Volgens deze meneer ligt Hitler in Spanje begraven

Julio Barreiro Rivas

Julio Barreiro Rivas is een Spaanse beeldhouwer, componist, schrijver en historicus die in Venezuela woont. De tachtigjarige werd geboren in de Galicische provincie Pontevedra en leidt sindsdien een interessant bestaan: hij is de leider van zijn familieband Los Hijos de la Casa Grande, stichtte een vermeend orgie-eiland voor bejaarde Venezolaanse militairen en hij claimt dat hij Hitler heeft ontmoet. Julio heeft zelfs een interessante theorie over Hitler: hij zegt dat de meest gehate man ooit geen zelfmoord heeft gepleegd, maar eigenlijk in Galicië in het noordwesten van Spanje is gestorven en begraven.

“Dat gegeven zou de Europese geschiedenis niet volledig veranderen, maar wel een een beetje aanpassen,” vertelde hij me bescheiden tijdens een telefoongesprek. “Mensen in Berlijn en Rusland weten dat het heel onwaarschijnlijk is dat Hitler en Eva een dag na hun bruiloft zelfmoord zouden plegen. Hun vriend Franco was hen nog wat verschuldigd voor hun gunsten tijdens de oorlog, dus bewaarde hij Hitlers goud in Spanje.”

Toegegeven, er zitten behoorlijk wat gaten in Julio’s theorie. Wie zijn bijvoorbeeld die mensen in Berlijn en Rusland die zeker weten dat Adolf en zijn liefje geen zelfmoord gepleegd hebben tijdens de eerste dag van hun wittebroodsweken? En hoe weet hij dat de fascistische ex-dictator van Spanje Hitler nog een gunst verschuldigd was? Maar dan nog, Julio vertelt zijn verhaal op intense toon. Als je met hem spreekt krijg je het gevoel dat dit geen grap is, geen truc of artistieke allegorie. Hij lijkt echt te geloven wat hij zegt.

“Wat al helemaal niet logisch klinkt is het verhaal dat hun lichamen met benzine overgoten zouden zijn,” ging Julio door. “Alleen mensen die echt de intentie hadden om de herinnering aan Hitler te doen wegvagen zouden dat geloven: de Duitsers, omdat ze zich schaamden, en de Russen en Amerikanen omdat ze hem niet te pakken konden krijgen.” Of gewoon mensen die het niet uitmaakt waar de slechtste man uit de geschiedenis ligt te rotten. Maar Julio ging door.

Foto van het vliegtuigje waarmee de Führer naar Galicië zou zijn gereisd.

“Hitler vertrok op de vroege ochtend van 29 april 1945 aan boord van een driemotorig vliegtuigje. Hij landde in een klein dorpje genaamd Córneas, verborgen tussen de bergen van Lugo, waar een escorte van de Guardia Civil en een paar ezels met zadeltassen vol goudstaven op hem wachtten. Hij ging op weg naar Samos, waar hij ontvangen werd door een comité van het klooster daar. Ik denk niet dat iemand mijn theorie kan weerleggen, aangezien ik Hitler zelf levend en wel in het klooster heb gezien. “

Hij zal wel gelijk hebben – wie durft de beweringen van een tachtigjarige man met een grappig hoedje in twijfel trekken? Volgens Julio was hij veertien toen hij Hitler, Eva Braun en een paar andere Duitse en Italiaanse vluchtelingen tegenkwam. Hij hielp zijn oom, een steenhouwer, bij het bouwen van het hoofdkantoor van Guardia Civil in Samos en bij dat contract hoorde nog een klein, geheim klusje: het bouwen van een ondergronds gangenstelsel onder het gebouw, waar Hitler in kon wonen. Kennelijk was Franco goed bevriend met de toenmalige abt van het klooster en bezocht de fascistische leider Samos in 1943. Julio zegt dat hij dankzij deze klus de voortvluchtige oppernazi te zien kreeg.

