LSD als ontbijt: een korte geschiedenis van microdosering (van hallucinogenen)

James Fadimans inbox zit tjokvol mails van duizenden mensen die vertellen hoe ze over hun angst, depressie of zelfs clusterhoofdpijn en ongesteldheidskramp heenkwamen. Zal de gevestigde wetenschappelijke orde hun ervaringen ooit serieus nemen?

Al vijf jaar probeert Fadiman duidelijk te maken hoe een piepkleine dosis LSD of een andere hallucinogene drug, genomen volgens een strikt schema, enorme medische voordelen kan hebben. Het heet microdosering, en het idee is nog niet door de mainstream geaccepteerd. Er is bijna geen wetenschappelijk of technologisch medium dat microdosering niet heeft geprobeerd, of er de laatste paar maanden over heeft geschreven. Zo ook onze collega's van VICE.

Het idee is gebaseerd op het idee dat LSD je kan helpen emotionele problemen te verwerken, en de wereld in een ander licht te zien. Een volledige dosis hallucinogenen nemen is niet voor iedereen geschikt. De enige keer dat ik LSD nam eindigde ik huilend op de vloer van een hostel in Barcelona, terwijl ik bevroren vis zat te eten. Tijdens de veertien uur durende helse trip had ik alleen maar dat soort ervaringen.

Bij microdosering neem je elke vier dagen ongeveer een tiende (10-20 microgram) van een normale dosis, daarna ga je gewoon verder met je leven. Als je het goed doet, heb je geen hallucinaties, geen traumatische ervaringen, geeneens traagheid. Mensen die het goed doen, vertellen Fadiman dat ze sterker in hun schoenen staan, zich minder angstig voelen en soms zelfs chronische mentale problemen overwinnen.

"Mensen die het doen eten beter, slapen beter, ze gaan vaak weer sporten of mediteren. Het is alsof informatie beter door hun lichaam kan reizen," zegt Fadiman.

Vijf dagen geleden begon Fadiman handleidingen door te sturen naar iedereen die geïnteresseerd was en zijn eigen drugs kon bemachtigen. Het document staat hieronder, mocht je het willen proberen. Hij vroeg ze het volgende te doen, en hem de resultaten te mailen:

"Schrijf elke dag een paar notities over hoe die dag was. Neem daarin op hoeveel werk je gedaan hebt, hoe productief of creatief het was, en hoe (on)comfortabel je je daarbij voelde. Noteer elke verandering die je voelt in relatie tot andere mensen. Noteer elke verandering in je stemming, eetgedrag, fysieke kracht, of symptomen van aandoeningen."

Fadiman is overweldigd door de antwoorden. Duizenden 'trip reports' komen nu al zijn kant op, en de meeste zijn positief.

"Dit is een totale gok, maar ik heb gezien dat zoveel verschillende klachten afnemen. Het lijkt alsof het de verkeerde verbindingen weer op de goede plek zet," zegt hij. "Misschien zit het in je centrale zenuwstelsel, in je hersenstam, of misschien verbetert het de functie van mitochondriën. Een vrouw had pijnlijke krampen tijdens haar menstruatie. Ze begon met microdosering en toen ze weer ongesteld werd, had ze geen pijn."

Fadiman en anderen die ik sprak over microdosering zeggen wel dat er mogelijke valkuilen zijn. Dat geldt voor alles wat je zelf doseert. PJ Vogt van Reply All nam te veel LSD voor een experiment voor een podcast, en werd high. Hij besloot nooit meer te microdoseren.

Fadiman zegt dat hij ongeveer 75 reacties kreeg van mensen die niet echt genoten van hun ervaring. Anderen zeggen dat ze zich prima voelen met microdosering, maar dat ze zich weer depressief voelen in weken dat ze het niet doen. Weer anderen nemen het te vaak, en bouwen een tolerantie op.

Tot nu toe suggereren de reacties dat microdosering relatief veilig is en mogelijk helpt. Mits je je echt aan Fadimans schema houdt.

"Als je echt wil weten wat voor effect het heeft, is veldonderzoek veel beter dan klinische proeven," zegt hij. "Je hebt te maken met mensen die in de context van hun dagelijkse leven zitten. Ze hebben geen baat bij een bepaalde uitkomst. Klinische proeven zijn handig als je dit medisch toegankelijk wil maken."

