Sinds 2012 filmt Mark Devries met drones Amerika's grootste megastallen. In de zojuist gepubliceerde beelden, legt Devries de absurd grote formaten van de giftige, met-karkassen-gevulde meren van de boerderijen vast.
De meren waar je net naar keek behoren toe aan Smithfield Foods. Ze noemen zichzelf "de grootste varkensvleesproducent en verwerker in de Verenigde Staten." De met een drone geschoten beelden, laten zien dat de meren vaak honderden meters lang zijn, en gevuld zijn met meer drek dan iemand aan zou kunnen. Ze zijn het resultaat van varkensuitwerpselen die over het meer gespoten worden. De uitwerpselen zijn afkomstig uit vele gebouwen, waarin nog veel meer varkens op elkaar staan gepakt als een stel sardientjes in een te klein blikje.
"De megastallen maken het nagenoeg onmogelijk om de buitenmeren van giftig afval te bekijken," schrijft Devries me in een e-mail. "Ze omringen hun terreinen met onder andere bomen, en prikkeldraadhekken. Drones zijn de enige manier dat ik wel een kijkje kan nemen in hun vreselijke praktijken."
Wat de drone onder zijn ogen bracht deed vervulde hem met afschuw, zei Devries.
"Ik wist wat ik moest verwachten. Maar alsnog was ik gechoqueerd door de grootte van de poel van rottende uitwerpselen en karkassen. Ze kunnen meerdere voetbalvelden beslaan."
Megastallen worden in snel tempo de moeilijkst fotografeerbare plekken in de VS. De operaties bestaan uit een ongelooflijke grote hoeveelheid kippen, varkens, en koeien. Allemaal zitten ze opgekropt in hokken te wachten op hun dood. De vreselijke manier van zaken trekt vanzelfsprekend activisten en journalisten die de zaak de media in willen duwen. Wat doen de bedrijven? Ze proberen op staatsniveau wetten er door heen te krijgen die het illegaal maakt hun terreinen te fotograferen.
Het is een brutale, simpelweg absurde poging om critici de mond te snoeren. Beter gezegd: het is een van de meest in het oog springende overtredingen van vrijheid van meningsuiting van de afgelopen tijd. Gelukkig heeft Devries uitgezocht in welke staten er wél gefilmd mag worden boven de naar-dood-riekende meren. Hij hoopt dat kijkers hun beeld van de megastallen bijstellen naar de zojuist gepresenteerde werkelijkheid.
"Wat me het meest raakte was hoe dichtbij de huizen van buren stonden. Ze moeten leven met gevaarlijke chemicaliën en stank in hun eigen huizen."
De meren waar je net naar keek behoren toe aan Smithfield Foods. Ze noemen zichzelf "de grootste varkensvleesproducent en verwerker in de Verenigde Staten." De met een drone geschoten beelden, laten zien dat de meren vaak honderden meters lang zijn, en gevuld zijn met meer drek dan iemand aan zou kunnen. Ze zijn het resultaat van varkensuitwerpselen die over het meer gespoten worden. De uitwerpselen zijn afkomstig uit vele gebouwen, waarin nog veel meer varkens op elkaar staan gepakt als een stel sardientjes in een te klein blikje.
"De megastallen maken het nagenoeg onmogelijk om de buitenmeren van giftig afval te bekijken," schrijft Devries me in een e-mail. "Ze omringen hun terreinen met onder andere bomen, en prikkeldraadhekken. Drones zijn de enige manier dat ik wel een kijkje kan nemen in hun vreselijke praktijken."
Wat de drone onder zijn ogen bracht deed vervulde hem met afschuw, zei Devries.
"Ik wist wat ik moest verwachten. Maar alsnog was ik gechoqueerd door de grootte van de poel van rottende uitwerpselen en karkassen. Ze kunnen meerdere voetbalvelden beslaan."
Megastallen worden in snel tempo de moeilijkst fotografeerbare plekken in de VS. De operaties bestaan uit een ongelooflijke grote hoeveelheid kippen, varkens, en koeien. Allemaal zitten ze opgekropt in hokken te wachten op hun dood. De vreselijke manier van zaken trekt vanzelfsprekend activisten en journalisten die de zaak de media in willen duwen. Wat doen de bedrijven? Ze proberen op staatsniveau wetten er door heen te krijgen die het illegaal maakt hun terreinen te fotograferen.
Het is een brutale, simpelweg absurde poging om critici de mond te snoeren. Beter gezegd: het is een van de meest in het oog springende overtredingen van vrijheid van meningsuiting van de afgelopen tijd. Gelukkig heeft Devries uitgezocht in welke staten er wél gefilmd mag worden boven de naar-dood-riekende meren. Hij hoopt dat kijkers hun beeld van de megastallen bijstellen naar de zojuist gepresenteerde werkelijkheid.
"Wat me het meest raakte was hoe dichtbij de huizen van buren stonden. Ze moeten leven met gevaarlijke chemicaliën en stank in hun eigen huizen."