Ik heb eindelijk het tafel-flipspel gespeeld en het was geweldig

Ik geef het graag toe. Mijn broer heeft soms zijn goede momenten. Binnen het eerste etmaal na mijn aankomst in Japan, kon ik dankzij hem al twee dingen afstrepen op mijn bucketlist. De eerste was het bezoeken van een gashapon. Voor mensen die geen Japangekken zijn: een verkoopautomaat, maar dan voor klein speelgoed. Eenmaal daar ging ik los op de automaten. Ik gooide drie dollar in een machine om een Earthbound-poppetje te krijgen (ik kreeg Poo, fuck yeah!). Mijn tweede activiteit was op de tweede verdieping van een Taito arcadehal. Eenmaal daar ging ik – alweer – helemaal los. Daar speelde ik een spel dat tot nu toe de vreemdste game was die ik ooit ergens had gezien: een arcadegame waarin je een tafel moet omgooien. Dat rare spel gaat onder de naam Cho Chabudai Gaeshi. Losjes vertaald komt het neer op Super Flip the Table. De naam verwijst naar de actie waarbij je een tafel omgooit, door je handen onder het tafelblad te leggen en HUP! Een leuke bijkomstigheid is dat alles dat eerst op de tafel lag, dan door de kamer vliegt. Interessant. Shigeru Miyamoto - bedenker van Mario en Zelda – is blijkbaar een groot fan van Chabudai Geashi, al is hij meer fan op een metaforische manier. Maar nu vraag ik me nog steeds iets af. Hoe de hell is het op aarde zo ver gekomen dat we spellen maken over het omgooien van tafels? In de jaren sinds het spel uit is gekomen, ben je misschien wat video's tegengekomen van een stel Japanners - of verbijsterde toeristen - die zichzelf verloren in het tafelwerpen. Het begint met het slaan van de handen op het tafeltje dat bij de arcademachine staat. Na enkele keren slaan, wordt de tafel met alle kracht die de betreffende persoon in zich heeft van zich weggeworpen. In het echt zou het bijzonder spectaculair zijn, nu zitten de achterste poten van het tafeltje vast aan de machine. Het is eerder een tafelvormige hefboom I guess.

Cho Chabudai Gaeshi doet me een beetje denken aan Katamari Damacy (een vergelijking die onvermijdelijk is als je te maken hebt met een vaag Japans spelletje) en Burnout's Crash Mode. Het doel is om zoveel mogelijk chaos, destructie, etc. aan te richten door zoveel mogelijk objecten op elkaar te stapelen in een zo grote puinhoop mogelijk. Maar om deze taak tot een rampzalig einde te brengen heb je geen snelle auto's of een kosmische bal. Het gaat om de tafel, en jou. Ik loop nu even het hele spel door, om te laten zien waarom het op UNESCO's lijstje moet. Er zijn twee cruciale bewegingen: slaan en gooien. Dat gezegd hebbende, beginnen we bij stap één: het slaan op die fucking tafel. Het is zaak om de timing goed te krijgen met de gebeurtenissen in het spel, zodat je de schade aan de omgeving bij de klap maximaliseert. Als dat klaar is, kun je aan de volgende stap beginnen. Een stap die misschien niet bijster integer is, maar wel bijzonder bevredigend. Stap twee: het gooien van de fucking tafel. Doe het hard! Lanceer dat kutding voorwaarts, op een pad waar het alles vernietigt dat dom genoeg is om in de weg te staan. Je doet het voor de punten. Al die punten! Ik speelde alle scenario's van Cho Chabudai Gaeshi, want ja, die zijn er. In de fast food-scène, moet je als caissière een irritante klant vernietigen. Ik gooide de tafel zo hard dat ze door de deur vloog en door een auto geraakt werd. Bij het kantoorscenario liquideerde mijn broer een collega. Hij werd met zo'n kracht gelanceerd door de tafel dat hij door het raam vloog, en onderweg ook bijna het kopieerapparaat mee nam. Onze namen waren bij beide scenario's in de top tien te zien.

Je hebt ook de beschikking over een geest van een grootvader tijdens een kerkdienst, een leraar in de klas, of klinkt misschien het ruïneren van een bruiloft aanlokkelijker? Als je een klassieker prefereert, dan is de originele setting, "angry dad during dinner," nog steeds beschikbaar. Daarnaast is er ook een multiplayermodus op een honkbal veld. In Europa zijn conventionele arcadehallen allang verdwenen uit het straatbeeld. Het enige waar wij onze arcadebehoeftes mee kunnen vervullen zijn dingen als "the new arcade." The new arcade bestaat uit kleine ruimtes waar je kunt gamen, die meestal aanwezig zijn op evenementen.

​

In tegenstelling tot hier, hebben de arcadegames in Japan niet alleen overleefd, maar zijn ze ook nog eens alom vertegenwoordigd in hun cultuur. Het is duidelijk dat de ruimte met games als doel goed gebruikt worden. Vlak voordat ik mijn ding deed bij Cho Chabudai Gaeshi, won ik in een rondje van Big Bang Smash, een air-hockey-variant dat duidelijk gemaakt is door gestoorde mensen.  In een andere arcadegame zag ik een voetbalspel van Sega. Het was niet zomaar een voetbalspel, de speler gebruikt namelijk ruilkaarten van de spelers in een digitale wedstrijd. Bij Konami's GI-Gran Desire was het nog raarder. Ik keek naar een spel ter grootte van een eetkamer dat draaide om het wedden op paarden met bewegende beelden en elektronische paarden, net zo decadent en verdorven als het gebeuren waar het op gebaseerd is. Sega leek het ook een goed idee om een gigantische machine in dezelfde ruimte te plaatsen. Eigenlijk was het gewoon een lintjesmachine, alleen was het in dit geval rond een marmeren klok heen gebouwd. Twee Britse toeristen gooiden er lading na lading muntjes in, maar hadden geen idee hoe ze het moesten activeren. Ze boden me een paar tokens aan zodat ik het zou laten zien. Ik stelde ze echter teleur toen ik zei dat je dit het best aan pro's kan overlaten. Conventionele vechtspelletjes zijn er in de meeste gamecenters nog genoeg, maar het is duidelijk dat enkele van deze attracties heel raar zijn. Games die te raar en wild zijn om thuis te doen. Voor Westerlingen betekent dat misschien het spetteren met water in enkele bakjes met water om een viservaring op te wekken. Voor de Japanners betekent het onder andere (╯°□°)╯︵┻━┻.