Ik downloadde mijn Facebook-archief en ik raad het jullie af

Het zoveelste artikel over Facebook op Facebook? Jep. De pot die de ketel verwijt dat hij zwart ziet? Neen. Ik probeer jullie niet aan te sporen om Facebook te deleten, ook al hebben we allemaal door dat de vingers van Mark Zuckerberg naar kak ruiken. Dat iedereen nu uit de lucht komt vallen en er aanstoot aan neemt, doet me twijfelen aan de waakzaamheid van velen. Maar ik ben hier niet om mensen te bekritiseren.

Het meest beangstigende gevolg van het Cambridge Analytica-schandaal, #DeleteFacebook en het misbruik van persoonlijke gegevens voor frauduleuze doeleinden is dat velen hebben besloten om ons Facebook-archief te downloaden. Zoals sommige mensen hun ziel aan de duivel verkopen, zo verkocht ik die van mij aan Facebook. Ik doorliep mijn oude ik.com, gecomprimeerd in een zip-bestand dat 1, 41 GB weegt, in een moment van waanzin dat drie dagen duurde.

Om je archief te downloaden (ik blijf er bij: doe het niet, vooral niet op een avond dat je je eenzaam voelt), hoef je enkel op het pijltje rechts bovenaan te drukken op je Facebook (naast het vraagteken) en nadien op ‘Instellingen’. Onderaan de lijst, druk je op ‘Een kopie downloaden’. Je zal een mail krijgen wanneer je zip-bestand klaar is. Eens je het uitpakt, is het dossier nogal onhandig. Ik heb al mijn moed bij elkaar moeten rapen om elk onderdeel open te klikken.

Belangrijke informatie: ik ben altijd al een dagboekmeisje geweest. Van Diddle-notitieboeken met slotjes tot Atoma-schriften vol met waarschuwingen als “Als je dit vindt, niet lezen” (van uitdagen gesproken), ik hoopte altijd al op postuum erkenning. Wanneer ik er nog eens stiekem in neus, word ik verscheurd tussen de nostalgie van mijn jonge jaren, de schaamte van mijn eerste erotische gevoelens en de hilariteit van mijn belachelijke emo-puberale romantische literatuur. Uiteindelijk is mijn Anne Frank-roeping op pauze gezet met de opkomst van blogs en MSN.

Wanneer ik de archieven open, kan ik er niet naast kijken: dit is mijn dagboek 2.0. De inkt is niet verkleurd en er zijn ook geen pagina’s uitgescheurd na een woedeaanval door een minachtende opmerking van Dimitri - mijn crush in het zesde leerjaar - over mijn kleine borsten.

Doorheen die tien jaar ben ik helaas wel het slachtoffer geweest van wat we een ‘sociale paniekaanval’ kunnen noemen. Versta daaronder de verwijdering van al mijn foto’s, statuten, overtollige vriendschappen en debiele posts. Het verlangen naar een blanco profiel, de mysterieuze chick zijn, het Facebook-spook. Ik hield het nooit langer dan een week vol met die snobistische ideeën, maar het verklaart waarschijnlijk het lichte gewicht van mijn archief.

Ik open het dossier en ontdek vier subdossiers: html, berichten, foto’s, video’s. In html zitten verschillende links naar webpagina’s, die eigenlijk het geheel van je archief dekken.

Beknopte lijst van alle pagina’s die ik heb geliked en die dus potentiële interesses zijn om te targetten voor adverteerders. Niks nieuws onder de zon. Daarnaast kan ik zien op welke advertenties ik gedrukt heb. In mijn geval zijn dat vooral kledingmerken en wedstrijden zonder veel belang. Uiteindelijk kan ik zien welke adverteerders over mijn gegevens beschikken. Een tiental, meer niet. Dat verbaast mij, want ik ben het type meisje dat blindelings altijd akkoord gaat met de gebruiksvoorwaarden en met meer enthousiasme dan Stevie Wonder op mijn toetsenbord typt. Dit dossier suckt.

Psychologisch effect: Mijn opwindingsniveau staat onder nul.

