Mars One is nog kutter dan we al dachten

FYI.

This story is over 5 years old.

Tech

Mars One is nog kutter dan we al dachten

Mars One kandidaat Dr. Joseph Roche doet een boekje open over de wanpraktijken in het wereldje van Mars One.

​Ik kan moeilijk beschrijven hoe graag ik wel niet wil dat we een man op Mars zetten. Ik heb de maanlanding uit 1969 moeten missen omdat ik verdomme nog niet geboren was, dus ik vertik het om te accepteren dat ik de pijp uit ga voordat het beeld van een man op Mars op mijn netvlies gebrand staat. Je begrijpt mijn enthousiasme toen ik in 2012 voor het eerst leerde over ​Mars One. Dit ambitieuze project zou niet één maar zelfs vier man een enkeltje willen geven naar de rode planeet, waar dit kwartet ruimtepioniers een nieuw leven zou gaan opbouwen. De Big Brother-achtige tv-serie die er zou komen om dit bizar dure project (een slordige zes miljard dollar) te financieren was een enigszins onorthodoxe aanpak in het rijk van de ruimtevaart, maar hé: MAN OP MARS.

Advertentie

De wereld ging een tijdje optimistisch van 'yeah Mars One', maar al gauw veranderde dit in een teneergeslagen 'neaahh Mars One' toen de problemen rondom het project zich maar bleven opstapelen. Menig astronaut veegde er genuanceerd de vloer mee aan en ​een handjevol slimme MIT studenten zagen in hoofdletters 'ZE GAAN DOOD' staan op hun rekenmachine toen ze Mars One eens door de wiskunde lieten beoordelen. Daarnaast ​verviel de miljardendeal met Endemol, dat Mars One zou uitzenden en ook de uitslag van de "intensieve selectieprocedure", die 100 geschikte personen uit de vermelde 200.000 applicaties moest selecteren, ​was niks meer dan ​een bij elkaar geraapt zooitje idioten die dood, beroemd of beide wilden worden. Toch blijft de mainstream media redelijk onkritisch en optimistisch over de missie.

Daarom doet nu zelfs een Mars-One kandidaat, die zelf bij de laatste honderd zit, een boekje open over de barre praktijken in het wereldje van Marsreizigers. Dr. Joseph Roche, een assistent-professor aan de School of Education van het Trinity College in Dublin, met een Ph.D. in natuurkunde en astrofysica, sprak zich gister in een interview met Matter uit naar aanleiding van de overheersend onkritische berichtgeving over Mars One. Zou zouden er bijvoorbeeld helemaal geen 200.000 mensen zich hebben aangemeld voor een astronautengraf op Mars, maar 'slechts' 2761.

Roche kreeg als kandidaat een unieke blik in de wereld achter het gezicht van Mars One, wat hem alleen maar meer bezorgd maakte over de missie. Mars One geeft hun kandidaten punten waarmee je kan klimmen op de let's go to Mars passagierslijst. De honderd gelukkigen kregen aan het begin een random aantal punten omdat ze verder waren gekomen in het selectieproces. Vanaf dat moment kan je alleen punten scoren door ​merchandise te kopen van- of door direct te doneren aan - Mars One. Ook werden kandidaten aangespoord om het verdiende geld van interviews e.d. terug te doneren aan Mars One. ​De huidige top tien zijn dus simpelweg de mensen die het meeste geld voor Mars One hebben opgehaald en nu thuis verdrinken in de zee van Mars One koffiemokken.

Advertentie

Dit klinkt allemaal nogal luguber, gierig en bovenal merkwaardig voor een organisatie die van plan is met 6 miljard en vier mensenlevens te gaan jongleren. En jongleren met mensenlevens doen ze zeker. Roche stelde namelijk ook dat het selectieproces voor deze grensverleggende reis enorm marginaal is. Dit bleek al enigszins uit de hopeloos trieste selectie van huidige kanshebbers.

"Ik heb op geen enkel moment iemand van Mars One zelf ontmoet" vertelde Roche. Dit geldt voor alle deelnemers en is ook niet zo gek als je bedenkt dat Mars One maar drie werknemers heeft. Vier als je het voorhoofd van CEO Bas van Lansdorp meetelt.