“Ik was het neefje van de bouwmeester en de vriend en vertrouweling van de abt van het klooster. Ik won het vertrouwen van de mensen die daar verbleven. Ik ontmoette Adolf Hitler en zijn vrouw Eva in 1945. Naast dat ze een hele knappe vrouw was, was mevrouw Braun jong en aardig. Ze kon alleen “Hola, cómo estás guapo?” zeggen in het Spaans. Ik raakte bevriend met de jongen die hun boodschappen deed. Hij vertelde me altijd wat hij allemaal voor ze kocht en dat de Duitsers veel geld hadden, aangezien ze altijd veel fooi gaven.”

Ik vroeg hem naar het specifieke nut van de tunnels, maar Julio was een beetje huiverig om een precies antwoord te geven – kennelijk uit respect voor zijn klandizie. “Al snel nadat ik in Venezuela aankwam, werd ik aangenomen bij een overheidsbedrijf voor de constructie van een vakantieoord en andere klussen die ik als staatsgeheim beschouw. Wat zouden de Venezolanen van me denken als ik deze geheimen blootgeef? Maar ik denk dat ik de enige overlevende ben die weet waar hij is begraven. Franco heeft daar opdracht toe gegeven. Wat zou er gebeuren als ik naar Spanje zou gaan en ik de steen zou lichten die naar de tombe van Hitler leidt?”

Daar zou ik wel voor betalen, om dat te zien. Ik zou ook betalen om Hitler verkleed als benedictijnse monnik in een klooster te zien rondlopen. Het is zo dat Galicië een strategische enclave was voor de Führer. De Duitsers hadden antennes in de stad Cospeito, onderzeeërs in Atlantische wateren, een vliegveld in Las Rozas (Lugo) en zelfs een tombe op de begraafplaats San Amaro in A Coruña. Een paar alternatieve historici zoals Abel Basti geloven ook in de theorie dat de dictator niet is omgekomen in zijn bunker, maar via de kust bij Galicië naar Argentinië is gevlucht. Julio legt uit dat hij niet precies weet hoe lang Hitler in Galicië heeft kunnen wonen, maar toch is hij er zeker van dat hij daar begraven is – tenzij een brand in 1951 alle sporen heeft uitgeveegd.

“Het lijkt alsof de brand in het klooster gesticht is met als enige reden om elk spoor van Hitler en zijn gevolg in het klooster uit te wissen,” beweerde Julio.

Het klooster van Samos.

Volgens informatie gevonden in een krantenarchief, bezocht Franco Samos nogmaals nadat het in 1960 opnieuw opgebouwd was. Pas in 1947 kwam Julio erachter hoe Hitler in Galicië gekomen was: “Mijn baas kondigde aan dat we moesten vertrekken. Bepakt met koffers, volgeladen met ijzer om een oven mee te bouwen. We kwamen langs El Cebreiro, arriveerden in Piedrafita en volgden een stenen pad. Na een lange wandeling kwamen we aan in Córneas. Het eerste dat we zagen was een groot, Duits, driemotorig vliegtuig. We kwamen erachter dat het daar op 1 mei 1945 was geland en het daar bijna een jaar was gebleven.

“Ik werkte drie maanden in Córneas. De grondbezitter vertelde me hoe het vliegtuig zijn aardappels had vernield. Aan boord waren acht passagiers geweest, inclusief een vrouw. Hij vertelde ook dat een passagier bij de landing gewond was geraakt. Ik geloof dat er in dat dorp wel iemand moet zijn die zich het vliegtuig herinnert.”