Hier kom ik op alle geïnstalleerde apps door me in te loggen met de Facebook-plugin. Heb ik mijn leven dan echt besteed aan quizzen om van vertrouwelijke bronnen te weten wanneer ik de liefde van mijn leven ging tegenkomen, op welke celebrity ik leek, wat mijn Indiaanse naam was, hoe ik valentijn 2013 ging vieren en wie van mijn vrienden stiekem verliefd was op mij? Ja, nametests.com, WeAreTests, QuizzStar, HeroQuizz, Meaww Quiz en QuizzConnector bevestigen het.

Psychologisch effect: Ik kan me niet meer herinneren wat mijn Indiaanse naam was. Springende Beer, Koelbloedige Valk , Lichtgevende Slang?

Lijst van alle personen die opgeslagen zijn in mijn gsm of toegevoegd als vriend, of ze nu achteraf verwijderd zijn of niet. Voor de vrienden krijg ik zelfs een speciale lijst te zien met daarin de mensen die ik heb verwijderd naast de tragische datum ervan. Een lijst van al je exen met wie het slecht is afgelopen dus. Ik ben teleurgesteld. Facebook geeft me niet de namen van de verraders die me geblokkeerd hebben.

Psychologisch effect: Mijn opwindingsniveau blijft dicht bij nul. Ik moet wel toegeven dat sommige afgestorven vriendschappen en onenightstands die ik het liefst wou vergeten, nu terug opborrelen met pittige details.

Alle evenementen waar ik naartoe ben gegaan de voorbije tien jaar. Nu voel ik me oud. De Vendredi Nancy en Indie Club in de Wood, Forma.T in de Fuse, Rock me on Electro en Fight Klub in de Kanal, SebastiAan in de GESU CHURCH, de housewarmings, confetti-TD’s, rampzalige bals van de universiteit, Miss & Mister Saint-Louis in de You enzovoort. Damn, we konden nogal feesten.

Psychologisch effect: Ik krijg zin om mijn fluo-bandjes aan te doen om naar een schuimparty te gaan dansen op Shakira’s Waka Waka.

Veel cijfers, data en IP-adressen. Ik wil me hier niet in verdiepen. Te rationeel. WE WILLEN EMOTIES. Ik merk wel dat ik 304 keer van profielfoto ben veranderd. Had ik nog niet verteld dat ik een attention whore ben? Nu weten jullie het.

Psychologisch effect: Mijn wiskundige ziel wil uitrekenen hoe vaak ik mij heb ingelogd op de website, maar mijn trots verbiedt het mij.

Hier kan ik jullie moeilijk helpen. Ik heb onlangs namelijk een hele avond gespendeerd aan al mijn statussen en posts verwijderen. Het lijkt me dat Facebook ze niet heeft opgeslagen. Heb ik net een fout in het systeem ontdekt?

Psychologisch effect: Bittere spijt. Ik had dat fucking archief moeten downloaden voor ik alles verwijderde. Moraal van het verhaal: nadenken voor je iets doet. Altijd.

Na dit voorproefje van Mark duik ik in het dark web van mijn archief: de dossiers Berichten en Foto’s.

Ik snak er niet naar om dit dossier te openen. Het bevat een lijst van genummerde html-pagina’s. We weten dus niet welke pagina met welk contact overeenkomt. Ik klik willekeurig op 666.html. Alle berichten uit het gesprek met deze persoon gaan open. Ze lezen is een klap in het gezicht. Alles staat erin. Ik kom op gesprekken die ik dacht nooit te hebben gehad. Tien jaar lang onhandig geklungel, relatiebreuken, groepswerken, gespot, organisatie, lompe flirts, therapiesessies met vriendinnen, koetjes en kalfjes, dreigementen van jaloerse wijven en gesprekken op zatte avonden.

Sommige namen zijn vervangen door ‘Facebook user’. Waarschijnlijk omdat de persoon ondertussen een ander account heeft of omdat ze jou uit haar vriendenlijst geschrapt heeft. Een zoektocht naar wie zich achter die anonieme conversaties verbergt, zal je geheugen beter opfrissen dan een van die apps voor 65-plussers.

