Dit bedrijf gaat besneden mannen helpen hun voorhuid terug te groeien

​

Als je een man bent in de Verenigde Staten is er een aanzienlijke kans dat je geen voorhuid hebt. De meeste Amerikanen besteden hier niet al te veel aandacht aan, maar als ze dat wel doen dan denken ze meestal iets in de trant van: "het is goed zoals het is."

Maar een groep mannen, beter bekend als de "intactivisten," drukken hun ongenoegen uit over het feit dat ze besneden zijn. Ze noemen het een "onnodige amputatie." Ten tijde van de amputatie waren ze nog niet in staat om er toestemming voor te geven, laat staan dat ze de gevolgen van de ingreep konden bevatten.

Volwassen mannen kunnen een ingewikkelde ingreep ondergaan waarbij weefsel van het scrotum op de schacht van de penis moet worden aangebracht. Ook bestaat er een techniek die 'tugging' genoemd wordt; met deze methode wordt het overgebleven stukje voorhuid opgerekt zodat het weer over de penis heen past. De besneden mannen die deze ingreep niet hebben ondergaan zullen zich echter blijven afvragen: "Hoe is het om seks te hebben met een voorhuid?"

Nu is het bedrijf Foregen naar voren getreden om die mannen te helpen met het beantwoorden van deze vraag. Ze ontwikkelden een zelf-herstellend weefsel dat het mogelijk maakt om voorhuid opnieuw aan te laten groeien, ongeveer zoals een salamander het doet.

"Het idee achter Foregen is dat als we complexe lichaamsdelen in z'n geheel kunnen herstellen, we dat waarschijnlijk ook met het simpele stukje huid dat honderden miljoenen jongens missen kunnen doen," aldus hun woordvoerder Eric Clopper.

Wereldwijd zijn 660 miljoen mannen besneden en 115 miljoen van hen zijn Amerikaan. Hiermee is Amerika het land met de meeste besneden mannen ter wereld, en streven ze hierin volgens statistieken van de World Health Organization zelfs landen in Afrika en het Midden Oosten voorbij. Sterker nog, Amerika is het enige ontwikkelde land waar mannenbesnijdenis geen religieuze ceremonie is maar de norm.

Vandaag de dag ligt het besnijdeniscijfer in de VS tussen de 50 en de 60 procent, en in de jaren 80 waren 83 procent van de pasgeborenen in het Midwesten nog besneden. In sommige plaatsen was het zelfs zo normaal dat artsen de besnijdenis gewoon uitvoerden zonder de moeders in te lichten.

In de VS neemt besnijdenis ondertussen gestaag af – de cijfers zijn zo'n 10 procent gedaald gedurende de afgelopen 35 jaar. Het laagste percentage is aan de westkust te vinden, de 30 procent besnijdenis in deze regio is nog steeds hoger dan in Europese landen. Slechts 10 procent van de Europese jongens zijn besneden, met als laagste de 1,6 procent in Denemarken.

Wat is het eigenlijk precies dat besneden jongens missen? De antwoorden op deze vraag lopen nogal uiteen. Of ze nu "peniskanker" of "de beste seks die ze ooit hebben gehad missen" het blijft moeilijk om alle factoren in kaart te brengen. De wetenschap is namelijk sterk bevooroordeeld en seksuele opwinding is grotendeels subjectief. Nadat ik het onderwerp uitgebreid onderzocht, kwam ik tot de conclusie dat de intactivists een sterk punt hebben.

Sinds de 19e eeuw hebben voorstanders van besnijdenis in de VS erop gewezen dat gezondheid de hoofdreden is voor het besnijden van pasgeborenen. In die tijd werd besnijdenis gezien als een medische-ingreep. Het zou de drang om te masturberen onderdrukken, waarvan de puriteinen in New England geloofden dat dit de oorzaak van ziekte was. Vandaag de dag zijn we het erover eens dat dit niet het geval is, maar de traditie bleef voortbestaan en de voorhuid kreeg de schuld van allerlei andere kwalen.

