Deze plant heeft een gruwelijke methode om te overleven

Het is een slimme, maar duistere strategie. De serpentine columbine, een mooie kruidachtige plant die veel voorkomt aan de westkust van Califonië, verdedigt zich niet en valt vijanden ook niet direct aan. In plaats daarvan verspreidt de plant een chemische geur die insecten naar de plant lokt. De insecten blijven door plakkerige haartjes op het oppervalk vastzitten aan de plant. Deze insecten, die door biologen "toeristen" worden genoemd, komen vast te zitten en sterven daar uiteindelijk.

Het resultaat is een plant die bedekt is met dode insecten. Deze deken van lijken die zich om de plant vormt, wordt ook wel carrion (letterlijk: aas) genoemd en dient als lokaas voor vleesetende insecten, zoals spinnen. Deze insecten beschermen de plant dan uiteindelijk weer tegen herbivoren die een bedreiging vormen voor de plant. Deze strategie, die in de laatste uitgave van Ecology wordt beschreven, is het enige defensieve mechanisme van dit type dat tot nu toe is ontdekt. Toch stellen de onderzoekers achter dit onderzoek dat het verdedigingssysteem wel vaker voorkomt.

Het idee van dit verdedigingssysteem staat bekend als "aasvoorziening". "Vleesetende insecten kunnen zelf op zoek gaan naar hun voedsel, maar ze kunnen ook gewoon naar dit soort planten gaan," schreven de onderzoekers van UC Davis. "De roofdieren doden of schrikken de herbivoren af."

De biologen van het UCD deden, onder leiding van Eric LoPrestie, twee veldexperimenten. De eerste was om te testen of de columbine insecten lokte door middel van een chemische geur. De tweede test was om te bepalen of de dode insecten ook echt effect hadden op het verdedigingsmechanisme.

In het eerste experiment werden de bladeren van de plant onder een kunstmatig plakkerig net gelegd. Hierdoor konden de bladeren niet gezien worden. Het idee was, dat wanneer de insecten werden aangetrokken tot het net, er een soort chemische geur werd gebruikt om de insecten te lokken. De bladeren van de columbine trokken inderdaad insecten aan door middel van een bepaalde geur. De insecten konden de bladeren niet zien, maar ze wisten dat ze er waren.

LoPresti noemt het mechanisme de "siren song," oftewel het gezang van de sirenes uit de Griekse mythologie die schippers lokten om op de klippen te lopen.

De experimenten werden enigszins ter plekke bedacht. LoPresti was namelijk in het veld bezig met een ander experiment dat niet zo goed verliep. Tijdens het proces kwam hij een plakkerige columbine tegen die onder de dode insecten zat. Hier kreeg hij dan ook een idee. "In mijn tas zaten petrischaaltjes, plastic gaas en kleverig papier," schreef hij. "Ik maakte kleine plakkerige vallen met een plakkerige bovenkant en een petrischaaltje aan de onderkant. Toen ik deze vallen 24 later ophaalde, zag ik dat de schaaltjes met de bladeren van de columbine meer insecten bevatten dan degene zonder de bladeren. In de schaaltjes zaten kleine vliegen, wespen en kevers, net als op de planten zelf."

Het tweede deel van het experiment bestond uit het verwijderen van de dode insecten van de columbine om te zien hoe de planten zonder de dode insecten het deden ten opzichte van de planten met de lijken. De planten zonder de lijken hadden 121% meer kans om schade op te lopen dan de planten met de dode insecten. Het verdedigingsmechanisme van insectenlijken schijnt dus een goed systeem te zijn.

Het is niet waarschijnlijk dat de columbine uniek is in zijn soort. De onderzoekers constateerden al dat: "Andere planten die insecten in de val laten lopen zijn nog niet eerder op deze manier bestudeerd." De "siren song" lijkt een natuurlijke metafoor. "Deze arme insecten - de onschuldige zeelieden van de Californische lucht - worden op een of andere manier aangetrokken tot hun dood door de columbines," besluit LoPresti.