Om te huilen zo mooi

Dingen die onder een microscoop gefotografeerd worden zijn vrijwel zonder uitzondering niet alleen interessant om te bekijken, maar ook mooi. Door extreem in te zoomen op dingen die voor ons blote mensenoog saai zijn, worden ineens patronen en structuren zichtbaar die je nooit verwacht had. Dingen als een haarscheurtje in een stuk staal, dat ineens op een enorme kloof lijkt, waardoor je je gaat realiseren hoe lastig en bizar het leven van een luis ofzo wordt.

Dit wist fotograaf Rose-Lynn Fischer ook en maakte in 2010 een serie foto's van een bij onder een elektronenmicroscoop. Het resultaat was redelijk verbluffend: ineens kon je zien hoe complex en raar en mooi zo'n beestje van heel dichtbij is, misschien wel op een manier die anders alleen andere bijen zouden zien.

Na haar bijenproject fotografeerde ze onder andere een stuk van haar eigen heupbot, dat tijdens een operatie verwijderd was. En daarna ging haar leven blijkbaar bergafwaarts, want zoals ze tegen The Smithsonian zei "Vijf jaar geleden begon ik met het project, in een tijd van een overvloed van tranen, een hoop verandering en verlies - ik had dus een heleboel materiaal om mee te werken." Ze besloot namelijk uit te zoeken hoe opgedroogde tranen eruit zien onder een miscroscoop.

Dat lijkt misschien, buiten het sentimentele symoblische idee, niet een heel boeiend onderwerp, aangezien de meeste mensen denken dat tranen gewoon zout water zijn - maar het tegendeel is waar. Tijdens haar research kwam Rose-Lynn erachter dat er wetenschappelijk gezien meerdere soorten tranen zijn. Drie, om precies te zijn. Tranen van blijdschap of verdriet zijn tranen die veroorzaakt worden door heftige emoties, basale tranen worden de hele dag door geproduceerd om het oog te lubriceren en reflextranen worden veroorzaakt door irriterende stofjes, zoals uien of chemische wapens.

Niet alleen de oorzaak van de verschillende tranen verschillen, ook de chemische samenstelling is bij elke net iets anders. Emotietranen schijnen bijvoorbeeld hormonen te bevatten die als een natuurlijke pijnstiller werken. Dat zorgt er dus ook voor dat de structuur van de gedroogde tranen verschillen en elke gedroogde traan dus een ander patroon achterlaat als die opdroogt. Een soort kristalisatie van emoties, zou ik het nu zonder schaamte kunnen noemen, omdat het letterlijk zo is.

Voor haar project verzamelde Rose-Lynn honderden tranen van zichzelf en andere vrijwilligers, waaronder een baby. Ze gaat er verder niet op in hoe ze al die mensen aan het huilen heeft gemaakt, hoewel dat best wel interessante informatie was geweest.