Ik speelde dertig uur een vrachtautosimulator en heb me nooit zo goed gevoeld

Mensen spelen om verschillende redenen computerspelletjes. Voor sommigen draait het om het meester leren worden van de dynamiek, anderen doen het om een gevoel van voldaanheid. Weer anderen willen ontsnappen aan de treurigheid van hun bestaan in een virtuele wereld. Simulatorfans bestaan in een parallelle werkelijkheid. Zij willen geen ruimteschepen besturen, criminele organisaties runnen of krijgers zijn uit de Wildernis des Doods; ze willen prullenbakken legen, planten bemesten en straten plaveien.

Simulators zijn stilletjes een groot succes op de PC. Er zijn er talloze, in allerlei verschillende categorieën. Zo heb je OMSI, waarin je een bus bestuurt door de straten van Berlijn in de jaren tachtig. Of Garbage Truck Simulator, waarin de centrale vraag is: heb jij het in je om een vuilnismagnaat te worden? En mocht je ooit gehoord hebben dat metrobestuurders in Londen totaal terecht. Het kostte me een uur, met de handleiding erbij, om alleen de motor te starten. Mijn eerste halte miste ik met een halve kilometer.

Simulators en de mensen die ze spelen, zijn makkelijk belachelijk te maken. Ze zijn het hedendaagse equivalent van de Thermoskan-dragende vliegtuigspotter. Maar dankzij YouTube is hun imago langzaamaan aan het veranderen. Opeens worden deze spellen tentoongespreid aan een miljoenenpubliek, en beginnen normale mensen ze te spelen en er achter te komen dat ze eigenlijk best goed zijn.

Ik speel niet veel simulators, maar was toch benieuwd naar Euro Truck Simulator 2. Niet omdat ik een brandend verlangen had om grote voertuigen door Duitsland te rijden, maar omdat ik van een paar mensen gehoord had dat het, oprecht, heel goed was. Dus ik begon eraan. Eerst als grap, maar uiteindelijk meer dan 30 uur. Ik heb meer dan een hele dag besteed aan het rijden over denkbeeldige snelwegen, onder de maximumsnelheid, terwijl ik houtsnippers afleverde in Stuttgart en melkpoeder in Aberdeen. Ik had ruimtepiraten kunnen jagen in Elite, demonen kunnen bestrijden in Dark Souls, of gewoon naar buiten kunnen gaan. Maar ik wilde vrachtauto's besturen.

Euro Truck Simulator 2 gameplay

Het spel recreëert een enorm deel van Engeland en Europa. Het is niet op schaal, omdat dat gestoord zou zijn, maar het duurt nog steeds heel lang om van de ene kant naar de andere te gaan. Als je een klus aanneemt om iets van, zeg, Londen naar Warschau te vervoeren, dan gaat dat je meer dan een uur kosten – en dat is zonder files, onderhoud of ongelukken waar je in verzeild kan raken.

Je moet zo heelhuids mogelijk aankomen, en wordt gestraft als je te laat bent, je truck beschadigt of verkeersregels overtreedt. Als dit allemaal saai klinkt, dan is dat omdat dat zo is. Het spelen van dit spel is een idiote manier om je enige leven mee te besteden, maar het desalniettemin iets heel meeslepends.

Het grootste deel van je tijd breng je door op snelwegen. Je enige interactie daar is je wielen recht houden, je snelheid in de gaten houden en soms van rijbaan wisselen. Net als op een echte snelweg. Maar juist op snelwegen is het spel op haar best. De gedempte ruis van het asfalt onder je wielen, de zwiepende ruitenwissers, regendruppels op het raam. Het is op een vreemde manier rustgevend, als een screensaver voor je brein. Je kan ondertussen live radio luisteren van het land waar je doorheen rijdt – ik heb dierbare herinneringen overgehouden aan een autobahn afscheuren met Fleetwood Mac blèrend uit de virtuele speakers.

Vrachtwagenrijden is werkt zo ontspannend, dat het onverwachtse vorm van meditatie voor me is geworden. Als ik gestresst of overwerkt ben, ga ik een potje rijden in een grote fucking vrachtauto. Mijn hoofd wordt er helder door, en uiteindelijk is het enige waar ik me druk om maak, de locatie van het volgende tankstation. Mijn benzine is bijna op en ik moet deze zakken zand op tijd in Rotterdam krijgen. Verspil je geld niet aan dure meditatielessen, installeer gewoon Euro Truck Simulator 2.

En dan grijpt het spel je bij de lurven. Je GPS stuurt je een smalle, kronkelende landweg op in the middle of nowhere. Het is pikdonker en je hebt 20 ton explosieven op je aanhanger liggen. Opeens beginnen je koplampen aan en uit te knipperen omdat je eerder tegen een muur bent gereden en je motor hebt beschadigd. Nu moet je je lompe vrachtauto enkel op instinct en moed deze nachtmerrie uitrijden. En dan gaan je lampen weer aan. Tussen alle lange, rustige ritten over grauwe snelwegen, zijn er deze zeldzame, maar onvergetelijke momenten van totale opwinding.

Het helpt natuurlijk dat het een uitstekend ontworpen spel is. Het rijden voelt zwaar en bevredigend, en de simulatie-elementen – verkeer, weer, physics, geluidseffecten – zijn gedetailleerd en realistisch. Een hoop sims voelen een beetje goedkoop en krakkemikkig, maar Euro Truck Simulator 2 is uitstekend geproduceerd en verrassend mooi. Voor zover een strook beton en asfalt mooi kan zijn, tenminste. De regen ziet er uitzonderlijk goed uit, de druppels vloeien over je ramen als optrekt of afremt. Als waarheidsgetrouwe motregen je ding is, is dit het spel voor je. Daarnaast is de unieke sfeer van de verschillende landen, op een paar kleine uitzonderingen na goed gevangen.

Alsof dit alles nog niet spannend genoeg was, ondersteunt het spel ook de Oculus Rift. Wat ik natuurlijk moest proberen. In combinatie met een stuur en pedalen, voelde het opvallend overtuigend. Ik kon rondkijken in de cabine en zelfs uit het raam leunen om mijn aanhanger te checken. Na ongeveer 20 minuten waren mijn hersenen er zo van overtuigd dat ik me in een fysieke ruimte bevond, dat ik mijn arm op het niet-bestaande raam links van probeerde te leunen. Revolutionaire virtual reality gebruiken om langzaam een tweebaansweg af te rijden in een vrachtauto klinkt misschien als pure misbruik van de technologie, maar het was extreem indrukwekkend.

Euro Truck Simulator 2 (en alle andere simulatoren) zijn allemaal een vorm van escapisme – net als fantasy RPG's en militaire FPS. Het enige verschil is dat je ontsnapt naar een wereld waar niet veel mensen naar willen ontsnappen. En toch ben ik blij dat ze bestaan, omdat het aantoont hoe breed en divers games als medium zijn geworden. Er is echt een spel voor iedereen, of je nou wilt overleven in een post-apocalyptische wereld of een heftruck wil besturen. Ik heb nooit een vrachtwagenchauffeur willen zijn, maar Euro Truck Simulator 2 heeft me een nieuwe fascinatie gegeven voor deze bizarre subcultuur van erg bizarre games.

Dit artikel verscheen eerder in de column VICE Vs. Video Games

Meer games op Motherboard:

Ik werd lid van de coolste danscrew in Destiny

De louterende werking van afgrijselijk slechte games spelen

Kijk nu meteen de leukste en kinderachtigste gamesserie op het internet