Hoe het er van binnen uitziet als je gebeten wordt door een mug

Gisteravond zat er een mug in mijn slaapkamer. Het was er zo één van het soort dat de strategie heeft opgepikt om net zo lang rondjes om je oor te vliegen tot je het licht aandoet om hem te zoeken en naar de andere wereld te helpen, en dan ineens is verdwenen. Magische motherfuckers. Maar goed, ik ben over het algemeen een vrij zorgeloze persoon, en ik laat me niet heel erg opnaaien. Meestal. Dus de mug en ik leefden verder in wederzijdse harmonieuze acceptatie van elkaars bestaan – althans, ik accepteerde dat de mug bestond, de mug was minder Zen dan ik en was nog steeds van plan mijn bloed te zuigen tot ik een verschrompeld omhulsel was van wat ik ooit was geweest. Maar goed, verder dan een milde irritatie (en een paar bulten toen ik wakker werd) kwam het dus niet.

Helaas is het mijn werk om het internet af te struinen naar allerlei kennis. En kennis is niet altijd even fijn. Nu weet ik namelijk wat mijn vriendin de mug precies heeft zitten doen vannacht terwijl ik sliep. En dat, mijn waarde vrienden, is Echt. Niet. Cool.

En toch is het tegelijkertijd fascinerend. Om jouw muggenbulten ook iets meer te doen jeuken, zal ik het allemaal even fijntjes uit de doeken doen. Graag gedaan, alvast.

Dit zijn microscopische beelden van de bek van de mug, gefilmd door Valerie Choumet van het Parijse Pasteur Instutuut. Het lijkt op het eerste gezicht een enkele naald, maar eigenlijk is zijn bek een gereedschapsset met een buigbare naald als hoofdbestanddeel, als een soort zwaard annex rietje annex terreurstok in een schede. De twee sprietjes die je aan de zijkant ziet zijn de maxillae, een soort grijpertjes die zich aan de binnenkant van de huid vastklampen, zodat er meer kracht op het zwaardrietje gezet kan worden. De naald is eigenlijk een combinatie van twee buisjes, één om het bloed op te pompen en een ander om speeksel (dat onder andere het stollen van het bloed tegengaat en voor de zwelling en de jeuk zorgt) naar binnen te stuwen.

Als de muggenbek eenmaal door je huid is gedrongen (waar een paar pogingen voor nodig kunnen zijn), gaat het beest een beetje rondwroeten:

Kijk hoe ongelooflijk flexibel die bek is. Met een beangstigende willekeurigheid zit de mug een beetje tussen je cellen te tasten als een middelbare huisvrouw die bij Lingo een bal mag pakken. Het grabbelt maar wat in het rond terwijl het publiek hysterisch op en neer hupsend “GROOOEEN” zit te roepen. Het grijpt en het grijpt, maar de meeste keren grijpt het mis. Maar anders dan de huisvrouw trekt de mug niet met een beteuterd zuremattengezicht bal 49 uit de bak, neen! De mug gaat door. De mug geeft niet op, maar blijft proberen tot het een bloedvat raakt. En dan..:

Dan vindt de naald eindelijk zijn doel. Het doorprikt de wand van een bloedvat begint gretig te zuigen. Soms zuigt een mug zo hard aan een bloedvat dat het vaatje klapt. Soms scheurt de wand en stroomt het bloed het omringende weefsel in, waarop het beest gewoon uit het losdrijvende plasje bloed begint te drinken. De volgende keer dat er een mug in mijn kamer rondvliegt zal ik denk ik niet meer zo genadig zijn. De mug en ik weten nu van elkaar hoe de vork in de steel zit. We hebben elkaar in de ogen kunnen kijken en niets dan bloeddorstigheid gezien. Muggen, the war is on. Ik ben toch zeker geen grabbelton.