Dit spel verkent de duistere geschiedenis van kannibalisme op zee

Ik kan me niet precies herinneren waar en wanneer ik mijn eerste bemanning opat, maar volgens mij was het ergens ten noorden van de Sunless Sea, toen het vreselijk misging bij een handelsmissie.

Sunless Sea speelt zich af in en rondom een ondergrondse oceaan. Het is een spel waarin je de zeeën verkent, inclusief de eilanden vol schatkisten en roddels, terwijl je simpele dingen als brandstof, voedsel en het moraal van de bemanning moet managen.

Als de brandstof van je stoomboot opraakt moet je het eten gaan rantsoeneren of je richten tot een van de wrede ondergrondse goden uit het spel. Als je te lang blijft hangen in de overweldigende duisternis van de open zee, loop je het risico op massahallucinaties bij je bemanning, of zelf muiterij. Als je door je rantsoen heen bent, kan je mazzel hebben en iets vinden tussen je vracht of een zeebeest opduikelen en die tjappen. Als je geen mazzel hebt, zal je de lijken van uitgehongerde bemanningsleden moeten nuttigen. En dan? Tijd om lootjes te trekken.

Het overgrote deel van Sunless Sea is fantasy – er zijn schepen die bemand worden door pratende ratten, boosaardige levende ijsschotsen en havens die gebouwd zijn in enorme kristallen – maar wordt gekleurd door de geschiedenis and literatuur rondom nautische rampspoed. Zoals Alex Kennedy van ontwikkelaarsstudio Failbetter opmerkt, is de waarheid vaak vreemder dan de fictie.

"Het is een oceaan zonder wind of getijden, waar de gevaren vaak mythologisch zijn," vertelt hij me bij een bezoek aan hun kantoor. "Maar dat gezegd hebbende, schurken we dicht bij de geschiedenis in alle details. De details van de omgeving, of verhalen die gebaseerd zijn op waargebeurde anecdotes, of onverwachte feiten die zo gestoord klinken dat ze fictief lijken."

"Kannibalisme, bijvoorbeeld," vervolgt hij. "Ik was stomverbaasd toen ik me hierin verdiepte en merkte hoe dit een wijdverbreid en constant thema was in de maritieme geschiedenis. Als je eten opraakt, en je ruimte deelt met andere mensen, is kannibalisme een vrij duidelijke conclusie. Er was zelfs een traditie – al wordt het nog betwist hoe expliciet deze was – het 'gebruik van de zee,' waarin het soort van verwacht werd dat je lootjes zou trekken om wiens been er genuttigd zou worden."

Kennedy wijst op de zaak Dudley en Stephens in 1884, een mijlpaal in Britse wetgeving, waarbij er bepaald werd dat noodzaak geen verweer is tegen een moordaanklacht. Het verhaal zelf is grotesk – de verdachten gaven toe dat ze hun 17-jarige scheepsjongen hadden vermoord en opgegeten nadat ze bij Kaap de Goede Hoop zonken – maar de reactie op de zaak was nog raarder. Dudley en Stephens kregen flinken bijval vanuit de samenleving, inclusief petities voor hun onschuld. Zelfs de familie van de vermoorde jongen vergaf ze publiekelijk. Hoewel ze uiteindelijk schuldig geacht werden, werd hun doodstraf omgezet naar zes maanden gevangenisstraf.

"Kannibalisme werd onze keynote, omdat het zo'n wanhopige oplossing is, en zo'n vreselijke misdaad, maar tegelijkertijd ook best grappig," zegt Kennedy. "Walgelijk, maar ook echt grappig."

Kannibalisme is een van de vele manieren waarmee Sunless Sea het oude cliché van de zee als ruimte voor verandering – goede of slechte – verkent. Het is een plek waar je heengaat, door veranderd wordt en de taboes van landrotten niet meer gelden. Veel van de optionele achtergrondverhalen van karakters draaien om sociale mobiliteit: Je kan bijvoorbeeld spelen als voormalige priester, en kannibalisme verafschuwen, of als straatkind dat een fortuin wil verdienen.

"Het is een veelvoorkomend verhaal," zegt Kennedy. "Mensen die succesvolle piraten werden omdat ze van huis wegliepen, mensen met schulden die matrozen werden, onrustige ontdekkingsreizigers, criminelen die hun naam zuiverden op zee… er is iets met het oversteken van water dat duidt op een interne transformatie."

Het levensveranderende aspect van de zee komt het meest tot uiting in de mythologie van het spel, dat draait om drie goden: de wraakzuchtige Storm, de soms-vriendelijke Steen, en de ondoorgrondelijke Zout. Ze kunnen je allemaal vermorzelen als je ze tart, en ze kunnen eigenlijk ook niet vertrouwd worden als ze je goedgezind lijken. Kennedy haalt veel inspiratie uit het werk van de historische schrijfster Mary Renault – bekend om haar beschrijvingen van het oud-Griekse pantheon.

"De Griekse goden zijn wispelturig, ze willen dingen van je, materiële dingen, in tegenstelling tot de Christelijke god," aldus Kennedy. "Ze kunnen zomaar besluiten dat ze je het leven zuur willen maken. Gewoon omdat het kan. En zo is de zee! De zee wil dingen van je. En als je die dingen niet doet, dan kan dat problemen opleveren. En als je ze dan nog niet doet, worden die problemen groter."

Motherboard zoek stagiairs voor september. Wil jij graag schrijven over alles wat met vooruitgang te maken heeft? Klik hier voor meer info.