Hoe hard moet je rijden om niet meer geflitst te kunnen worden?

Natuurkundig onderzoek kan naast antwoorden over het begin van het universum soms ook antwoorden opleveren waar je ook iets aan hebt in het dagelijks leven. Bijvoorbeeld over hoe hard je precies moet rijden om niet meer zichtbaar te zijn voor filtspalen. Wetenschappers van de University of Leicester besloten dit probleem uit te zoeken en publiceerden hun resultaten in de Journal of Physics Special Topics. De conclusie? Je kan je voorlopig beter aan het snelheidslimiet houden.

Ze baseerden hun berekeningen op het Dopplereffect - het natuurkundige verschijnsel waarbij licht- of geluidsgolven in frequentie toe- of afnemen als de bron naar je toe of van je af beweegt. De hypothese was verder redelijk simpel. Een flitspaal 'ziet' het zichtbare deel van het lichtspectrum, dus alles wat daarbuiten valt is onzichtbaar op een foto. De auto moet dus zo hard rijden dat het geel van de nummerplaat buiten het zichtbare spectrum valt.

Verschillende kleuren licht zijn gewoon verschillende frequenties licht, en net als dat hoge tonen een hogere frequentie hebben en lagere tonen een lagere, heeft rood licht een lagere frequentie dan blauw licht. Het Dopplereffect zorgt ervoor dat die frequenties verschoven worden, iets wat je misschien nog weet van toen je op de middelbare school zat. Zo zal de sirene van een ambulance die langs je rijdt dus lager klinken als die je voorbij is. En hoe harder die rijdt, hoe lager de toon die je hoort. Hetzelfde gebeurt met licht.

Zie het zo: in theorie zou die ambulance zo hard langs kunnen rijden dat de toon van de sirene onder het limiet van hoorbare tonen valt, wat pakweg 20 hertz is. Ik heb dat even snel voor je nagerekend (want zo ben ik). De laagste toon van de sirene is 375 Hz, en die moet dus lager worden dan 20 Hz. Ik ga je nu niet vervelen met de berekening, maar de ambulance moet harder rijden dan 1152 km/u om dit voor elkaar te krijgen.

Het zichtbare spectrum strekt zich van ongeveer 400 terahertz aan de rode kant tot 790 terahertz aan de blauwe kant. Het geel van de nummerplaat is licht met een frequentie van pakweg 515 terahertz. De auto moet dus zo hard gaan dat die frequentie verschoven wordt tot onder de grens van 400 terahertz. Je zag bij de ambulance al dat die even hard moet als een straaljager, en dat was met relatief lage frequenties. De frequenties van licht liggen een stukje hoger.

Zo ook de snelheid die je moet rijden om niet geflitst te kunnen worden. De wetenschappers berekenden dat je ongeveer 191 miljoen kilometer per uur moet rijden - pakweg een zesde van de snelheid van het licht. Niet echt te doen dus, in je Peugeo'tje. Of in wat dan ook dat ooit door mensen is gemaakt. Het snelste object dat wij ooit hebben voortgebracht - de Helios-sondes - reizen met ongeveer tweeduizendste van de lichtsnelheid.

Natuurlijk is dit allemaal alleen maar pure theorie, en hoef je waarschijnlijk niet met een substantiële fractie van de snelheid van het licht langs te rijden. De sensoren in de flitspaal hebben tenslotte ook hun limieten. Zo heb je de sluitertijd van de camera, die niet oneindig snel is, en dus bij een voldoende hoge snelheid alleen nog maar een waas oplevert. Al gebeurt ook dat pas bij een snelheid van zo'n 10,000 kilometer per uur.

Nou, he, weer wat geleerd enzo. En vooral dan dat de beste manier om niet geflitst te worden uiteindelijk gewoon is door je aan de snelheidslimiet te houden. Saai.