Dit zijn de afgrijselijkste scènes uit videogames

Iedereen heeft van die beelden in hun hoofd waar ze nooit vanaf komen. Misschien van toen je als kind een keertje naar beneden sloop om stiekem A Nightmare on Elm Street te kijken. Misschien van toen je stomdronken toch maar besloot om te kijken wat nou die heisa rondom onthoofdingsvideo's is. Misschien zag je op je tiende een oude man zijn kunstgebit uitkotsen op straat, en word je nog regelmatig drijfnat van het zweet wakker van dat beeld.

We hebben ze allemaal – beelden die overdag sluimeren in de duistere krochten van je brein, maar gruwelijk en plotseling terugkomen als je 's nachts in slaap probeert te komen. Het zijn dingen die je nooit verlaten, die je nooit zal vergeten. Nooit.

En hoewel de meeste voorbeelden hiervan uit films komen, zitten er ook legio van dit soort momenten in games. Naar mate het medium geraffineerder wordt, vinden ontwikkelaars steeds originelere manieren om spelers angst, afschuw, verdriet of walging aan te doen. Van ziekelijk brute dingen tot psychologische beklemming tot indringend verdriet, zijn hier een aantal van de momenten uit games die ik niet uit mijn brein kan verbannen.

Hey, dit zijn games die al best wel een tijdje uit zijn, maar hier de verplichte waarschuwing dat het volgende spoilers bevat voor Condemned: Criminal Origins, The Last of Us, Dead Space 2, Silent Hill 2, SOMA, Life Is Strange, Metal Gear Solid 4, en The Walking Dead.

Als je ook maar een beetje op mij lijkt, heb je een fundamentele en compleet irrationele angst voor mannequins. Stel je voor dat je een keer 's nachts in je keuken staat omdat je iets hoorde en er plotseling eentje op de bank zit. Of leg er anders een schepje bovenop: stel je voor dat je een verlaten winkelcentrum in wordt gesleept, zoals in de vergeten horrorklassieker Condemned. Je bent omringd door krankzinnigen, en word verzocht om het gebouw te verlaten door middel van een boodschap die met bloed in een lijk gekrast is en via de roltrap naar je hoofd gesmeten wordt. En dan blijken de mannequins ook opeens te leven. Ze verschijnen in rijen achter je, onbewogen in lelijke blauwe pakken en verhinderen je ontsnapping.

Ik zweer het je: dit wil je niet in het donker meemaken.

Het einde van The Last of Us is naar mijn mening een absoluut meesterwerk. Gewoon het gesprek tussen Ellie en Joel terugkijken voor dit artikel geeft me weer kippenvel en ja, tranende ogen. "Zweer het," onderbreekt Ellie. "Zweer het me dat alles wat je zei over de Fireflies waar is." Joel kijkt haar ongelovig aan. Het is niet waar. Zij weet het. Hij zweert het. Haar ogen schieten wantrouwend in het rond, terwijl de melancholische Spaanse gitaren van Gustavo Santaolalla's op de achtergrond beginnen te pingelen. "Oké," fluistert ze. Tranen vormen zich in haar verraden ogen. En in de jouwe. Vooral in de jouwe.

Als het aankomt op een overdonderend gevoel van koortsige, psychologische verwarring – de aangrijpende bezeten kamers in Silent Hill 4, Heather's orale miskraam in Silent Hill 3, alles in P.T – kent de horrorserie van Konami geen rivalen. En het absolute toppunt van vreselijkheid, het moment wat me altijd bij zal blijven, komt in de vorm van de Abstract Daddy in Silent Hill 2 – een nachtmerrie-achtige manifestatie van de mishandeling van een van de karakters door haar vader.

Ik heb Abstract Daddy nooit echt uit mijn geheugen kunnen wissen. Ik denk er regelmatig is. Hoe het ding vaag op een mens lijkt als het inhalig graait van onder bloederige lakens. De manier waarop Angela walgend reageert op de geruststelling van James. De kamer zelf, een gestoorde cel waarin abstracte objecten de gaten in de muur penetreren. Het is de belichaming van een angstdroom, eentje die me nog geregeld bezoekt als ik rustig in slaap probeer te komen.

Kan iemand me svp helpen om alle beelden van oogbal-tatoeages op het internet te blokkeren? Ik ben onvoorstelbaar gevoelig voor dingen met oogballen. Vooral als het meest gevoelige, waardevolle orgaan van het lichaam geprikt wordt door naalden.

