogan nu officieel "Use Less. Do More," is, maar komt op hetzelfde neer.) Het idee is altijd al geweest om minder tijd en energie te besteden aan alles rondom eten: Soylent is bedoeld om efficiënt voor het lichaam en de productie van het spul zelf te zijn.

Het zal niemand dus verbazen dat Rhinehart en zijn bedrijf nu algen zo proberen te kweken dat ze Soylent produceren, en dat ze een stap dichterbij dat doel zijn gekomen. Met de aankondiging van Soylent 2.0, dat in flesjes geleverd wordt, heeft Rhinehart algen in de mix gegooid als cruciaal ingrediënt. En hij wil nog veel, veel verder gaan.

De algen in Soylent 2.0 worden gekweekt door biotechbedrijf Solazyme, in een fabriek die toebehoort aan voedselgigant Archer Daniels Midland.

"De olie wordt er net als bij olijfolie uitgeperst," vertelt Rhinehart me in een mail. "Het is ongelofelijk efficiënt. Volledige tanks kunnen gevuld worden in slechts een paar dagen." Solazyme noemt het spul AlgaWise; in hun laatste omzetrapport refereerden ze vermoedelijk aan Soylent toen ze het hadden over een "nieuw bedrijf dat een voedselvervangende drank levert gemaakt met AlgaWise-olie."

Twee jaar geleden, toen ik een maand leefde van de betaversie, vertelde Rob dat zijn ultieme visie voor Soylent was om het spul te groeien met niets anders dan zonlicht, lucht en water, in bioreactors. Als dat lukte, zou hij het resultaat direct naar woningen toepompen, waar het uit de kraan zou komen als water.

In een stuk in deNew Yorker in 2014, wijdde hierover uit: "Rhinehart's echte doel is ambitieuzer: het bedrijf experimenteert met een omega-3-olie uit algen in plaats van visolie. Uiteindelijk hoopt Rhinehart alle ingrediënten van Soylent te maken uit algen – koolhydraten, eiwitten en lipiden. 'Dan hebben we geen boerderijen meer nodig om Soylent te maken,' zei hij. In plaats daarvan zou het bedrijf een superorganisme creëeren dat Soylent produceert: een alg die de hele dag Soylent uitscheidt. Dan zijn er geen fabrieken nodig."

Ik vroeg Rhinehart of dat nog steeds het plan is.

"Precies," antwoordde hij. "En we hebben al een grote stap gemaakt met 20 procent calorieën afkomstig van algen. De volgende stap is eiwitten. Ik zie geen enkele reden waarom we geen complete synthese kunnen bereiken over een paar jaar." Hij heeft zelfs een blauwdruk van hoe hij daar wil komen.

"Om uiteindelijk een duurzaam bedrijf te hebben om ons onderzoek te betalen, zijn we vooral gefocust op productverbetering en nieuwe producten, maar we hebben ook gewerkt aan de infrastructuur, waaronder een laboratoriumgebouw en een roadmap om het doel van celsynthese te bereiken, beginnend met eiwitten," schreef Rhinehart. "Dit proces heeft twee modules: eentje om het productieorganisme te ontwikkelen en optimaliseren, en een andere die de bioreactoren moet ontwerpen die het beste werken voor het organisme."

In andere, minder omslachtige woorden: hij wil een Soylent-poepende alg maken en een fabriek waar die in kan wonen. Zo efficiënt mogelijk, uiteraard.

"In de toekomst kan Soylent gemaakt worden in modulaire, ietwat gecentraliseerde fotobioreactoren," vervolgt hij. "Uitgaande van mijn berekeningen kan een fabriek van 10.000 vierkante meter genoeg produceren om heel Los Angeles te voeden. Men kan makkelijk de capaciteit opschalen of minder maken. Wellicht zouden de bioreactoren zo simpel gemaakt kunnen worden dat iedereen er een thuis kan hebben. Alles wat je nodig hebt is elektriciteit, verzameld door zonnepanelen, en CO2 en stikstof uit de lucht. Water is ook nodig, maar dat kan gerecycled worden zonder al te veel verlies."

Als dat dystopisch klinkt – enorme reactoren vol algen die voedsel poepen – dan geeft Rhinehart daar waarschijnlijk niks om. Hij lijkt over de jaren steeds ascetischer en spartaanser te worden. In een recent blog omschrijft hij hoe hij off the grid is gegaan, behalve wat zonnepanelen, en zijn koelkast heeft weggedaan. En zijn keuken. Hij doet nu niet meer aan voedsel of stroom.

"De eerste ruimtekolonies zullen geen koolcentrales hebben. Ik ben er klaar voor," schrijft hij. "Terwijl ik gereden wordt door de glanzende stad, met mijn honger vredig onder controle, heb ik visies van parkeerplaatsen en supermarkten die vervangen worden door parken en gemeenschapscentra, energiecentrales omgebouwd tot musea en galeries." Met de algenbioreactors en zonnepanelen komt vrede. Als de mensheid efficiënt genoeg wordt om dat voor elkaar te krijgen, tenminste.

"Verkeer en afval en vervuiling zullen verdampen," concludeert hij, "zo lang we bereid zijn wat routines aan te passen." Iemand?