Hoe vertel je aan je kinderen dat je op Mars wilt gaan sterven?

Mars One wil de eerste bemande missie naar Mars organiseren, en ze hebben nu honderd finalisten geselecteerd uit de honderdduizend aanmeldingen. Het maakt niet uit of je gelooft in het project, honderd speciaal geselecteerde mensen willen hier volledig voor gaan. Eén van de finalisten, de bioloog Chris Patil, vertelde me recentelijk dat "shit nu toch wel erg serieus begint te worden."

Ik mailde met een aantal van de finalisten en het werd me steeds duidelijker hoe het is om de aarde te willen verlaten. De Canadese journalist Karen Cumming vertelde me dat haar ogen uit haar kop vielen toen ze de mail kreeg waarin ze hoorde dat ze een finalist is.

"Ik begon te ijsberen met m'n hand voor m'n mond, en fluisterde herhaaldelijk 'o mijn god,' ik was gewoon totaal in shock, " zei ze. "Deze rit voelde altijd al heftig, maar op dit moment voelt het intenser dan ooit."

"Toen ik het nieuws kreeg dat ik de volgende ronde had bereikt, kwam er een mix van emoties bij me op. Aan de ene kant dacht ik: "YES!!!" aan de andere kant bedacht ik me dat ik nu serieus over het verlaten van de aarde moet gaan nadenken," zei Patil. "Bij de volgende ronde zal ik veel moeten gaan reizen en verhuizen, en dat zal een sterke invloed hebben op mijn relatie, vriendschappen, baan en financiën. Het klinkt misschien wat kil en pragmatisch, maar ik ben nu dus de kans van 1 op 25 om als het allemaal überhaupt doorgaat, op een missie naar Mars te gaan, aan het afwegen tegen het feit dat ik daarvoor alles achterlaat waar ik in het leven om geef."

Ik was blij dat Patil deze dingen aansneed. Het is namelijk niet ondenkbaar dat de hele reis niet doorgaat. Onderzoekers van MIT concludeerden bijvoorbeeld dat de reis naar Mars moeilijker is dan Mars One denkt. Het risico bestaat dus dat zelfs als je geselecteerd wordt een intensieve training doorstaat, en je hele leven erop inricht dat je naar Mars gaat, het uiteindelijk toch niet doorgaat en je avontuur eindigt in een anticlimactische natte scheet. Het enige scenario dat je leven meer ontwricht is als je wél naar Mars zou gaan.

De kandidaten leken stuk voor stuk klaar voor de ultieme opoffering. De meesten hadden het gevoel dat het gebaar dat ze maken het meer dan waard is, ook als het alleen maar een inspiratie voor toekomstige pioniers zou vormen. Cumming werkt op dit moment aan een site waarin ze stelt dat idee van naar Mars reizen haar perspectief op de aarde sterk heeft veranderd.

"Er is geen beter onderzoeksscenario dan daadwerkelijk mensen ter plaatse hebben - zeker als die mensen getrainde wetenschappers zijn," aldus Patil, een getrainde wetenschapper.

"Het menselijk oog is superieur aan alle camera's die we ooit naar de planeet zouden kunnen sturen. Voeg hier de verwerkingscapaciteit van ons brein aan toe en je hebt de perfecte combinatie" zei finalist George W. Hatcher.

Het is natuurlijk een onmetelijk grote toewijding. Bedenk even wat voor beslissing je neemt: je zal voor de rest van je leven een kolonist op Mars zijn. Je kan niet meer naar buiten, en je zal nooit meer op vakantie gaan met je familie. Geen trouwerijen, reünies of begrafenissen. Het leven zoals je het gekend hebt is weg. Je wereld verandert letterlijk voor altijd. De mensen en plaatsen die je liefhebt en koestert blijven achter, en zullen ook met die nieuwe realiteit moeten leren leven.

"M'n moeder is 94, en de gedachte is pas sinds vorig jaar helemaal tot haar doorgedrongen," zei Cumming. "In de eerste instantie was ze heel verdrietig om het feit dat het een enkele reis is. Nu begint ze echter wat meer gewend te raken aan de ophef, laatst vroeg ze me bijvoorbeeld of ik voor haar ik naar de supermarkt wilde gaan voordat ik naar Mars vertrek. Deze rit wordt steeds emotioneler, mijn vader en moeder willen gewoon niet dat ik de aarde verlaat," aldus Robert P. Schröder, een Duitse finalist.

