Hoe ik leerde kijken naar gamende mensen (en dat leuk te vinden)

2014 was het jaar van Twitch, de live-streaming site voor games en gamers. Twitch is HUGE, wat waarschijnlijk ook de reden is dat Amazon bereid was om er bijna een miljard dollar voor neer te tellen. De rek is er ook nog lang niet uit, als we Gautam Ramdurai op Google's Think With Google-blog mogen geloven. En mij. Ik heb onlangs (veel te laat) het plezier ontdekt van kijken naar andere mensen die gamen, en ik wil daar graag voor uitkomen. Het is namelijk echt leuk en het wordt alleen maar leuker.

Dit is echter gewoon raar

Ramdurai zet aan de hand van Youtube-cijfers uiteen hoe games steeds populairder worden op de videosite. Een opvallend resultaat voor mensen die niet bekend zijn met de omvang van video's van games: "Minecraft" is de op één na meest gezochte term in 2014, na "Music." En dan heb ik het niet alleen over wereldwijd; ook in Nederland was Minecraft de op één meest gezochte term, vlak na "Full Movie." Hiermee is het een van de twee game-gerelateerde zoektermen in de Nederlandse Youtube-top tien van 2014. De andere is, hoe kan het ook anders, "GTA," op de vijfde plek.

Kijken naar andere mensen die games spelen is dus een gigantisch ding, iets waar ik tot voor kort niet helemaal bij kon met mijn hoofd. Wat is er nou leuk aan iemand anders een virtueel spelletje zien spelen dat je zelf ook zou kunnen doen? Volgens mij is dit een gedachte die veel mensen boven de 18 met me delen. Maar dat slaat nergens op!

Vooropgesteld: ik ben zelf totaal geen gamer, vooral omdat ik me met vrijwel alles na een half uur verveel. Het is dus niet zo dat ik video's kijk om beter te worden in het vermorzelen van noobs of eindbazen, of omdat ik een level niet kan halen (wat overigens allemaal superlegitieme redenen zijn om naar games te kijken). Ik bezit geen consoles en mijn computer is te langzaam om een game van na 2008 te draaien. Het laatste spel dat ik uitgespeeld heb is de MS DOS-game Hugo's House of Horrors, dat er zo uit ziet:

En toch heb ik afgelopen vrijdag 2 januari op werk vrijwel de hele dag gekeken naar video's van mensen die games spelen.

Volgens mij is het makkelijk te verklaren. De meeste mensen die voetbal kijken, voetballen zelf ook niet. Maar voor de meesten geldt dat ze dat ooit wél gedaan hebben, of het nou op een pleintje of bij een voetbalvereniging was, en menen ze daarom affiniteit (en een mening) te hebben met de sport, en genieten ze van kijken naar mensen die het veel beter kunnen dan zij ooit hebben gekund. Hetzelfde geldt eigenlijk voor games, maar dan met één enorm verschil: de meeste mensen tussen de 12 en 35 hebben duizend keer meer tijd van hun leven besteed aan games dan aan voetbal. En voetballers praten niet tegen je terwijl ze spelen.

Dit is zo ver ik weet een uniek verschijnsel in de historie van de mensheid. Er is nog nooit, maar dan ook echt nog nooit, een activiteit geweest die een hele generatie vanaf zo'n jonge leeftijd verbonden heeft. En kom nu niet met 'The Beatles' ofzo, want muziek luisteren is een passieve, non-competitieve bezigheid en is om die reden onvergelijkbaar.

Een groot deel van de herinneringen aan mijn jeugd zijn dan ook gewijd aan met vrienden achter een pc of tv zitten en games spelen waar ik steevast in verloor. Maar dat is irrelevant. Waar het om gaat is dat mijn hersenen gewend zijn om naar virtuele spelletjes te kijken die andere mensen spelen, en dat merkte ik pas toen ik een paar weken geleden een Let's play-video ging kijken en drie kwartier later pas doorhad wat ik aan het doen was.

Er ging een wereld voor me open, een beetje als voor een persoon die stellig volhoudt dat ze Game of Thrones stom vinden, en het dan uit verveling gaan kijken en ineens hooked zijn en alle seizoenen in een week kijken. Maar dan leuker. Je doet het namelijk niet alleen, je kijkt mee met een persoon die iets aan het spelen is, een persoon die praat en grapjes maakt en domme dingen doet en niet per se heel goed is in gamen, maar het gewoon leuk vindt. Een beetje als kijken naar een kookprogramma van iemand die koken het beste op aarde vindt, maar dan zijn er in plaats van knolselderij en verse oregano explosies en extreem geweld. Of onhandigheid en een snee toast.

Desondanks denk ik dat veel mensen die dit gevoel met me zouden delen, zich schamen om te kijken naar mensen die games spelen. En om daarvoor uit te komen. Er hangt nog altijd een soort van puisterige, muffe geur van nerd omheen – tenminste, voor de mensen van ongeveer mijn leeftijd en ouder. Voor mensen die jonger zijn, is het kijken naar games al lang helemaal oké, vooral als ze gespeeld worden door een knappe Zweedse guy met een schijnbaar mentaal defect.

Maar PewDiePie is verre van het enige kanaal. Er is voor ieder wat wils in de wereld van games kijken. Je kan live competitieve wedstrijden van spellen als League of Legends (die vrijwel onbegrijpelijk zijn, net als cricket ofzo), je kan ervaren gamers games in recordtijd zien uitspelen, je kan grappenmakers die geen idee hebben van games zoals talkshowhost Conan O'Brian zien stuntelen, vriendengroepen die samen domme stunts doen in GTA V, real life soaps in The Sims, en nog duizenden andere dingen die ik nog moet ontdekken. Dingen die veel leuker zijn dan alles wat er hier op tv is.

Hoe dan ook, het is hoog tijd om het kijken naar games uit het nerdslijk te slepen. We moeten als generatie trots zijn dat er iets is dat ons allemaal bindt in een tijd waarin alles alleen maar uit elkaar lijkt te vallen. Het is iets dat nog nooit is voorgekomen en iets dat we moeten koesteren. Bovendien hoop ik met dit artikel wat tips te krijgen voor andere kanalen die ik kan kijken, ik heb weinig te doen dit weekend.