Op dit punt voel ik me een beetje als een detective in een B-film over nazi’s. Het was makkelijk om informatie op internet te vinden dat leek te bevestigen dat er inderdaad een driemotorig vliegtuig, namelijk een C-352, in Córneas was geland. Bijvoorbeeld dit uitgebreide artikel van Luis G Pavón, gepubliceerd in uitgave 67-68 van het Revista Española de Historia Militar – compleet met foto’s en details van deze rare gebeurtenis. De meeste feiten komen overeen met Julio’s beschrijving: anonieme en mysterieuze passagiers, een behendige piloot van de Blauwe Divisie, rare ongelukkige sterfgevallen van een paar getuigen, de ontvangst van de Guardia Civil en het vliegtuig dat nog maanden door soldaten bewaakt werd. Volgens deze versie landde het vliegtuig in 1950, kwam het uit Madrid en waren zowel het vliegtuig als de passagiers Spaans. Ik wijs Julio hierop.

“Dat verhaal kan niet kloppen, aangezien de oorlog tegen die tijd al voorbij was – net als de Blauwe Divisie. De lokale bevolking in Córneas vertelde me dat het vliegtuig op 1 mei 1945 lande. Dat was dezelfde dag dat de Tweede Wereldoorlog eindigde. Het uiteenvallen van het Duitse rijk was een feit, dus toen moesten alle Spanjaarden van de Blauwe Divisie vluchten.”

Ik besloot naar Córneas te reizen om de vermeende voetstappen van de Führer te volgen. Als je ooit op zoek bent naar een plek om je te verstoppen en nooit gevonden te worden, dan is dit de plek. Het gebied bestaat uit een microscopische dorpjes verspreid over een vallei. Volgens Julio lande het toestel op het landgoed dat bekend staat als Finca do Noceiro. De vrouw des huizes bevestigt dat het is gebeurd, maar kan geen specifieke datum noemen. “Het gebeurde jaren geleden, ik was toen niet hier. Mijn man weet ervan, maar hij doet even een dutje,” zei ze. Ik besloot dat ik haar niet zou vragen of Hitler een van de passagiers was. “Weet je of onder de passagiers ook Duitsers waren?” vroeg ik. “Geen idee,” antwoordde ze. “Degenen aan boord waren ongedeerd. Ik denk dat de benzine gewoon op was.”

Ik vroeg het nog een paar buren, die ook zeiden dat ze te jong waren om het zich te herinneren. Een van hen vertelde dat een zigeuner die een aantal jaren geleden het dorpje had bezocht zich alles levendig had kunnen herinneren. “Hij zei dat hij als kind had geholpen het vliegtuig te bergen en dat hij goede herinneringen had aan die dagen.” Ik kon niets anders vinden en ik begrijp niet waarom ik dacht dat dat wel zou gebeuren.

Ik vraag Julio of het waar is dat hij heeft geprobeerd contact op te nemen met de beruchte rechter Baltasar Garzón, die gretig voor de uitlevering van generaal Pinochet vocht, en voor het vrijgeven van gegevens over de misdaden tegen de menselijkheid van Franco. Als er in Spanje een man was die er oren naar zou kunnen hebben om Julio’s verhaal te onderzoeken, was het Garzón wel.

“Ik heb wel contact opgenomen met Garzón omdat hij er wel in geïnteresseerd was om de lijken van de slachtoffers van Franco’s regime te zoeken. Het zou belangrijk zijn voor Spanje en de hele wereld als ze de catacomben van het klooster in Samos zouden doorzoeken en ze de menselijke resten van de grootste misdadiger in de menselijke historie zouden ontdekken. Maar het duurde heel lang voor ik hem mijn versie van de gebeurtenissen helemaal kon vertellen, omdat er strenge controle was op het lekken van staatsgeheimen.”

Garzón heeft nooit geantwoord.

Hitler begraven in een Galicische tombe, geheime tunnels, fascistische kloosters, mysterieuze vliegtuigen, Venezolaanse folklore – heeft Julio gelijk of niet? Is hij gek of niet? Misschien zou niemand zonder scepsis moeten luisteren naar de verhalen van een avontuurlijke man van in de tachtig. Trek je eigen conclusies. Ik weet maar één ding zeker: er is een deel van mij dat dit dolgraag wil geloven.