Droeve belevenissen van een gamekijker

FYI.

This story is over 5 years old.

Tech

Droeve belevenissen van een gamekijker

Of: Hoe ik me verraden voelde nadat Kripparrian, mijn favoriete Twitch-streamer, ineens een vriendin kreeg en minder ging gamen.

​ Ik studeerde de afgelopen twee jaar geschiedenis en om al dat gelees en stofsnuiven af te wisselen volgde ik een professionele gamer op Youtube en Twitch. Zijn naam was Kripparrian, en hij was in eerste instantie een vreemde held waar ik op kon bouwen. Nooit had ik verwacht dat hij me zou teleurstellen, maar dat is wat er gebeurde.

Ik kwam van zijn bestaan te weten toen ik ergens in 2012, van een onbekende afzender, een bruine, ongemerkte enveloppe met het spel Diablo 3 toegestuurd kreeg. Waarom ook niet dacht ik, en voor het eerst in jaren waagde ik me toen weer eens aan een spel. Het konijnenhol bleek diep en bruin te zijn en al snel kwam ik op de Diablo 3-fora terecht, op zoek naar meer informatie over mijn games-gewoonte. Daar zag ik toen steeds de vaker de naam Kripparrian opduiken, in lange threads waar bewonderaars en haters hun zinloze argumenten op elkaar stapelden, als torentjes van niks. Ik raakte in hem geïnteresseerd toen het gerucht zich verspreidde dat Kripp het spel op hardcore had verslagen. Dat was net voor het spel generfd werd met patch 1.04 en het nog om te kotsen zo moeilijk was. Zo groots was zijn daad dat zelfs de BBC het juist achtte er een nieuwsbericht over op ​hun site te plaatsen. Toen ben ik Kripparrian's​ YouTube-kanaal gaan bekijken. Een nieuw hol om me in te wentelen brak open.

Advertentie

Al snel had ik me met zijn oeuvre – een paar honderd video's die voornamelijk over games, maar soms over zijn leven en levensstijl – bekend gemaakt. Een verhaal dat ergens op zijn kanaal te vinden is definieert hem: In zijn tienerjaren had hij eens berekend dat je ongeveer 3000 uur moest spelen om level 100 te halen in Diablo 2 (het hoogst mogelijke). Dat heeft hij toen gedaan. Toen ik zijn YouTube-video's had gezien, kwam ik er achter dat hij ook op Twitch.tv zat, en daar elke dag streamde. Dat begon ik te kijken, meestal voor het slapen gaan, maar met duizenden anderen. Waarom? Dat heb ik me toen vaak afgevraagd. In godsnaam, waarom. Ik bedoel: oeverloos gamen wordt meestal niet beschouwd als de kernwaarde van mentale stabiliteit. Wat zegt het over je dat je oeverloos kijkt naar iemand die oeverloos games speelt?

Behalve een lichte depressie en een groot gebrek aan werk (studie plus ellende), denk ik dat er een paar goede andere redenen te formuleren zijn. De eerste is dat het medium Twitch een vorm van inleving met zich meebrengt die opwindend is. Door Kripparrian te volgen, krijg je iets mee van hoe het voelt om op hoog niveau te gamen. Uit nieuwsgierigheid en research speelde ik zelf ook wat van de spellen die hij speelde in de periode dat ik hem intensief volgde ( Diablo 3, Path of Exile, Hearthstone). Maar hoe leuk die games ook waren, ik kwam er nooit zo intensief in als hij. "Zeker", dacht ik, "Noobs dienen gepwnd te worden, maar niet door mij, niet vandaag." Vaak was het gewoonweg interessanter een virtuoos als Kripp de grenzen van zo'n spel te zien testen en oprekken.

Advertentie

Deze virtuositeit verklaarde echter niet waarom ik en tienduizenden medekijkers allemaal Kripp volgden. Waarom juist deze dude, en niet een van die vele andere streamers op Twitch? Ik denk dat de reden daarvoor zijn attitude was. Hij droeg de hardcore-levensstijl uit (zijn handle is nl_Kripp, voor no life). En bij hem kwam dat neer op dat hij alles in dienst stelde om zoveel mogelijk te kunnen gamen. Toen zijn YouTube- en Twitch-populariteit hem de kans boden zijn baan als computermonteur op te zeggen was de beer los. Kleding moest functioneel zijn en ongevouwen van een stapel komen. Een kapsel was wat er met zijn haar gebeurde als hij per maand drie minuten uittrok om het af te scheren. Een baan had hij om geld te verdienen om voedingsmiddelen met genoeg calorieën te kunnen aanschaffen om door te kunnen spelen. Het was de hackersmentaliteit, met een vleugje punk.