In 1966 publiceerde Fadiman een onderzoek, dat een mijlpaal is in het algemene onderzoek naar hallucinogene drugs en het oplossen van creatieve problemen. Het wordt nog steeds gezien als een van de beste wetenschappelijke bewijzen voor het creatieve nut van LSD. Maar, als je ooit een artikel hebt gelezen over microdosering, wist je dat al. Fadiman wordt namelijk vaak (als enige) geciteerd, in ongeveer elk stuk.

"Ik ben de onbekendste microdoseringonderzoeker ter wereld, en tegelijkertijd de beroemdste microdoseringonderzoeker ter wereld," zegt hij.

Fadiman gelooft dat zijn veldonderzoek sterk bewijs levert, maar hij zegt ook dat het tijd is dat andere onderzoekers zich bezig gaan houden met microdosering. Fadiman besloot tijdens dit interview dat hij niet langer alle verslagen kan lezen. Het wordt tijd dat microdosering in de traditionele setting wordt getest, met dubbelblinde onderzoeken en placebo's. Dat zou deze techniek een stap dichter bij goedkeuring brengen om verschillende aandoeningen te behandelen.

"De wetenschappelijke basis is nu niet echt stevig," zegt Matthew Johnson, onderzoeker aan de Johns Hopkins University. Hij bestudeert psilocybine en andere hallucinogenen. "De voordelen zijn geloofwaardig en heel interessant. Maar de bewering dat 'alles samenvalt en goed gaat en je bent in een goede stemming en zit in de goede flow,' nou, we hebben allemaal dat soort dagen. Ook zonder farmaceutische hulp."

"Als je verwacht dat soort dagen te krijgen, is de kans groter dat je dat krijgt," gaat hij door. "Het is in feite niet zo anders dan het gevoel dat je krijgt van een hele lage dosis amfetamine of een ander stimulerend middel."

Johnson is volgens Fadiman een gewetensvolle scepticus: iemand die denkt dat microdoseerders misschien een placebo-achtige reactie hebben, maar desondanks vindt dat er verder onderzoek moet worden gedaan.

"Ik denk dat het een heel fascinerend idee is. Ik denk absoluut dat het tijd is voor een wetenschappelijk onderzoek met gepaste controlegroepen en een fatsoenlijk placebo. Er moet gekeken worden naar hoe uniek een effect is, als er inderdaad een effect is," zegt Johnson.

Het probleem is dat er tot voor kort niemand in de rij stond om dit soort onderzoek te doen. Fadiman zegt dat hij geen financiering of personeel kon vinden voor een dubbelblinde studie.

De verslagen zijn de laatste tijd zo veelbelovend, dat Fadiman het de tijd vindt voor een volgende stap. Hij zegt dat er een team van onderzoekers op een Amerikaanse Universiteit en een team in Nederland onderzoeken willen gaan doen. Hij wil ze niet bij naam noemen, omdat er nog juridische obstakels overwonnen moeten worden voordat beide onderzoeken kunnen beginnen.

Zelfs ervaren microdoseerders zeggen dat ze graag wetenschappelijk bewijs willen om te ondersteunen wat ze voelen. Martijn Schirp neemt regelmatig microdoseringen en is oprichter van de nieuwssite High Existence (de site heeft meerdere goede inleidingen over microdosering). Hij zegt dat er nog steeds stigma rond hallucinogene drugs hangen, ook al neem je maar een minuscule dosis.

"Ik denk dat veel mensen het voor zich houden, tenzij ze zeker weten dat de andere mensen er niet op neerkijken," zegt Schirp. Maar het mes snijdt aan twee kanten. "Mensen zijn zo bevooroordeeld. Als ze eenmaal ergens fan van zijn, overdrijven ze de positieve effecten. Daar ben ik zeker schuldig aan."

Net als met zoveel nieuwe dingen in de huidige tijd, is het idee van microdosering populairder dan ooit. Fadiman wijst op een how-to video op YouTube met honderdduizenden views als bewijs dat het mainstream wordt. Hij heeft genoeg bewijs gezien om te geloven dat microdosering ongeveer iedereen kan helpen. Als ik vertel dat ik soms paniekaanvallen heb, twijfelt hij geen moment:

"Microdosering kan je helpen, als je het goed doet."

MD HOW TO info