FYI.

This story is over 5 years old.

Tech

Deze bel rinkelt al 175 jaar en niemand weet precies hoe dat kan

De Oxford Electric Bell rinkelt al 175 jaar op dezelfde batterij.

Daar staat 'ie dan, in het Clarendon Laboratory van Oxford University, een bel die de afgelopen 175 jaar non-stop aan het bellen is. De bel wordt aangedreven door een batterij die in 1840 is geïnstalleerd. Onderzoekers zouden hartstikke graag willen weten waar die batterij van gemaakt is, maar ze zijn bang dat het openen van de glazen kast het experiment verpest.

De klepel van de bel oscilleert snel en constant heen en weer, waardoor er schattingen bestaan dat de ​Oxford Electric Bell nu zo'n tien miljard keer geklonken heeft. De batterij is een zogenaamde Zuil van Volta, wat een van de eerste elektrische batterijen is. Het ontwerp dat door Oxford gebruikt wordt, werd begin 1800 ontworpen door een guy die Guiseppe Zamboni heette. Het ding bestaat uit afwisselende schijven zilver, zink en zwavel en produceert een zeer lage elektrische stroom.

Advertentie

"Er kan niet met zekerheid vastgesteld worden waar deze schijven uit bestaan, maar het is duidelijk dat de buitenste laag uit zwavel bestaat dat de cellen en elektrolyten verzegelt," schreef AJ Croft in ​een paper dat in 1984 gepubliceerd werd. "Zuilen als deze werden gemaakt door Zamboni, wiens batterijen bestonden uit ongeveer 2,000 schijven tinfolie die geïmpregneerd zijn met zinksulfaat en aan de andere kant gecoat met mangaandioxide."

De bel begon niet per se als experiment. De Londense instrumentenmakers Watkin and Hill maakten de bel, en zetten er een handgeschreven briefje naast waarop "set up in 1840" te lezen is. Het hele ding werd uiteindelijk gekocht door een onderzoeker die 'm verder liet bellen. The Guiness Book of World Records heeft de batterij tot "'s werelds duurzaamste batterij"uitgeroepen.

Je zou denken dat het vreselijk irritant moet zijn om een bel 175 jaar lang af te laten gaan – maar het overgebleven voltage is zo laag dat een menselijk oor het bellen niet kan horen. Je kan de klepel echter wel zien oscilleren. Het experiment is nu meer een curiositeit – Croft schrijft dat de batterij ongeveer 1 nanoAmpère per oscillatie verbruikt, wat ontzettend weinig stroom is.

In andere woorden zullen we dankzij dit experiment geen betere batterij gaan bouwen.

De bel is echter niet altijd een gimmick geweest: in de Tweede Wereldoorlog werden infraroodtelescopen aangedreven door soortgelijke zuilen, omdat ze dit soort laagstroom nodig hadden. Croft schreef dat een natuurkundige van Oxford het recept van de batterij had opgezocht om dergelijke telescopen aan te drijven.

De bel blijft ondertussen bellen – en niemand weet wanneer deze zal stoppen. Croft speculeert zelfs dat "de klepel het waarschijnlijk eerder begeeft dan de elektrochmische energie." Als het zo ver is, kunnen we er misschien achter komen wat het ding al die tijd heeft aangedreven.