Mocht je er nog aan herinnerd moeten worden; Dead Space 2 heeft de huiveringwekkendste oog-verminkingsscène sinds Lucio Fulci's Zombie Flesh Eaters. Het hoofdpersoon zit ingesnoerd in een afgrijselijk dystopische machine, zijn ogen mechanisch opengesperd, terwijl zijn ogen paniekerig in het rond kijken. Als je het verkeerd doet, doorboort de machine je gezicht en sterf je een gruwelijke dood. Dat is prima. Over de top en niet al te erg. Maar als het goed gaat, penetreert de naald rustig zijn iris. Wat oogvloeistof loopt eruit terwijl de naald zich tot achterin zijn hersenen boort en weer teruggetrokken wordt. Een klein bloedvlekje ontstaat en verspreid zich langzaam door het oog. En dat is veel erger. Ik kan het tot de dag van vandaag niet nog een keer kijken. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe erg het is.

Oh, respect voor iedereen met genoeg ballen om oogtatoeages te halen. Kom gewoon niet in mijn buurt.

Op een regenachtige dag in Arcadia Bay lukte het me niet om het leven van Kate te redden.

Life is Strange heeft een verontrustende manier om de speler zich hier verantwoordelijk voor te voelen, afhankelijk van je gedrag in de eerste twee hoofdstukken – haar telefoontjes opnemen of wegdrukken, haar redden van pestkoppen op school. En uiteindelijk mondt dat uit in een scene op het dak van Blackwell Academy in de stromende regen. Kate kijkt je met betraande ogen aan terwijl je tegen de klok levens-reddende keuzes probeert te maken.

Ik maakte de verkeerde keuzes en Kate's gekwelde leven kwam tot een voortijdig einde in een van de meest intelligente en hartverscheurende representaties van pesterijen en zelfmoord die ooit is voortgebracht.

Als ik met een pistool tegen mijn slaap gedwongen zou worden om te kiezen, zou ik de magnetronhal van MSG 4 als mijn favoriete moment uit de serie kiezen.

In de onvergetelijke scene moet Snake door een oneindig lijkende hal van radioactieve marteling kruipen, terwijl Otacon hem wanhopig smeekt om het niet op te geven, om de pijn te vergeten.

"Love Theme" speelt gedurende de hele scène, waarin de speler vijf minuten lang constant knoppen moet indrukken: een bijna martelende ervaring die de speler nog meer in de schoenen van Snake zet. Het is precies het soort dappere, briljante en onvergetelijke stuk design dat alleen van Hideo Kojima kan komen. En ook precies het soort scène dat je nooit zal vergeten.

SOMA, mijn favoriete game van vorig jaar, heeft een specifieke sequentie waarin drie van de grootste angsten van de mensheid gecombineerd worden: angst voor spinnen, angst voor kleine ruimtes en angst voor het donker.

Tegen het einde van de game, als je afdaalt naar de duistere krochten van de oceaan terwijl een prachtig vormgegeven onderwaterorkaan je om de oren slaat, moet je een tunnel in. Een donkere tunnel. Een hele donkere tunnel. Een hele, hele donkere tunnel. Een hele, hele donkere en benauwend smalle tunnel. Een hele, hele, hele donkere en benauwend smalle tunnel op de bodem van de oceaan. Een hele, hele, hele, hele donkere en benauwend smalle tunnel op de bodem van de oceaan, gevuld met gigantische, walgelijke spinnen die aan de wanden hangen als klauwen en je constant dreigen aan te vallen.

Ik noem het de Tunnel of Nope. Ik heb nog steeds nachtmerries over. Ik ben 31 jaar oud.

Dit is echt waar. Maak me maar belachelijk in de comments. Ik heb zo'n beetje mijn hele leven niet gehuild zoals ik huilde toen Lee doodging in The Walking Dead. Ik snikte met mijn hele lichaam van het huilen terwijl hete tranen onophoudelijk over mijn gezicht stroomden. Ik had mezelf niet meer in de hand.

Die scène man.

Lee die het weeskind Clem probeert voor te bereiden op het brute leven zonder hem. Ervoor kiezen om hem neer te schieten en de consquenties te accepteren. De constante spanning van snel beslissingen over het gesprek te moeten maken. Lee die langzaam uitdooft, Clem's tranen en verloren onschuld. Het laatste schot.

Die fucking scène.