Ik heb de toekomst gezien

Na een paar minuten veranderde ineens, van de één op de andere seconde, mijn perceptie van ruimte. Alsof er een knop omging in mijn hersenen, die me plotseling van een hip ingericht kantoor in Rotterdam verplaatste naar een spaarzaam ingerichte Italiaanse villa aan een afgrond. Het was bizar. En moeilijk om in woorden te vatten. De game-ontwikkelaar die naast me stond praatte, maar zijn stem bleef uit dezelfde richting komen, hoewel mijn lichaam ervan overtuigd was dat ik rondkeek en draaide door een fysieke ruimte. Als ik te snel een trap afliep dan voelde ik de snelheid in mijn opspringende maag, die zich evenals de grande latte die ik eerder gedronken had richting mijn mond bewoog. Het was fantastisch en raar. En mijn eerste blik in de toekomst van gamen. Serieus, ik smeer pindakaas op mijn laptop en vreet 'm op als dit niet over een paar jaar in elke huiskamer te vinden is.

"Dit" is de Oculus Rift, een Virtual Reality-bril die ondanks het feit dat het nog een prototype is, tech- en gamebloggers al meer dan een jaar kwijlend boven hun toetsenbord doet hangen terwijl ze jubelstukjes typen met titels als "I Wore the New Oculus Rift and I Never Want to Look at Real Life Again." En mijn god, wat wilde ik dat ding graag uitproberen - ja, ik ben een nerd, fuck you. Omdat de ontwikkelaars natuurlijk in Silicon Valley zitten, mailde ik ze of er geen Nederlandse ontwikkelaars bezig waren met het prototype dat ze een jaar geleden uitgestuurd hebben naar gamedevelopers. Een absurd vriendelijke PR-medewerker genaamd Jim bracht me toen in contact met Vertigo Games, een Rotterdams bedrijf dat onder andere de Christelijke gameserie Adam's Ventures had uitgebracht. Ik was dolblij. Als een kind. En nogmaals ja, ik ben een nerd, en fuck you.

De Oculus Rift werd voor het eerst als prototype dat aan elkaar hing van ducttape gepresenteerd tijdens de gamebeurs E3 in 2012. Een maand later, in augustus, startte de oprichter, VR-expert Palmer Luckey, samen met een aantal andere enthousiastelingen uit de game-industrie een Kickstarter-campagne die in vier uur een kwart miljoen dollar ophaalde, en anderhalve dag later op meer dan een miljoen zat. Dit kwam onder andere door hun superenthousiaste introductievideo, en omdat ze John Carmack, de legendarische ontwikkelaar van DOOM, aan boord haalden. Bovendien spraken ze de fantasie van gamers aan met een droom die onmogelijk is met een normaal beeldscherm: écht in een spel zitten.

Luckey, die naar verluidt de grootste collectie VR-apparaten op aarde heeft, verzon een aantal voorwaardes waar de volgende generatie van virtual reality aan moest voldoen: ten eerste moest het gezichtsveld van de bril het gezichtsveld van mensen zo goed mogelijk benaderen, ten tweede moest de latentietijd, oftewel de vertraging tussen hoofdbeweging en beeldverandering, onder de 20 milliseconden liggen en tenslotte moest dat allemaal gedaan worden voor een prijs die betaalbaar was voor normale gamers.

Dat lijkt ze op dit moment aardig gelukt te zijn. De nieuwste versie, die begin deze maand op de CES-beurs gepresenteerd werd, had een 1080p-scherm en een latentietijd die met een paar slimme oplossingen tot een niveau was gebracht dat het vrijwel onzichtbaar was.

In de bril kijk je door lenzen die ervoor zorgen dat het beeld erachter je complete gezichtsveld vult. Ik mocht het prototype uitproberen, dus niet de HD-versie, waarin de pixels nog goed zichtbaar zijn, en het beeld toch een klein beetje achter je hoofd aansleept als ik te snel rondkeek. Toch was het iets dat ik nog nooit ervaren had. Of tenminste, de enige andere keer dat ik me zo in een spel voelde, was toen ik een spel speelde dat gemaakt was voor blinden, die volledig werkte op meedraaiende audio. Dit voegde daar echter nog een dimensie aan toe en holy shit, dat verandert alles.

Ik voel me een beetje schuldig dat ik moet zeggen dat je het mee moet maken om te weten waar ik het over heb, maar het is echt zo. Nadat ik het ding een halfuurtje op had gehad, was het een beetje raar dat de wereld gewoon meteen scherp meebewoog met mijn hoofd. True story.

Toch zijn er nog wel wat problemen met de bril. Ik werd redelijk misselijk terwijl ik 'm ophad, en dat kwam niet alleen door de alcohol van de vorige avond. De relatief lange latentietijd zorgt ervoor dat je hersenen en gewichtsorgaan overuren moeten maken en dat resulteert in misselijkheid. Ook was het gek dat je je hoofd alleen kan draaien alsof je een camera bent op een stokje, in plaats van dat je een beetje vooruit leunt als je naar je voeten kijkt - al is dit in het nieuwste prototype opgelost door een motiontrackingcamera. Overkomelijke problemen dus.

Ook moeten er natuurlijk spellen worden ontwikkeld als de Oculus mainstream wil gaan, en dat vereist een heel andere aanpak. Het is niet zo vanzelfsprekend dat je een bestaande game gewoon overplaatst naar virtual reality. Er zijn allemaal dingen waar je rekening mee moet houden. Dat het gek is om geen lichaam te hebben, bijvoorbeeld, of een rennend lichaam terwijl je gewoon op de bank zit met je handen om een controller. Maar gezien de ongekende populariteit van de developer kit - er gingen er op de eerste dag dat die beschikbaar was 4 tot 5 per minuut over de virtuele toonbank - komt dit ook wel goed.

Volgens de interwebz wil Oculus VR eind dit jaar de consumentenversie op de markt brengen, maar Richard Stitselaar van Vertigo Games heeft daar zijn twijfels bij. Hij was net terug van de Steam Days, een andere beurs van gameplatform Steam, waar ze ook een prototype toonden van een soortgelijke bril, maar zeiden dat het nog wel twee jaar kan duren voor dit soort producten echt beschikbaar zijn voor casual ademhalers zoals jij en ik. Niettemin kan je je waarschijnlijk voorstellen wat deze ontwikkelingen allemaal kunnen veranderen. Sowieso gamen, dat spreekt voor zich, maar wat nou als je binnenkort in films zelf bepaalt waar je naartoe kijkt? Er verdwijnt dan misschien wat gezelligheid uit het gezamelijk televisiekijken (als dat überhaupt bestond), maar fuck it, je kan bij saaie scènes gewoon rondkijken of er niet ergens iets boeienders aan de hand is.

Toen ik pakweg 15 jaar geleden in het Techniekmuseum in Delft was, kon je daar Quake spelen met een virtual reality-bril. Ik vond het te gek, een van de leukste dingen die ik ooit had gezien. Toen ging ik naar de middelbare school en blowen en vergat ik virtual reality. Daarom vind ik het misschien nog wel leuker dat ik nu, 15 jaar later, minstens net zo enthousiast ben over virtual reality. Door de lenzen van de Oculus kreeg ik een blik in hoe we in de nabije toekomst interactieve media zullen consumeren. Het wordt insane.

Meer games:

Ik speelde een game voor blinden en het was het engste ooit

Alternatieve games voor mensen die zeggen dat gamen niks voor hun is

Deze griezelige game is gemaakt door kunstmatige intelligentie