In December 2014 publiceerde de US Centers for Disease Control and Prevention een statement waarin ze hun steun betuigden aan mannenbesnijdenis. Ze baseerden zich hier op een statement van de American Academy of Pediatrics die besnijdenis in verband bracht met een verminderd risico op HIV, kankerverwekkende SOA's en plasbuisinfecties. Beide statements werden door de internationale medische gemeenschap als onwetenschappelijk en onethisch bestempeld.

Als het om medische adviezen en besnijdenis gaat, dan spelen er altijd culturele vooroordelen mee, vooroordelen die ook in de wetenschappelijke literatuur terugkomen. De meeste medische gemeenschappen in ontwikkelde landen zijn het er over eens dat als mannen genoeg gelegenheid hebben om zich te wassen, de risico's zwaarder wegen dan de voordelen. De Amerikaanse medische wereld onderschrijft dit echter niet. "De andere vermeende voordelen zoals bescherming tegen HIV, genitale herpes, genitale wratten, en peniskanker hebben ook weinig relevantie voor de westerse wereld," stelt de Deense epidemioloog Morten Frisch in een kritiek op de AAP.

De Europese wetenschappers vonden wel een reductie in plasbuisinfecties, alleen was dit verschil maar 1 procent. Ze citeren het rapport van de AAP over de risico's van besnijdenis en concluderen het volgende: "gemiddeld één urineweginfectie kan worden voorkomen door besnijdenis, met extra kans op bloedingen, infecties en andere ernstige uitkomsten." Een urineweginfectie is natuurlijk geen pretje, maar het blijft beter dan een penisbloeding.

Deze opvatting is niet per se nieuw; wetenschappers betwijfelen de voordelen van besnijdenis al vanaf de jaren 70. Hun argumenten zijn echter geen partij voor religieuze fanatiekelingen die schreeuwen dat masturberen een zonde is. Aan de andere kant van het spectrum bevinden zich de besnijdenis-fetishisten. Met als meest bekende voorbeeld een Australische man genaamd Brian Morris, die al decennia lang een plaaggeest voor de onderzoekers van besnijdenis. Morris loog over zijn wetenschappelijke titels en hij leverde kritiek in onderzoeken waarin hij zichzelf disproportioneel vaak citeerde. Daarnaast weerlegde hij andere onderzoeken terwijl hij dit onmogelijk in die tijd had kunnen uitzoeken. We kunnen natuurlijk niet achter zijn precieze motivatie hiervoor komen, hoewel een besnijdenissite hem in verband bracht met besnijdeniserotica.

Parallel aan het wetenschappelijke debat vindt het ethische debat plaats, waarbij toestemming het centrale onderwerp is. Zelfs als de geneeskunde de voordelen daadwerkelijk kan bewijzen, dan vinden de intactivisten nog dat een operatie op een kind uitvoeren onethisch is. De beslissing om kinderen te besnijden zou volgens hen alleen in medische noodgevallen genomen moeten worden, of anders vrijwillig, zoals bij cosmetische ingrepen voor volwassenen het geval is. Deze visie staat haaks op de religieuze argumenten die stellen dat besnijdenis het kind voor seksuele impulsen moet beschermen.

"Ik denk dat kinderen beschermd moeten worden tegen aanpassingen aan hun genitaliën omdat ze niet weten wat er op het spel staat," zegt Brian Earp, een ethicus aan de Universiteit van Oxford. "Normaal gesproken mogen volwassenen zelf bepalen of ze hun lichaam aanpassen." Hij voegt hier aan toe dat je bij meisjes ook een deel van de borsten weg kan halen om borstkanker te voorkomen, maar dat dat duidelijk niet aan te raden is.

Earp zegt dat hij geïnteresseerd raakte in de ethiek van besnijdenis nadat San Francisco in 2011 overwoog om het te verbieden. Daarnaast oordeelde een Duitse rechter in 2012 dat het besnijden van kinderen illegaal is, zelfs met toestemming van de ouders. "Het rechtshof oordeelde dat besnijdenissen per definitie illegaal zijn, omdat je de lichamelijke integriteit van een kind ermee schendt. Het verschilt duidelijk van acties waarbij medische besnijdenis nodig is." Soortgelijke juridische uitspraken volgden in Finland, Denemarken en Zweden.

