FYI.

This story is over 5 years old.

Tech

Genderstereotypering begint al bij baby’s

Het gekrijs van alle baby’s lijkt hetzelfde te klinken, maar toch zijn we geneigd om de toonhoogte van babygehuil te associëren met mannelijkheid of vrouwelijkheid, aldus nieuw psychologisch onderzoek.

De klank van een stem is een belangrijke gender cue: een kenmerk waaraan mensen afleiden of iemand in het hokje 'man' of 'vrouw' geplaatst moet worden. Dit komt omdat mannen over het algemeen een lagere stem hebben dan vrouwen dankzij hun langere stembanden. Bij baby's bestaat dit verschil nog niet, waardoor het onmogelijk is om aan hun stem af te lezen is of het een jongen of een meisje is. Voor mijn gevoel bestaat er zelfs een universele babystem en klinkt al het babygekrijs exact even afgrijselijk.

Advertentie

Het lijkt daarom onwaarschijnlijk dat genderstereotypering op basis van stemhoogte mogelijk is bij baby's. Toch gebeurt dit wel, zo heeft een nieuw psychologisch onderzoek aangetoond.

Het onderzoek is twee weken geleden gepubliceerd in het tijdschrift BMC Psychology en uitgevoerd door een team van psychologen van de University of Sussex, de University of Lyon/Saint-Etienne en de Hunter College City University of New York. De psychologen hebben voor de eerste keer ooit experimenteel onderzocht of mensen bepaalde aannames maken op basis van de toonhoogte van de huilkreten van vreemde baby's.

Mijn universele babystem-theorie ten spijt, bestaan er namelijk wel degelijk verschillen tussen de stemmen van verschillende baby's, waaronder verschillen in toonhoogte. Deze verschillen hebben alleen niets met het geslacht van de baby te maken. Toch lijkt het er volgens de onderzoeksresultaten op dat mensen wel degelijk denken dat relatief laag gehuil bij jongensbaby's hoort, en relatief hoog gehuil bij meisjes.

De onderzoekers hebben dit aangetoond door de huilgeluiden van 13 meisjesbaby's en 15 jongensbaby's van vier maanden oud op te nemen terwijl ze in bad gedaan werden door hun ouders. Deze geluidsfragmenten lieten ze vervolgens aan verschillende groepen volwassen proefpersonen horen, waaronder de ouders van baby's, studenten en de ouders van een aantal van deze studenten. De ouders van de baby's kregen geen opnames van hun eigen kind te horen.

Advertentie

De onderzoekers lieten zowel natuurlijke huilgeluiden horen als huilgeluiden die met de computer aangepast waren om geen hele hoge of hele lage uitschieters te hebben. Dit omdat het huilen van baby's geen constant geluid is: het ene moment klinkt het hoger dan het andere, en het zou kunnen dat één hele hoge uithaal de resultaten zou beïnvloeden. Door zowel natuurlijk als aangepaste opnamen te laten horen, konden de onderzoekers dat effect uitsluiten.

Voor het onderzoek moesten de proefpersonen ofwel het geslacht van de baby's gokken, ofwel beoordelen hoe mannelijk of vrouwelijk ze het gehuil vonden klinken. Daarnaast was er ook een derde experiment waarbij proefpersonen moesten aangeven hoe ernstig ze het ongemak van de baby inschatten.

Mannelijke proefpersonen voelden zich meer oncomfortabel bij het horen van huilgeluiden waarvan ze wisten dat deze van een jongetje afkomstig waren.

Uit de onderzoeksresultaten blijkt dat de hoogte van het gehuil inderdaad een sterke invloed heeft op het vermeende geslacht van de baby's. "De proefpersonen generaliseerden de sekse-specifieke kenmerken van de stemmen van volwassen, wat invloed had hun interpretatie van het gehuil," schrijven de onderzoekers.

Hetzelfde gold voor hoe mannelijk de jongensbaby's werden gevonden, en hoe vrouwelijk de meisjesbaby's. Hoe hoger het gehuil van de meisjes, hoe vrouwelijker ze werden beoordeeld; en hoe lager het gehuil van de jongetjes, hoe mannelijker zij werden gezien. Dit effect bleek vooral sterk bij mannelijke proefpersonen, wat volgens de onderzoekers aansluit bij de bestaande theorie dat "mannen gevoeliger zijn voor sekse-stereotypen dan vrouwen."

Advertentie

Uit het laatste experiment bleek dat hoge huilgeluiden als dringender werden ervaren dan lage. Daarnaast bleek dat mannelijke proefpersonen zich meer oncomfortabel voelden bij het horen van huilgeluiden waarvan ze wisten dat deze van een jongetje afkomstig waren. Vrouwen daarentegen voelden zich niet meer of minder comfortabel bij het gehuil van meisjes of jongens.

Maar wat betekenen deze resultaten nu eigenlijk? Zijn er gevolgen voor de manier waarop baby's behandeld worden? De volgende missie van het onderzoeksteam is om hier achter te komen: "We zijn nu van plan om te onderzoeken of deze stereotyperingen ook echt invloed hebben op de manier waarop baby's behandeld worden, bijvoorbeeld bij de keuze voor kleding, speelgoed en activiteiten," zei doctor David Reby van de University of Sussex in een persbericht.

Dat mensen voor meisjesbaby's graag roze kopen en voor jongens blauw behoeft geen uitleg. Maar dat mogelijk zelfs de hoogte van de stem van de baby hier invloed op heeft, is een nieuw inzicht met serieuze implicaties. Want als mensen baby's die vrouwelijk klinken anders behandelen dan baby's die mannelijk klinken, kan dit invloed hebben op de ontwikkeling van de genderidentiteit van het kind.

Een ander mogelijk gevolg van de sekse-stereotypering is dat mensen verkeerd inschatten hoe dringend baby's aandacht nodig hebben. "Het feit dat hoge huilkreten als dringender gezien werden, kan betekenen dat verzorgers die niet de ouders van de baby zijn het ongemak van baby's met een hoge stem overschatten, en het ongemak van baby's met een lage stem onderschatten," schrijven de auteurs.

Natuurlijk is het nog te vroeg om zulke conclusies te trekken, maar het moge duidelijk zijn dat gender cues blijkbaar zo sterk geïntegreerd zijn in ons systeem dat we ze zelfs toepassen op baby's, die nog veel te jong zijn om überhaupt een genderidentiteit te hebben. Het meest verontrustend is niet zozeer dat we dit blijkbaar doen, maar dat we ons hier niet bewust van zijn. Het is nu afwachten op onderzoek dat meer inzicht geeft in de daadwerkelijke gevolgen van dit specifieke voorbeeld van de menselijke neiging tot stereotypering.