In de toekomst is je drugsdealer een 3D-printer

De drugsdealer van de toekomst ziet er een stuk vriendelijker uit

Eerst het saaie nieuws: wetenschappers werken aan een chemicaliënprinter. Voor die printer kan je apps downloaden. Deze apps geven je toegang tot de blauwdrukken van de chemicaliën die je nodig hebt. De toepassingen van die 3D-geprinte drugs kan belangrijke gevolgen hebben voor de medische wereld. Medicijnen kunnen door de peoples zelf worden uitgeprint, en dan ook nog eens honderd procent toegespitst op hun fysieke gesteldheid. Kom je uit een familie waar een aantal vreselijke kwalen in de genen zitten? Dan neem je vanaf je geboorte medicijnen die dit bestrijden. Last van hooikoorts? Neem dan een custom-made chemisch goedje gebaseerd op lokale honing. Of zoiets. Wat ik interessanter vond was de mogelijkheid om plezierdrugs uit te printen. Roesmiddelen. Pretpilletjes. Lolspul. Joepiepoeder. Het uitprinten zou prettig zijn, omdat drugs hosselen altijd en eeuwig gedoe blijft. Gezeik met vrienden die gasten kennen die in achterstandswijk wijken in bedompte flats wonen en die je scheel aanstaren tot je weer opzout. Of een willekeurig iemand in een club smeert je aspirine aan, die dan wel bitter smaakt, maar die verder niet veel doet. Om deze verder wat saaie uitvinding op wat sensationele wijze te duiden, viel ik professor Lee Cronin lastig, een wetenschapper aan de Universiteit van Glasgow die zich bezighoudt met de technologie. Hier is het gesprek:

VICE: Hoi Lee, kun je kort uitleggen hoe het 3D printen van medicijnen werkt? Je print niet gewoon een pilletje uit, toch?

Lee Cronin: Ok, stel je voor:

1) je gaat naar een online apotheek.

2) je bepaalt wat je wil hebben.

3) je koopt de blauwdruk en de inkt om het medicijn te printen.

4) de inkt wordt voorverpakt in een veilig inktpatroon bij je thuis bezorgd.

5) je print het medicijn uit met de speciale inkt en de software.

6) je neemt het medicijn.

En wat zijn de belangrijkste voordelen hiervan?

Het is leuk, want je kunt het medicijn nu voor meer mensen beschikbaar maken. En het is de software die waardevol is, niet de chemicaliën. Het lost het probleem van nepmedicijnen op en het maakt de weg vrij voor persoonlijke medicijnen.

Lee Cronin in zijn lab.

Hoe werken persoonlijke medicijnen dan?

Ik ben bang dat ik dat niet kan vertellen. Maar ik zal je een kleine hint geven. Stel je voor dat ik apparatuur had om medicijnen te ontdekken en dat ik jouw genetische code had, etcetera. De 3D-printer zou eerst overal verkrijgbaar moeten zijn, zoals smartphones nu zijn. Als dat zo is kun je persoonlijke medicijnen maken. Dat gaat gebeuren, en dan komt er een revolutie.

Dus mensen kunnen medicijnen maken gebaseerd op hun DNA?

Nee, niet alleen dat. Het is meer een combinatie van nature en nurture.

Hoe bedoel je? Je kijkt naar iemands biologische samenstelling en iemands

opvoeding en dan beoordeel je de kans dat hij een bepaalde ziekte krijgt?

Zoiets, ja.

Denk je dat de mensheid voor altijd zal bestaan met dit soort ontwikkelingen?

Niet zonder enige grenzen, denk ik, maar daar houd ik me niet zo mee bezig. Mijn doel is om mensen zo lang mogelijk gezond te houden.

Ik neem aan dat dit ook positieve gevolgen kan hebben voor armere landen? Het goedkoper en makkelijker beschikbaar maken van medicijnen?

Ja, precies.

Voorzie je een soort van “doe-het-zelf-industrie”? Amateur chemici die experimenteren met het printen van medicijnen?

Ja, het is net als bij ARM-technologie. In de toekomst verkopen we geen medicijnen meer, maar blauwdrukken en apps. Die apps worden getest en goedgekeurd in een laboratorium voordat ze op de markt komen.

Maar hoe weerhoud je mensen ervan om de technologie te misbruiken, zoals drugsdealers die drugs gaan maken om op straat te verkopen? Of gewoon nieuwsgierige scheikundigen die recreatieve drugs gaan maken voor vrienden om te proberen.

Nou, dat zal beperkt worden denk ik. Hoe dat beperkt wordt, daar moet nog goed over vergaderd worden. Maar het kan bijvoorbeeld werken zoals Apple de iPhone beveiligd voor ongeautoriseerde apps.

Mensen kunnen een iPhone kraken, je hebt altijd mensen die technologie kunnen hacken.

Maar mensen kunnen ook inbreken in chemische laboratoria en hun eigen dingen maken.

Hoe lang denk je dat het duurt voordat we deze technologie in onze huiskamers krijgen? Een paar jaar? Decennia?

Misschien tien tot 15 jaar? Wie weet?

Fantastisch. Bedankt, Lee.