Naast religieuze voorschriften is een reden voor ouders om hun jonge jongens te besnijden dat ze hun kinderen willen beschermen tegen ongemakkelijkheid in de kleedkamer. Onderzoek wijst echter uit dat dit geen probleem is, want mannen zullen eerder om hun lengte worden uitgelachen dan om een voorhuidje.

De kleedkamer is een ding, veel belangrijker nog; hoe zit het met de slaapkamer?

Denk maar aan wat de voorhuid biologisch gezien doet: in niet-erecte toestand zit het over de gehele penis, waardoor het een intern orgaan is. Bij een erectie scheidt de voorhuid glijmiddel af, waardoor het heen en weer kan bewegen. Als de erectie echt hard is, dan trekt de voorhuid binnenstebuiten en naar onderen tegen de schacht aan, waardoor het gevoeligste plekje, het frenulum, en de eikel worden blootgelegd. De functie van de voorhuid wordt vaak vergeleken met die van lippen en oogleden, omdat het onderliggende slijmvliezen beschermt.

Een besnijdenis verwijdert ongeveer honderd vierkante centimeter aan huid, waar bij een volwassene bij benadering 20.000 zenuwen inzitten, en maakt van de penis een extern orgaan. Bovendien schakelt het de functie van het frenulum uit en stopt de afgifte van natuurlijk glijmiddel. De kleur van de penis verandert zelfs.

"Over het algemeen willen mannen die wel een voorhuid hebben, het graag houden, terwijl besneden mannen ervan overtuigd zijn dat het stukje huid nutteloos is, zo vertelt Earp.

Er is weinig onderzoek naar de voordelen van de voorhuid tijdens de seks, en ook is er helemaal niets gepubliceerd over wat de invloed van besnijdenis is op het seksuele genot van vrouwelijke partners. Een publicatie van Jacobs en Arora uit 2015 beweert dat de voorhuid helemaal geen invloed heeft op de seksualiteit, maar dit berust waarschijnlijk op onbetrouwbare bronnen. Earp voegt hieraan toe dat de publicatie voornamelijk gebaseerd is op klinische onderzoeken die niet op kinderen, maar op vrijwillig besneden volwassen zijn uitgevoerd. Ook al er geen doorslaggevend bewijs, blijven de intactivisten erbij dat de ingreep substantieel verlies met zich meebrengt.

"Je kan niet met zekerheid zeggen dat de gevolgen van besnijdenis bij volwassenen hetzelfde zijn als bij pasgeborenen," aldus Earp. De mensen van Foregen stellen een vergelijkbare vraag: kan de voorhuidfunctie van iemand die als pasgeborene is besneden nog hersteld worden?

Clopper, die door z'n vrienden "de voorhuidman" wordt genoemd, is een overtuigd intactivist sinds hij met zijn rugbyteam naar Schotland ging. "We werden erg dronken en naakt en we gingen allemaal gekke dingen doen. Geen homodingen, maar gewoon rare dingen," vertelt Clopper. Toen zag hij dat zijn Ierse metgezellen niet besneden waren, waardoor een discussie ontstond welke versie van de penis nou beter was. "Ik riep: 'ik denk dat het beter is om besneden te zijn, dus ik zal er zelf onderzoek naar doen.' Nu ik weet dat een onbesneden penis beter is, voelt het raar dat ik daar ooit anders over dacht." Sindsdien heeft Clopper regelmatig contact met andere mannen die ook het gevoel hebben dat ze zijn bestolen van coole piemelfuncties. "Er vindt echt een hersenspoeling plaats," zegt hij. "Zodra ze achter de feiten komen - en het internet helpt daar erg aan mee – zijn ze woedend."

De biomedische-technologie die nodig is voor een hersteloperatie bestaat nu alleen in theorie, maar Vincenzo Aiello, oprichter van Foregen, beweert binnen vijf jaar te kunnen beginnen met klinische studies.

