Ik stak mijn handen in virtual reality en voelde de toekomst

O-M-G! Wat ik gisteren heb meegemaakt is zó bizar! Ik kreeg de kans om weer eens te gaan spelen met VR. Maar deze keer was anders. Door Leap Motion-enabled Oculus Rift kon ik mijn eigen handen zien en gebruiken in de digitale VR-wereld. De ervaringen waren praktisch, psychedelisch, en speels, maar ook echt ronduit verbluffend om te zien, ondanks mijn eerdere ervaringen met VR.

Nu virtual reality commercieel gaat, verschijnen er steeds meer spelers op de markt; waarvan de meeste in 2015 of eerder op de markt komen. Maar nu de mogelijkheden van VR steeds verlegd worden, is het tijd om te gaan fantaseren – wanneer gaan we onze digitale omgevingen kunnen voelen en controleren? Dat is precies waar haptische feedback om de hoek komt kijken en blijkbaar zijn we al verder dan alleen fantaseren.

Haptische technologie benadert de gevoelens en sensaties van bewegingen, trillingen, en andere tactiele krachten die we voor lief nemen in ons driedimensionale realiteit.

Het team achter Leap Motion, een kleinere controller die hand- en vingerbewegingen registreert, zijn de laatste tijd bezig geweest met het aanpassen van hun technologie zodat Oculus Rift en andere VR-headsets ze kunnen gebruiken.

In deze vroege versie van bewegings-gestuurde VR, werken de sensoren van Leap Motion op een snelheid van 300 frames per seconde. Leap Motion's software brengt dan de beweging in kaart in Oculus Rift door gebruik te maken van handmodellen in CGI. In Leap Motion's AR mode, overlappen de echte en de digitale wereld, met mijn handen die bijna buitenaards lijken.

Het apparaat moest alleen nog wel aan een laptop gelinkt worden en vertoonde tekenen van storingen, maar het is nog vroeg in zijn ontwikkeling, en het potentieel staat allang buiten kijf.

In de eerste demo kon ik wat ballen rondslaan door mijn handen te gebruiken, best leuk.
Maar toen. Toen vroeg David Oh van Leap Motion "Wil je een LSD trip?" Het enige wat ik kon voortbrengen was een "ja." Oh zette me alsof het niets is even in een andere digitale wereld. Daar had ik de mogelijkheid om met het licht te spelen, lichtgevende deeltjes of wervelend licht. Beeld je in dat je speelt met sterrenstelsels of, op een kleinere schaal, met stofdeeltjes in een zonnestraal. Het scheelt weinig of je zou er echt zitten. Het was al trippy genoeg dat ik mijn eigen digitale handen kon zien, maar dat ik ook met magisch licht kon spelen in 360 graden was ongelofelijk. Toen Derek Mead van Motherboard het uitprobeerde zei hij dat hij begon te hallucineren. Klinkt begrijpelijk.

In de demo die daarop volgde, vloog ik als Superman door een serie van gelaagde, Tron-achtige rasters. Het programma was nogal simpel, toch kon ik omhoog, naar links, rechts, en recht naar beneden als ik dat wilde. Ik kan het nog steeds niet geloven; maar ik kon zelfs in slow motion of gewoon stilhangen in de lucht; allemaal bestuurd door hand-sensoren.

Het feit dat je handen gevolgd en weergegeven worden in de Oculus-omgeving bracht een geweldige ervaring teweeg. Een aanbod dat ik ook niet kon afslaan, was de kans om een kijkje te nemen in de hyper-colored virtuele recreatie van CERN's Large Hadron Collider, die uiteraard Collider genoemd word.

Om mezelf voort te bewegen, kneep ik in mijn digitale vingers om driehoekjes te maken die me vooruit schoten. Als ik in mijn handen klapte, veranderden alle kleuren overal om me heen. Door mijn handen samen te brengen, en dan langzaam van elkaar te halen, creëerde ik een bol die groter werd des te verder ik mijn handen uit elkaar hield. Natuurlijk was het allemaal leuk en fascinerend, maar de Minority Report-stijl VR-ervaring was het meest adembenemend. Het eerste dat ik zag waren een aantal Lorem Ipsum teksten hangend op een blauw scherm op de donkere AR achtergrond. Door mijn hand op en neer te bewegen, kon ik scrollen, alsof ik op een smartphone zat te kloten. Achter me was nog een scherm waarop ik kon scrollen.

Maar de meest indrukwekkende eigenschap van de gadget was een serie van drie aan-en-uitknoppen, met daaronder een fader, die best wel op de volumeslider van de iPhone leek.
Door mijn linkerhand in de lucht te steken kon ik ze allemaal aan en uit zetten, en ik kon het volume met gemak bewegen. Hoewel er geen gevoel van aanraking was, gaf de ervaring in zijn geheel me een meeslepend en overtuigend gevoel van controle. Het is best moeilijk om te beschrijven hoe awesome dit is. Beeld je in dat je in een overal aanwezige digitale wereld leeft, een wereld met bijna eindeloze mogelijkheden, waarin je alles bestuurt door met je handen in de lucht te zwaaien. Ik kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat ik in de echte wereld tientallen touchscreen monitoren rond mijn hoofd zou bouwen, maar in de digitale wereld voelde het bijzonder logisch.

Oké, deze applicatie was redelijk basic, en de virtuele nauwkeurigheid van mijn echte handbewegingen was niet altijd bijster goed, maar het was mooi om te zien dat de volgende stap in VR zich al aandient. De motion control-applicatie bleef maar door mijn hoofd spoken, zelfs zonder de tactiele sensatie van een smartphone. Het is nog redelijk nieuw, wat tot enkele merkwaardige storingen leidt.

"Het is een vroege prototype. Ik zie het niet als zijn schuld, maar we waren in een goed verlichte kamer en het ding bleef maar glitchen en op een punt klommen er fantoomhanden op een gozer zijn shirt," zei Motherboard's Adrianne Jeffries na het apparaat geprobeerd te hebben. "Ik dacht er eerst aan voor werk, maar je kunt het ook wel gebruiken voor games, lijkt me. Ik heb het gevoel dat het heel, heel erg goed gaat worden. Maar voordat het helemaal storingvrij word, moet iemand het prototype pakken en een tentoonstelling maken van alle glitches."

Maar stel je voor dat je door een Netflix menu navigeert om een film te vinden die je wil kijken in een virtuele bioscoop. Gamers zouden door menu's kunnen vliegen, en ook zelfs interactie met objecten hebben. Leraren, zeker in medicijnen en wetenschap, zouden een magistraal instrument kunnen hebben om leerlingen een net-echt ervaring bieden, het zou leren revolutionair veranderen.

Als we vooruit kijken, klinkt het logisch dat de camera's en sensoren van Leap Motion zullen verbeteren. Digitale GUI's, omgevingen en natuurlijk de sensatie van contact zal verbeteren. Dan nemen we grote stappen richting de metaverse. Het enige dat nodig is, is wat creatieve en ambitieuze ontwikkelaars die deze technologie gebruiken om het te verwezenlijken.