Roche vertelt dat de bedoeling was dat er eerst regionale interviews gehouden zouden worden. Daar zouden de kandidaten heen reizen en gedurende een aantal dagen worden getest en geïnterviewd. Hoewel Roche eerst enigszins sceptisch was over het project, leek dit toch een redelijk legitiem astronautenselectie proces. "Maar toen lieten ze ons een geheimhoudingscontract tekenen als we geïnterviewd wilde worden, en veranderden een aantal dagen screeningproces in een Skype-gesprekje van tien minuten."

Roche moest toen wat korte vragen beantwoorden over Mars en Mars One op basis van de opgegeven leerstof van Mars One, maar geen intense psychologische vragen beantwoorden over het achterlaten van alles wat je liefhebt hier op Aarde, de onvoorstelbare gevaren van de reis naar Mars toe en wat die astronauten in godsnaam moeten doen op Mars om er voor te zorgen dat ze elkaar niet naar de keel vliegen elke keer dat er iemand verliest met Jenga.

Advertentie

Voeg dit Skype gesprek toe aan ​het selectieproces dat bestond uit een vragenlijstje met voornamelijk ja/nee vragen, een kutvideo en een lichamelijk examen (die ze zelf bij hun eigen doctor moesten regelen) en wat hou je over? Een ambitieuze enorme dampende stapel schijt die je boven alles absoluut niet in een ruimtevoertuig richting Mars wil sturen. Astronauten trainen tientallen jaren voordat ze de ruimte in gaan en als je ooit de droom hebt om ook echt een ruimteschip te gaan besturen moet je bij NASA al op zijn minst 1000 vlieguren op je naam hebben staan, voordat ze ook maar een seconde nadenken om je controle te geven over een voertuig dat door de fucking ruimte reist.

Al met al hebben we hier een stel grijpgrage idioten stichting die heel graag naar Mars wil. Alleen het heeft geen geld. Het heeft geen tv-contract. Het heeft geen contract met een leverancier voor wat dan ook, behalve koffiemokken en T-shirtjes. Het heeft honderd totaal ongetrainde mensen die absoluut nog niet eens klaar zijn voor een reis naar het NASA-bezoekerscentrum. Er zijn geen trainingsfaciliteiten. Het heeft een slagingskans die vrijwel nul is. Het probeert op welke manier dan ook geld af te troggelen van hun eigen deelnemers.

Ik moet Mars One één ding nageven. Het is NASA nooit gelukt. Het is ESA nooit gelukt. Het is geen goed boek of geweldige film ooit gelukt. Mars One heeft het voor elkaar gekregen dat de hele wereld praat over een reis naar Mars. En dat telt zeker voor wat. Alleen lijkt Mars One helaas niet meer op een organisatie die dan ook echt moeite doet om daadwerkelijk mensen op Mars te zetten, maar op een stel oplichters die bezig zijn met media aandacht en geld binnen harken.

En dit alles is zo verschrikkelijk jammer.

Want ik wil dat er een man op Mars komt. Ik denk dat iedereen wel een mens op Mars wil. Alleen dit soort projecten, die stellen dat ze de publieke aandacht op ruimtevaart willen vestigen en versterken, schaden juist het vertrouwen van het publiek. Vooral als het de aandacht en steun krijgt die het nu doet. Op het moment dat het enorm faalt en bijvoorbeeld alle vier de "astronauten" dood gaan bij de lancering, verliezen mensen het vertrouwen in andere, wel betrouwbare, instellingen zoals NASA en ESA. De hele ruimtevaart en ruimtewetenschap kan een enorme klap in het gezicht krijgen door dit soort waanprojecten. Mars One haalt de ruimtevaart naar beneden tot het niveau van goedkope entertainment, iets waar de ruimtevaart ver vandaan moet blijven, wil het haar wetenschappelijk verantwoorde status behouden.

Mars One is niet de enige die bezig is met de reis naar Mars. NASA wil ook naar de rode planeet en het is nog steeds het hoofddoel van SpaceX - en dat bedrijf heeft al laten zien wat het kan. Als we dan ooit naar Mars gaan, laten we het dan op zijn minst goed doen. Zo goed dat de volgende generatie vol bewondering kijkt naar hoe de eerste astronaut heroïsch zijn voet op het oppervlakte van Mars drukt, de rode planeet bewandelt en dan ook echt terugkomt met een herbruikbare raket van SpaceX – en niet naar vier ongetrainde idioten die de pijp uit gaan in de dagelijkse uitzending van Big Brother on Mars.