Hoe verder ik door de gesprekken scroll, hoe slechter ik me voel. Ik weet niet of ik moet lachen met mijn eigen moppen, verbaasd moet zijn over de nauwkeurigheid waarmee ik mijn onenightstands aan mijn vriendinnen beschrijf of bang moet zijn voor mijn soms kurkdroge antwoorden die fataal waren voor bepaalde relaties.

Psychologisch effect: Gesprekken herlezen van breuken en ghosting is pijnlijk. Je hebt dan een tweede keer pijn, of door je eigen gedrag of door het gebrek aan gevoel van de andere. Als je zoals mij altijd net te laat weet wat je had moeten antwoorden, open dit dossier dan niet. Tenzij je zin hebt om te bleiten achter je laptop. Je beseft dat je alle mensen mist die in of uit je leven zijn gestapt, dat je een harteloze bitch bent, en je zal waarschijnlijk akkoord gaan met je moeder die zei dat dit je mooiste levensjaren waren. Je begrijpt ook dat je tien jaar later nog steeds niet volwassen bent en je nog steeds dezelfde stomme fouten zal maken.

Het dossier zelf brengt weinig informatie bij. Het zijn foto’s die je hebt geüpload op het platform, je zou het je dus moeten herinneren. Wat wel interessant is, is wanneer je in het dossier Berichten gaat en dan in het subdossier Foto’s. Normaal gezien vind je daar genoeg om mee te lachen, ter compensatie van al die tranen.

Deze folder is fucking goud waard, omdat het alle foto’s die je ooit kreeg of stuurde via privéberichten verzamelt. Zo heb ik er verschillende screenshots gevonden van mijn op heterdaad betrapte ex terwijl hij vreemdging die ik naar vriendinnen had gestuurd in afwachting van een girlpowerplan, een overvloed aan vreemde Photoshop-bewerkingen, en een aantal profielfoto’s ter algemene goedkeuring van mijn squad. De kers op de taart zijn de wazige foto’s die als te X-rated gezien werden om op Facebook te plaatsen, getrokken met Sony Cybershot toen iPhones nog geen monopolie hadden op het uitgaansleven.

Tussen twee onbeantwoorde sms-screenshots van berichten van gasten om vier uur ‘s ochtends “Waar zijt ge?” “Wa doet ge?” “Slaapt ge?”, vind ik ook de crème de la crème van mijn Messenger Art terug: een donkere reeks selfies. Photobooth saw me crying. Eenvoudig, maar krachtig concept: elke keer dat ik gedumpt werd, nam ik een foto van mijn spontane, jankende reactie met Photobooth en stuurde ik die door naar mijn vriendinnen, wederom in afwachting van een girlpowerplan en van een verbale aanval naar het uitschot dat mij uit zijn leven had durven verwijderen, via mail.

Psychologisch effect: Achteraf bekeken vraag ik me serieus af of die gasten het waard waren. En vooral of Photobooth nog bestaat?

Ik ben al drie dagen met dit archief bezig en ik krijg het gevoel dat het eindeloos is. Ik heb rondgedwaald tussen de vergeten geesten uit mijn verleden, mijn black-out feestjes, mijn catastrofische relaties, mijn slappe lach-momenten en mijn teleurstellingen. Ik heb eigenlijk mijn eigen oude koeien uit de sloot gehaald en dat prikt wat aan de ogen. Ik ben heel tevreden dat deze sombere periode van mijn leven voorbij is, maar ik ben ook - vreemd genoeg- blij dat ik elk stukje van dit hels bestand ben afgegaan. Ik stuur zelfs oude berichten terug naar mijn vrienden omdat ik ze zo grappig vind, en ik kan nu ook voorspellen dat mijn volgend archief een variante wordt van Inception.

Bedankt dus Mark voor deze reis. Zo is het om te sterven in 2018: heel je Facebook activiteitenlogboek voor je ogen zien flitsen. Bij deze, laat ik jullie jullie zip downloaden met dit profetisch nachtelijk gespreksfragment :