"Het perifere zenuwstelsel kan zichzelf herstellen. Het enige obstakel is het vinden van een manier om de nieuwe zenuwuiteindes aan te sluiten op het doorgesneden zenuwstelsel," aldus Clopper. "We zijn op dit moment al in staat om hele ledematen te transplanteren. We gebruiken exact dezelfde technologie, maar dan op een kleine schaal, en op een grotere markt."

Het proces dat Clopper beschreef begint met een cytoskelet. Deze kan van een donorvoorhuid komen, of wordt gemaakt met een 3D-printer. Daarna wordt het skelet opnieuw opgebouwd door middel van stamcellen die matchen met de ontvanger. "Ze ontvangen de celsignalen op en groeien uit tot volledig nieuw weefsel," legt Clopper uit. De eerste dierproeven zijn in december 2013 uitgevoerd door de faculteit Veterinaire Geneeskunde van de Universiteit van Bologna in Italië. Op de website staat dat "voorhuid erg geschikt is om te reproduceren en daardoor is de kans dat het ook bij mensen werkt erg groot."

Ondanks het feit dat het theoretisch gezien misschien mogelijk is, is de technologie er nog lang niet. De grootste uitdaging ligt waarschijnlijk buiten het veld van stamcelonderzoek. Niemand weet nog hoe perifere zenuwen kunnen worden getransplanteerd of hersteld en de eersten die dat zouden kunnen, zullen dat waarschijnlijk niet met voorhuid gaan doen.

Toen ik Aiello vroeg naar de exacte details van de procedure, wilde hij me dat niet vertellen omdat hij zijn toekomstige patent nog wil beschermen. Ook kreeg ik het gevoel dat het een en ander nog geconceptualiseerd moest worden. Aiello is immers geen wetenschapper maar een mozaïekkunstenaar. Ondanks dat, zijn er genoeg startup-eigenaren die met durfkapitalisten in gesprek gaan, zonder dat ze enig benul hebben van de technologie waar hun product op draait. Op dit moment is hij bezig met een sculptuur dat de anatomie van de voorhuid uitbeeldt. Volgens hem gaat zal het erg controversieel zijn.

Het team van Foregen geeft toe dat "het vinden van genoeg medisch personeel voor de behandeling van besnijdenis het voornaamste struikelblok is." Aiello vertelde me dat de biomedische-wetenschappers die voor Foregen werken anoniem willen blijven. "Ik denk dat ze bang zijn om herinnerd te worden als degene die de voorhuid hebben geregenereerd. Er rust een taboe op."

Volgens de schattingen van Aiello heeft Foregen, dat geregistreerd staat als een non-profitorganisatie in zowel de VS als Italië, al $100.000 opgehaald aan privédonaties van voornamelijk Amerikanen. Ze hebben plannen om de rest met crowdfunding ook binnen te halen. Wel is dit maar een schijntje van wat er uiteindelijk nodig zal zijn voor de klinische studies. "We willen het hele proces graag binnen vier jaar doorlopen, maar we weten niet of dat wel mogelijk is. De bureaucratie vertraagt het enorm," zegt hij.

Foregen staat voor een grote uitdaging en cultuur is de voornaamste factor die het aantal besnijdenissen van pasgeborenen zal beïnvloeden. Als we uitgaan van trends die we nu zien, lijkt het erop dat de cultuur verandert in het voordeel van de voorhuid. Om te bewijzen dat dit zowel medisch, ethisch als seksueel het beste is, is gedegen onderzoek nodig. Dit zou voor veranderingen in de aanbevelingen van medische-adviesorganen kunnen zorgen, of misschien wel wetswijzigingen.

Toen ik Earp vroeg hoe we zoiets zouden kunnen bereiken, haalde hij zijn schouders op. "Het zou mooi zijn als er ergens een onbezielde onderzoeker was die zich gewoon simpelweg afvraagt wat de invloed van een besnijdenis is."

Correctie: Dit artikel is gewijzigd om te verduidelijken hoe vaak Brian Morris zijn eigen werk citeert. Het woord "vaak" is veranderd in "disproportioneel." Daarnaast is verduidelijkt dat San Francisco een besnijdenisverbod overwoog, maar niet heeft voorgesteld.