Schröder is 27 jaar en de rest van zijn leven zal rondom dit ingrijpende evenement gepland worden. "Ik wil geen kinderen," zei hij. Hij wil geen kind opzadelen met de druk van de media-aandacht en het opgroeien zonder vader. Het vooruitzicht van deze missie zal zijn toekomstige relaties natuurlijk erg beïnvloeden. "Het niet zo dat ik vrijgezel wil blijven tot dat ik naar Mars ga, maar als ik een relatie krijg zal die Marsreis waarschijnlijk wel een dingetje zijn."

George W. Hatcher, een NASA-ingenieur, heeft al twee kinderen. "Op dit moment zijn ze veel te jong zijn om de enkele reis te kunnen bevatten, maar ik heb op z'n minst tien jaar om het er over te hebben," zei hij. In de tijd dat hij nog op aarde is beschouwt hij zijn kinderen in ieder geval als zijn topprioriteit.

"Het grootste doel van mijn vertrek is de spirituele educatie van mijn kinderen," vertelde Hatcher. "Als ik op Mars ben zal ik deze verplichting voortzetten door middel van opgenomen video's en brieven. Nu wil ik zo veel mogelijk tijd met mijn kinderen, vrouw, familie en vrienden doorbrengen. Mijn vrouw maakt dit moment al een lijst van must-see reisbestemmingen."

Hatcher was de enige die het idee van een eventuele terugkeer op aarde aankaartte. Als het zijn doel is om na 15 jaar terug te keren, dan zou hij op Mars gewicht moet gaan heffen om hiervoor te trainen.

Hatcher was daarnaast ook de enige die het vooruitzicht van doodgaan op Mars aandroeg. "De landing op Mars draagt het grootste risico. Op dat moment ben ik waarschijnlijk meer dan een beetje nerveus, toch is het idee dat het snel voorbij is als het misgaat wel geruststellend," zei hij.

Schröder vertelde me dat hij bezig is met het afwerken van een to-do lijst van activiteiten die hij op aarde nog wil doen. Zo heeft het hele project wel veel overeenkomsten met het proces van overlijden.

Toch verklaarde iedereen die ik sprak dat ze contact zouden blijven onderhouden met de aarde. "In m'n vrije tijd zal ik veel tijd op internet doorbrengen met activiteiten als nieuwe muziek en films opvragen, e-mails schrijven, werken aan essays en wetenschappelijke papers. Maar ik zal daar ook video's opnemen voor familie, vrienden, studenten en voor het grote publiek," zei Hatcher. "Ik zal dagelijks contact onderhouden met aarde; vooral voor mijn geestelijke gezondheid, maar ook voor het bijhouden van nieuws en voor het deelnemen aan de samenleving in z'n algemeen."

Cumming vertelde me dat ze weer normale kleding kunnen gaan dragen als het modulaire dorp is geïnstalleerd. "Een comfortabel trainingspak lijkt me dan geen overbodige luxe," grapte ze. Daarna omschreef ze haar dagelijkse routine: "het groeien en oogsten van voedsel in een hydroculturele tuin, eten, slapen, douchen en 's avonds relaxen met een lekker aards filmpje."

Ik vroeg de kandidaten ook hoe ze hun leven voor zich zien als ze 60 zijn. "Ik zal de kolonie in de gaten houden en m'n kinderen vertellen hoe alles zich ontwikkeld heeft, daarnaast zal ik nieuwe Mars-bewoners onderwijzen, zwemmen in het zwembad, en naar een aangrenzend dorp lopen om thee te drinken met Elon Musk, " zei Schröder.

"We zullen dan een klein dorp hebben opgebouwd met een breed spectrum aan expertise en ervaring in huis," ze Patil. Hij benadrukte wel dat als hij 43 is, z'n 60ste verjaardag na 7 jaar op Mars geleefd te hebben zal plaatsvinden. "Ik hoop dat we dan het soort industrie kunnen opzetten waarmee we plantaardige plastics kunnen maken om onze habitat uit te breiden. De eerste bomen zullen tegen die tijd misschien wel fruit gaan dragen. Ik stel me zo voor dat ik dan 60 kaarsen aansteek, en een hap neem van de eerste appeltaart op Mars.

Ik vroeg Patil wat hij gaat doen als hij aankomt op Mars. "Na 7 tot 8 maanden in de krappe ruimtes van het transportvoertuig geleefd te hebben, zal ik waarschijnlijk overweldigd zijn door de open ruimte," zei hij. "Als ik aankom op de basis ben ik denk ik vooral gelukkig dat ik thuis ben."