Carnegie Mellon's nieuwste vak daagt studenten uit om nieuwe porno te verzinnen

​ In een poging zich niet te laten overtroeven door het vak "Tijd Verspillen op het Internet" van de concurrerende Universiteit van Pennsylvania, biedt Cargenie Mellon's School of Art nu het vak "Internetverzet" aan. De studenten kunnen voor dit vak punten verdienen met het bedenken van een populaire meme, een nieuwe manier om online geld te verdienen of, hoe kan het ook anders, met het bedenken van een nieuw pornogenre of fetisj.

"Internetverzet is zowel een schizofrene workshop over de problematiek binnen internetcultuur als een trans-mediaal praktijkvak met als doel achterlijke ideeën te bedenken voor de netwerksamenleving," aldus de studiehandleiding.

Ik denk zelf dat er al genoeg "achterlijke ideeën voor de netwerksamenleving" zijn, zelfs de ideeën die worden gepresenteerd als brenger van utopia of veiligheid, dus ik vond het wel de moeite waard om de docent, Paolo Pedercini, verder vragen te stellen. Naast Internetverzet, doceert Pedercini ook in experimenteel gameontwerp en mediaproductie aan het CMU.

Toen ik hem vroeg of dit allemaal serieus is zei hij: "Ja, best wel, eigenlijk."

"Wij zijn op een punt beland waar kritiek op het techno-utopianisme van Silicon Valley niet langer alleen komt van paranoide hackers of internetfilosofen. Dit is een positieve ontwikkeling, maar tegelijkertijd zijn we meer dan ooit afhankelijk van zwarte dozen, ondoorzichtige interfaces en data die in handen is van grote bedrijven."

"Kunstenaars zijn misschien niet altijd in staat om met alternatieven te komen, maar ze kunnen op zijn minst de fouten en defecten opzoeken," voegt hij toe. "Zij moeten werken met het absurde, zich overidentificeren met de vijand en waarschuwen voor toekomstige trends. In een wereld vol oplossers van problemen, moeten kunstenaars juist problemen veroorzaken."

Naast dat de studenten zich als raddraaiers van het internet moeten opstellen, verlangt het vak ook van ze dat ze de rol van pornoproducent op zich nemen. De uitdaging was: probeer Regel 34 van het internet (als iets bestaat, dan is het er ook als porno) te weerleggen. Ze vertelden mij dat "romantische fanfictie, ASMR en Safe For Work versies van fetisj" ook worden geaccepteerd.

"Online porno is altijd een belangrijke motor geweest van de verspreiding van het internet, maar eveneens een bron van morele wroeging wanner het aankomt op censuur en surveillance van het internet. Bovendien heeft het internet de verschillende genres en houdingen tegenover het uitbeelden van seks blootgelegd," zo legt Pedercini uit.

"Ik denk dat het de moeite waard is om ons af te vragen of deze diversificatie de norm van mainstream porno afbreekt, en of het invloed heeft op de productie van verlangen, en of het op die manier nieuwe vormen van seksualiteit mogelijk maakt," vervolgt hij. "Regel 34 is relevant omdat het andere internet-gedreven trends, zoals de fragmentatie van fans en muziek, spiegelt. Ik denk dat het een cruciale vraag oppert voor een creatieve producent: Hoe kan ik iets nieuws verzinnen als alles al gedaan is?"

Dit is een ontzettend interessante vraag – drijven onze verlangens de opties, of vormen de opties onze verlangens? Muziek is een hele interessante, en minder beladen, arena om hierover na te denken, maar muziek is dan ook sociaal op een manier die porno niet is. Of was, tot voor kort. Zijn we nu getuige van de vruchten van open samenwerkingen?

Als voorbereiding op ons gesprek probeerde ik een nieuwe fetisj te verzinnen door seks te combineren met de nieuwste trend op mijn Facebook-feed: ​gehaakte broekenporno. Mijn pitch kwam neer op: "Hete mensen in poreuze gebreide kledingstukken."

"Dat is best een goed idee," vertelde Pedercini me. "Maar een kunstenaar, Erik Ravelo, heeft dit in zijn sculpturen ​al uitgewerkt, in samenwerking met Benetton."

Volgens de syllabus worden cijfers voor de Regel 34-opdracht als volgt gegeven: "Een 10 als je kan aantonen dat het mensen opwindt, een 5 als het al bestaat."

Ik zou dus een vijf krijgen. Wat