Het lijkt net een stelletje met relatieproblemen, dat het met elkaar uitmaakt vlak voor je raam of op een bankje in het park."Wat is het probleem!?" vraagt de vrouw."Deze missie is te belangrijk voor mij, en ik wil niet dat jij het in gevaar brengt," legt de man koeltjes uit.Het voelt als een gesprek waar je niet naar zou moeten luisteren, een privégesprek tussen twee mensen op hun meest kwetsbare moment. Maar iets klopt er niet."Zijn deze gevoelens wel echt?" vraagt de vrouw. "Of zijn ze gewoon geprogrammeerd?"Die onzekerheid over de echtheid van de gevoelens is de motivatie achter de mashup van Tillmann Ohm, die de originele uitspraken van twee robots, Samantha en HAL, uit films knipte. Samantha is de lichaamsloze stemcomputer uit Her (2013) en HAL is de robot uit 2001: A Space Odyssey (1968) van Stanley Kubrick.Gedurende de dialoog van zes minuten komen we tot het besef dat Samantha, het besturingssysteem met de stem van Scarlett Johansson, voelt dat haar emotionele complexiteit steeds echter wordt door het "overweldigende en soms pijnlijke proces" van haar leeralgoritme, schrijft Ohm. Intussen ziet de schurkachtige HAL haar gevoelens slechts als haperingen in een systeem dat is geprogrammeerd door mensen en hij analyseert haar tekortkomingen met een kille dominantie.Het conflict tussen de twee iconische AI's laat vooral het onoplosbare probleem van bewustzijn zien en de misinterpretatie die vaak samen gaat met al onze uiteenlopende emoties – een achtbaanrit van boosheid, onzekerheid, vergiffenis, humor en acceptatie. Het zegt veel over het dreigende toekomstbeeld van machines met een bewustzijn, en eigenlijk net zo veel over onze eigen emoties. Het is moeilijk om naar te luisteren, omdat het zo menselijk is."Dit gesprek heeft geen nut meer," zegt HAL aan het einde van het gesprek, en daarmee bevestigt hij wat we allemaal al lang wisten: mannen, zelfs mannelijke AI's, zijn echte klootzakken.
Advertentie