De gebakken ruimtelucht van Star Citizen

Crowdfunding en games zijn al sinds het prille begin een match made in heaven. Dankzij diensten als Kickstarter en Indiegogo hebben gamers al een tijdje de mogelijkheid om hun financiële steun te betuigen aan projecten die vervolgens in veel gevallen een jaartje later het daglicht zien. Als je aan de succesverhalen denkt schieten titels als FTL, Broken Age en Shovel Knight te binnen. Maar al deze titels bij elkaar komen met hun campagnes niet eens in de buurt van de 45 miljoen dollar die Star Citizen op wist te halen.

Star Citizen is het geesteskind van Chris Roberts, de man die begin jaren negentig aan de wieg stond van de Wing Commander-serie. Star Citizen is dan ook een moderne interpretatie van een space simulator, zoals je wellicht kan verwachten van de man die vrijwel niks anders heeft gemaakt.

De game zal uiteindelijk één van de meest ambitieuze ruimtevaartgames ooit worden. Net als in de Wing Commander-serie vliegt de speler door een uitgestrekt universum waarin missies in verschillende categorieën moeten worden voltooid. Spelers kunnen geld verdienen door andere schepen kapot te knallen, goederen te verschepen of door nieuwe gebieden te verkennen.

Als we de beloftes van Roberts’ moeten geloven is er straks weinig dat je niet kan doen in Star Citizen. Naast een EVE Online-esque massively multiplayer online modus komt er een singleplayer gedeelte, een first person shooter gedeelte, een dogfighting modus en iets dat nu alleen nog bekend staat als de ‘Planetside Module.' Ambitie genoeg dus, lang leve de wondere wereld van crowdfunding.

In 2012 werd Roberts’ Space Industries opgericht en in november van dat jaar ging de crowdfunding campagne van start. Binnen een paar weken werd een schamele 4,2 miljoen dollar bij elkaar gebedeld, deels via Kickstarter en deels via de officiële Star Citizen website. Hiermee werd Star Citizen in één klap de populairste crowdfunded game, ondanks dat het genre zo’n beetje het minst populaire ooit is.

Het werd Roberts al snel duidelijk dat Star Citizen-enthousiastelingen erg happig waren om grof geld uit te geven aan digitale ruimteschepen. Fans bleken bereid om bedragen tussen de veertig dollar en de tien duizend dollar (!!!) uit te geven voor de schepen waar ze vervolgens pas in 2015 echt mee aan de slag kunnen. Deze prijzen voor digitale content zijn al ongehoord in normale games, laat staan in games die nog lang niet op de markt komen.

Roberts’ Space Industries lanceerde augustus vorig jaar hun meest geniale manier van geldklopperij tot nog toe. Met de lancering van de Hangar Module konden backers hun zuurverdiende ruimteschepen in al hun glorie bekijken in een digitale hangar onder het genot van de prachtige graphics aangedreven door de CryEngine. Helaas blijft het in deze module bij bekijken, zelfs het spenderen van 225 dollar krijgt je RSI Constellation niet in de lucht.

De lancering van de Hangar Module bleek - ondanks de beperkte functionaliteit - een geniale zet. De focus op het verkopen van schepen was een schot in de roos en heeft ongetwijfeld een significant aandeel gehad in het opbrengen van de 45 miljoen (!!!!!) dollar die Star Citizen inmiddels heeft binnen gehaald. Sinds een paar weken is ook de Arena Commander Module beschikbaar, hiermee kunnen Star Citizens het opnemen tegen computergestuurde vijanden.

Star Citizen is niet de eerste game die downloadable content verkoopt en het is vast ook niet de eerste keer dat een ontwikkelaar die digitale goederen verkoopt voordat een game uit is. Toch begint het bij Star Citizen zorgzame vormen aan te nemen. Backers pronken trots met hoeveel geld ze al hebben gespendeerd en Roberts’ Space Industries speelt er handig op in door bijvoorbeeld tijdelijk nieuwe schepen met krachtigere motoren voor flinke prijzen aan te bieden. Als iemand vervolgens in de comments op de officiële website aankaart dat 150 dollar belachelijk veel geld is voor een fictief ruimteschip is de repliek vaak dat men niet betaalt voor het ruimteschip maar voor de ontwikkeling van Star Citizen…

Nu is er natuurlijk niks mis met een dure hobby. We hebben allemaal wel eens geld uitgegeven aan iets om vervolgens uitgelachen te worden door onze omgeving. Er is net zo min iets mis met het backen van een game waar nog weinig over bekend is. Chris Roberts heeft het perfecte cv om het space sim-genre nieuw leven in te blazen en als alle beloftes waargemaakt worden zal Star Citizen ongetwijfeld een topgame worden.

Toch baart Star Citizen me zorgen. Als ik comments zie van backers die tienduizenden euro’s hebben uitgeven aan ruimteschepen in een game die ze nog niet hebben gespeeld kan ik daar weinig begrip voor opbrengen. Zelfs als het helemaal goed af loopt en Star Citizen het succesnummer wordt dat de ontwikkelaar voorschotelt zou dit verdienmodel - met absurde prijzen voor content in een full price titel - makkelijk kunnen worden ingezet voor slechtere doeleinden. Misschien een scheve vergelijking maar stel je voor dat EA honderden euro’s zou vragen voor Barça of Ajax in de volgende versie van FIFA Ultimate Team? Of duizenden dollars voor de nieuwste Lambo’s in een toekomstige online Need for Speed?

Vooralsnog lijkt iedereen tevreden te zijn met zijn Star Citizen-investeringen. Ondanks dat de backers gemiddeld iets meer dan 96 dollar hebben uitgeven zijn er geen massale klachten te vinden op internet. Ergens in 2015 zal de game af zijn en het zal me benieuwen hoe het ontvangen zal worden. Als die game ook maar half zo tof wordt als de Wing Commander-serie zal het in ieder geval niet aan de gameplay liggen.