FYI.

This story is over 5 years old.

Tech

De huurmoord op mijn moeder

Toen ik een tiener was, luisterde mijn moeder mijn telefoongesprekken over drugs af. Toen ging ze ermee naar de politie.
De auteur als tiener. Foto met dank aan Jenn Hoffman

Toen ik een tiener was, monitorde mijn moeder al mijn telefoongesprekken. Ze nam ze ook op. Ik wist niet dat ze dit aan het doen was, dus ik kletste gewoon over jongens, vriendschap en middelbareschooldrama zonder dat ik wist dat mijn privégesprekken helemaal niet zo privé waren. Ik had geen idee dat mijn woorden tegen me gebruikt zouden kunnen worden.

Op een dag luisterde ze een gesprek af over het kopen van wiet. Ze drukte op record. Nadat ze mijn korte discussie over het kopen van een grammetje in het park teruggeluisterd had, besloot ze dat het haar burgerplicht was om de politie te bellen.

Advertentie

Het kon de politie weinig schelen dat haar domme dochter kleine zakjes wiet kocht in het park, maar het kon ze wel schelen wie die zakjes verkocht in het park – ze vroegen mijn moeder om te blijven luisteren. En zo werd mijn moeder een politie-informant.

Mijn moeder begon al mijn drugsgerelateerde gesprekken op te nemen en door te sturen naar de detectives. Ik praatte over het kopen van wiet en het eten van paddo's. Ik besprak de voor- en nadelen van een blunt besprenkelen met PCP. (Voornamelijk de nadelen.) Ik bazelde wat over zakjes coke die ik op feestjes had gezien en of ik klaar was om dat uit te proberen. (Nog niet. Wellicht later.)

Ik had geen idee dat ze een nieuwsverhaal zouden publiceren waarin ze "Met dank aan de betrokken ouder" zouden zetten.

Mijn moeder luisterde en verzamelde informatie. Toen stuurde ze het allemaal naar de politie. Ze gaf ze zo veel informatie dat ze mensen begonnen te arresteren.

Ik wist van niks. Vrienden begonnen me te ontwijken en zeiden dat ik me gedeisd moest houden. Ik werd bedreigd. Uiteindelijk vertelde een vriend me dat er geruchten gingen dat mijn moeder een grote drugdealer had verraden en dat hij wraak wilde. Toen hoorde ik nog iets verontrustenders. Die drugsdealer had een huurmoordenaar op mijn moeder gezet.

Een huurmoord. Op mijn moeder!

Het idee dat mijn eigen moeder mij en mijn vrienden verraden had aan de politie klonk zo gestoord dat ik het niet geloofde. Mijn moeder, een vigilante in de War on Drugs? Nee joh. Dat kan niet waar zijn.

Advertentie

Het was waar. Een drugsdealer was gearresteerd. Zijn drugsdealervrienden werden gearresteerd of ondervraagd. Een hoop mensen waren genaaid en het was allemaal mijn moeders schuld. En daardoor ook mijn schuld. De arrestaties vonden plaats rond de dingen waar ik het aan de telefoon over had gehad met mijn vrienden. Ik praatte gewoon over allerlei domme dingen, en nu zaten mensen echt in de problemen.

Ik heb geen van de tapes ooit gehoord, maar het werd me verteld dat ze uren aan audio-opnames had over waar en wanneer je drugs kon kopen op Long Island. Ik vroeg mijn moeder of het waar was, maar ze ontkende het altijd.

We begonnen bedreigende telefoontjes te ontvangen. 's Nachts fluisterde een man "we komen jou en je dochter vermoorden" aan de telefoon. Mijn ouders veranderden ons telefoonnummer. De belletjes bleven komen. Gedurende mijn vier jaar op de middelbare school bleven we rare berichten ontvangen. Ik kreeg andere vrienden en ging door met mijn leven, maar de bedreigingen bleven mijn moeder nog jarenlang plagen. Zelfs toen ik uit huis ging om te studeren.

Ik wist nog steeds niet wat er echt gebeurd was of hoe dingen exact waren gelopen. Mijn moeder is nu 70 en met pensioen, zowel van haar werk als leraar als haar werk als amateur-drugsrecherche.

Afgelopen week belde ik haar om achter de waarheid te komen. Dit is een deel van dat gesprek:

Ik: Ik moet je iets vragen. Je zou kwaad kunnen worden of het ontkennen, dus zeg wat je wil, maar: Nam jij toen ik een tiener was mijn telefoongesprekken over drugs op en speelde je dat toen door aan de politie?

Advertentie

Mam: Ja! En weet je wat? Ik hield de drugs bij je weg en de politie verraadde me. Het kwam in Newsday. Een artikel waarin alles uiteengezet werd, werd een paar weken later gepubliceerd en op het laatst stond er "Met dank aan de ouder die ons deze lokale drugsbende hielp oprollen." Met dank aan de OUDER? Ouder? Ik kon dat niet geloven.

Ik: Het stond dus in de krant?

Mam: Ja. In Newsday. Wacht, hoe weet je hier eigenlijk van? Ik wilde je dit allemaal op een dag vertellen als je ouder was, maar ik heb het nooit gedaan.

Ik: Ik wist het gewoon. En mensen wisten het. Mijn klasgenoten wisten het. Ze vertelden het me. Niet alle politieagenten zijn goed, trouwens. Sommige wel. Sommige niet. Dit is geen televisieprogramma. Het is het echte leven. Een aantal van die dealers waren vrienden of broers van politieagenten. Politieagenten praten. Mensen praten. Was je niet bang?

Mam: Ik had geen idee dat ze een nieuwsverhaal zouden publiceren waarin ze "Met dank aan de ouder" zouden zetten. Bedankt, politie.

Ik: Maar naast de politie en dat gedoe; waarom deed je het? Het was alleen wiet. We praatten wel over andere dingen, maar kochten of deden het niet.

Mam: Hoe weet ik dat het alleen wiet is? Drugsdealers beginnen met wiet verkopen en maken je later verslaafd aan andere dingen.

Ik: Er waren geen dealers die in steegjes mensen verslaafd probeerden te maken. Ik zocht drugs omdat ik drugs wilde proberen. Drugsdealers zaten niet achter mij aan. Ik zocht ze zelf op.

Advertentie

Mam: Ik ben opgegroeid in Jamaica in Queens en zag hoe drugs gedeald werden. Ik zag berovingen waarbij oorbellen uit oren werden gerukt. Het ging allemaal om drugs.

Ik: Oké, maar waarom zou je mijn gesprekken opnemen en naar de politie stappen?

Mam: Als jij een ouder was, zou je hetzelfde doen.

Ik: Niet de politie bellen en mijn kinderen verraden! Maar dat gezegd hebbende, zou je het nog een keer doen? Gesprekken opnemen en naar de politie gaan?

Mam: Ja. Absoluut. Maar de volgende keer zet ik een pruik en een zonnebril op.