Er is vrijwel geen landbouw mogelijk op de Faröer, een eilandengroep in de Noord-Atlantische Oceaan, nabij Noorwegen, IJsland en Schotland. Los van de schapen die er vrijuit rondlopen, en een aantal lokale groenten hebben de Faeröesen altijd vertrouwd op de zee als bron van vis, zeevogels en grienden (een kleine walvis-soort). De laatste groep wordt geslacht in een jacht die de grindadráp heet, ofwel: de grind."Grind" (rijmt op wind), is het Faeröese woord voor griend, maar het kan ook refereren naar het evenement van de walvis-slachting of het walvisvlees. De jacht is een traditie die even lang bestaat als de eilanden bewoond worden. De afgelopen decennia zijn dierenrechtenactivisten zich er echter mee gaan bemoeien, ondanks dat de Faeröesen claimen dat het een duurzame en humane praktijk is.Activisten voeren al lang campagne om de grind te stoppen. Het bekendste team is de Sea Shepherd, een door Paul Watson gefinancierde marine conservatie-organisatie. De Faröer zijn een onderdeel van het Deense Koninkrijk, en hebben een populatie van bijna 50.000 mensen. Dankzij televisie- en sociale mediacampagnes heeft Sea Shepherd veel supporters, de Facebook-pagina van Watson heeft alleen al 500.000 likes.Gedurende de zomer van 2014 reisden honderden vrijwilligers van over de hele wereld af naar de Faröer de massale walvisjacht te proberen te stoppen. Ze noemden de campagne Operation Grindstop en verscheepten busjes en campers om op verschillende uitkijkpunten staan. De vrijwilligers zouden met z'n allen op de heuvels gaan staan om de horizon af te speuren naar grienden, klaar om in te grijpen als ze er een signaleerden.Op de Faröer eilanden doet niemand zijn deuren op slot, er is nauwelijks criminaliteit en mensen laten hun baby's onbewaakt achter als ze gaan winkelen. In zo'n kleine plek kwam de aanwezigheid van een grote groep vreemden erg hard aan.De Faeröesen slachten gemiddeld 800 walvissen per jaar, hoewel het per jaar sterk kan verschillen. Dat klinkt als een groot aantal, maar een onderzoek uit 2007 wijst uit dat grienden populatie rond de 128.000 ligt. De Faeröesen zeggen dat ze 1 procent van de populatie vangen per jaar, en dat deze dan genoeg tijd heeft om zich te herstellen. Sommige partijen, zoals de landen die lid zijn van ASCOBANS, zijn hier echter sceptisch over.Het is onmogelijk om de griend te bekijken zonder naar de hele Faroese gemeenschap te kijken. De mensen staan in nauw contact met de natuur, en weten precies waar hun eten vandaan komt. Ze zijn er trots op dat ze dieren eten die ze zelf vangen, en claimen dat mensen in de stad losgekoppeld zijn van het eten dat ze produceren.Sea Shepherd claimt daarentegen dat de Faeröesen al voor een groot deel gemoderniseerd zijn, en dat ze bovendien al producten van over de hele wereld importeren. Ze hebben de jacht volgens hen dus in principe niet nodig om te overleven. De Faeröesen houden echter vol dat ze autarkisch willen blijven, en zich niks willen laten opleggen door de buitenwereld.Ondanks de defensieve houding van de Faeröesen, bestaat de eilandengroep niet in een vacuum. De walvisjacht wordt namelijk door meer dingen bedreigd dan alleen activisten – er zitten grote hoeveelheden kwik in het vlees dankzij de industriële verontreiniging van de oceanen. Studies van Dr. Pál Weihe, van het Faeröese Departement voor Medicijnen, heeft de effecten van het metaal onderzocht gedurende een 27 jaar lange studie.In 1986 en 1987 volgde hij een groep baby's, en onderzocht de effecten van de verhoogde kwikinname. In een paper uit 2012 illustreert hij hoe het geheugen, de reactietijd en de taalvaardigheid van de subjecten significant verslechterd waren ten opzichte van een controlegroep. Weihe adviseert de Faeröesen daarom om te stoppen met het eten van de grienden, iets wat hij om dezelfde redenen al heel lang niet meer doet.Sommigen zien dit als het eind van de grind, maar de Faeröesen houden vast aan hun levensstijl. Ondanks hun conflict met het milieu-idealisme blijft hun eeuwenoude traditie standhouden in een gemoderniseerde wereld.
Advertentie
Advertentie