Bovendien was hij onwaarschijnlijk oprecht en mededeelzaam. Hij liet ons zijn kindertekeningen zien en vertelde regelmatig over zijn Roemeense afkomst. We wisten dat hij tijdens de blackouts in Toronto zijn eenzaamheid onder ogen was gekomen. Bedompt vertelde hij hoe hij een beetje rond had gelopen, naar de bioscoop was gegaan en hoe hij met zijn pa een gesprek had moeten voeren. "I wanted to blow my brains out", zei Kripp, geknakt. De precieze reden voor zijn miesheid tijdens de stroomstoring vertelde hij er niet bij, maar dat was ook niet nodig.

De logische consequentie van deze attitude was natuurlijk ook dat onze man nog thuis woonde, want goedkoop. Groot was dan ook de hilariteit van ons kijkers als zijn pa weer eens binnenkwam en ostentatief achter hem op zijn bed ging liggen om dingen tegen zijn zoon te zeggen. De mic werd dan gemute, en Kripparrian, die 25-jarige Hongaarse Canadees, zat stuurs als een zestienjarige voor zich uit te kijken, terwijl wij dan soms met z'n tienduizenden dit tafereel aanschouwden. Het was mooi. Het was ook intens treurig natuurlijk, maar wat dat betreft hadden we een pact met Kripp. Een gedegenereerd, pussend on-pact, maar toch een wederzijdse verstandhouding. En dat pact is ongeveer begin dit jaar eenzijdig verbroken.

Dingen veranderden nadat hij naar Europa was gevlogen om in een Hearthstone-toernooi (het online-kaartspel van Blizzard) op te treden. Na het toernooi was het een paar dagen stil, en toen was hij opeens in Griekenland aan het streamen. Daar bleek hij bij zijn 'Grill' te zijn, een vanuit het niets opgedoken meisje. Met dat meisje kwam een einde aan de hardcore-nolife gewoontes van onze goeroe. Steeds vaker zat hij wezenloos achter zijn computer, te chatten terwijl hij een spel aan het spelen was, ambitieloos in het vernederen van zijn tegenstanders. Noobs kwamen soms ongeschonden vanonder de wielen van de pwntrein vandaan. Zijn afleiding was anders dan de oprechte treurigheid die we voelden tijdens de blackouts in Toronto. Dit was de ongeïnteresseerdheid van iemand die opeens voelde dat hij bezig was met een spelletje, in plaats van met iets wat hem tot in zijn vezels definieerde. Dat vuur was tegelijkertijd ooit onze legitimatie voor het eindeloos kijken naar en aanmoedigen van deze pokdalige nerd. Was dit het dan? Was dit de hardcore-belofte voor de toekomst? Een nerd in Griekenland die veganistische shit achter een toetsenbord at, met een webcam op zijn gaffel? Bekocht voelen kreeg nieuwe dimensies.

Met het verstrijken van de tijd wordt onze Kripp steeds burgerlijker. Hij krijgt nu betaald om Hearthstone toernooien te verslaan. Hij laat zijn verlovingsring openlijk zien tijdens zijn stream. Hij heeft zelfs een paar officiële sponsors op de kop getikt, wat noch punk, noch nolife is. Wel streamt nog altijd iedere dag en post hij dagelijks een nieuwe YouTube-video. Ook heeft hij beloofd dat als het juiste spel er komt, hij zich er weer met het vertrouwde nerdvuur in zal storten. Zou het? Kripp blijft iemand met een talent voor games, en zijn inmiddels bijna 300.000 volgers op YouTube is 'ie ook niet zomaar kwijt. Hoe het ook zij: Kripp wordt volwassen, maakt serieus geld en  ​is ​een ​levende ​meme. Ik heb dit artikel grotendeels in mijn onderbroek achter de computer getypt.