Sinds het uitkomen van de eerste trailer van Gravity heb ik maandenlang uitgekeken tot de film uitkwam. Vorige week donderdag was het eindelijk zo ver, en ik moet zeggen: hij stelde verre van teleur. Naast wat kleine schoonheidsfoutjes die vooral het drama ten goede kwamen, gaf de film een ongelofelijk angstaanjagend en reeel beeld van hoe het is om in de ruimte te hangen terwijl alles mis gaat en er geen weg terug lijkt te zijn. Ik zal er verder niet te diep op ingaan, omdat je de film MOET zien, maar ik kan me verder geen moment herinneren dat ik zo blij was dat ik met beide voeten door zwaartekracht aan de grond geankerd was (behalve een keer toen ik in een vliegtuig zat en een motor kapotging, waardoor die ineens terugmoest en ik kennis maakte met doodsangst).Enfin, genoeg promo voor de film (DIE JE MOET GAAN ZIEN NU METEEN), het verhaal gaat over een paar hele knappe astronauten die tijdens een reparatiemissie worden geconfronteerd met ruimteafval. En dat ruimteafval, daar wil ik het even over hebben, omdat het een verschrikkelijk echt probleem is.Er bestaat namelijk iets wat het Kessler Syndroom heet, naar een NASA-wetenschapper die in 1978 een theorie opstelde over een verwoestend domino-effect dat kan optreden als brokstukken van satellieten andere sattelieten raken, wat weer meer brokstukken oplevert, die weer andere satellieten raken, enzovoorts, tot alle satellieten verwoest zijn en de aarde omringd wordt door een ondoordringbare wolk ruimtepuin. Ruimtepuin dat met 27,000 km/u om de aarde heen flitst en alles verwoest dat het waagt om in de buurt te komen. Dan zou je kunnen zeggen, dope yo, maar wat heeft dat met mij te maken? Nou, dat heeft met jou te maken op de manier dat vrijwel alle communicatie die je dagelijks gebruikt via satellieten verloopt en je dus niet meer kan Whatsappen of zoeken naar de dichtsbijzijnde luxe koffietent.Op dit moment cirkelen er zo'n 170 miljoen stukjes ruimteafval om de aarde, voor het grootste deel veroorzaakt door een omstreden Chinees experiment waarbij ze één van hun satellieten opbliezen met een raket. Ook een onverwachtse botsing tussen twee satellieten in 2010 voegde toe aan het puin. De stukjes ruimtetroep zijn, ondanks hun geringe grootte door hun extreem hoge snelheid levensgevaarlijk. In 1983 botste bijvoorbeeld een stukje verf van 0.2 mm groot tegen een ruit van het ISS en veroorzaakte een bijna fatale krater. En dat is niet de enige keer. Het ISS heeft al vaker uit moeten wijken voor puin en de astronauten moesten zelfs al een keer in "emergency evacuation mode."Gelukkig bestaan er wel hele slimme mensen die het probleem onderkennen en bezig zijn met richtlijnen opstellen en oplossingen vinden om het tegen te gaan. Een paar maanden geleden vond er een conferentie plaats in Duitsland, waar verschillende landen hun oplossing voor het probleem presenteerden. Zo kwam Zwitserland met deze enorme ruimteklauw op de proppen, die uitgerangeerde satellieten de atmosfeer in moet trekken om daar op te branden:En Engeland met een soort harpoen die hetzelfde moet doen:Oplossingen daargelaten, schetst Gravity zonder er verder al te diep op in te gaan een bijna post-apocalyptisch scenario waarin alle telecommunicatie wordt uitgeschakeld door ruimteafval. En bouwt daar een vervolgens een verhaal omheen vol menselijk drama (meh), ontploffingen in de ruimte (die onbedaarlijk cool zijn) en desoriënterend camerawerk waardoor je bijna vergeet dat de aanleiding van dat alles gewoon een heel erg wezenlijk probleem is. Nu maar hopen dat het voorlopig nog geen werkelijkheid wordt, niet alleen omdat Google Maps met gps best handig is voor iemand die altijd verdwaalt, maar omdat ik het liefste van alles nog een keertje naar de ruimte wil.
Advertentie
Advertentie