Ik kwam Rob Ford tegen en wilde de liefde met hem bedrijven

Illustraties door Kyle Norris

Als het regent in Los Angeles betekent dat meer dan alleen maar een groter risico op modderstromen. De mensen hier zien zelfs de kleinste bui als een bijbelse ramp of een excuus om vooral binnen te blijven, high te worden en de storm vanachter hun badkamerraam op Instagram te verslaan. Dat betekent dat je als het regent op straat alleen toeristen, gekken – of allebei – tegenkomt. Zelfs tussen de buien door.

Ik liep buiten omdat ik vind dat je van regen moet genieten als je in een gebied woont waar niet echt over “weer” te spreken is omdat de zon altijd schijnt. En ik had geen sigaretten meer. De dichtstbijzijnde plek waar ik die kon halen was een slijterij net naast de Sunset Strip. Omdat het voorlopig nog wel even bleef regenen, liep ik door. Het is altijd bizar en bijzonder om het Chateau Marmont op zaterdagochtend te zien, als alle butlers, barmannen en beveiligers als kip zonder kop rondrennen om zich voor te bereiden op de monsterlijkheden die de dag zal brengen. Ik stopte even en sprak met een barman. Ik vroeg hem of hij een hoop rare types zag tijdens zijn werk. “Je hebt geen idee,” zei hij.

En toen kwam ik Rob Ford tegen. Ik stak de straat over – helemaal verloren in mijn eigen gedachten en op automatische piloot, want ik had dit loopje al miljoenen keren eerder gedaan. Op de een of andere manier was de aanblik van Rob Ford – een klein vadsig mannetje met een tas vol Chinees – net alsof ik een oude bekende tegenkwam. “Oh wauw – hey!” riep ik, voordat ik besefte dat dit de burgemeester van Toronto was, en geen oude vriend. “Rob Ford!”

“Ja, hey!” zei hij. En zonder ook maar de kleinste hint van afstandelijkheid of pretentie gaf hij me een knuffel. Ik was helemaal op mijn gemak. Wat moet je dan, als je als meisje Rob Ford ontmoet? Zijn hand schudden? Op afstand blijven? Het was een fijne knuffel.

Ik vertelde hem dat ik uit Rosedale, in Toronto kom.

“Nee, echt?” zei hij. “Wat doe je hier?”

Ik vertelde hem dat ik hier verderop in de straat woon en ik vroeg hem wat hij hier deed. “Ga je naar de Oscars?”

“Ja,” zei hij.

“Dan ben je dus heel erg beroemd!”

“Ja,” zei hij. “Ze hebben me ook bij Jimmy Kimmel geboekt. Dat heb ik net gedaan – daar kom ik net van terug.” Hij hield zijn Chinese eten omhoog.

“Hoe was het dat?”

“Ik denk dat het goed ging,” zei hij. Hij zag er een beetje moe uit.

Hij vroeg of ik in Hollywood werk. Ik vertelde dat dat klopte, en dat vond hij cool. Hij was niet echt een man van veel woorden, maar wel verbazingwekkend charismatisch. Hij had me al voor zich gewonnen. Inmiddels had een kleine groep mensen zich om ons heen verzameld. Een moeder en haar dochters kwamen erbij staan en een lange, oudere, goed geklede man – van het soort dat veel te knap was om te denken dat hij een meisje dat met Rob Ford praat zou storen – bleef  ons maar onderbeken. “Hey joh,” zei de burgemeester tegen hem, “wil je een foto?” Hij was helemaal in zijn element – blij. Hij sloeg zijn arm om de man, die zo door het dolle heen was dat hij net een klein kind leek. Ik nam de foto. Ik gaf hem zijn camera terug en hij bekeek het resultaat. “Kun je er nog eentje nemen?”

Ik nam er nog een, hij ging weg, en de burgemeester vroeg me wat voor werk ik deed. Daar kletsten we een tijdje over. Ik vroeg hem of hij zin had in de Oscars. Ik had geen idee hoe hij daar nou ineens voor uitgenodigd kon zijn. “Ja!” zei hij. “Ik ben dol op LA.” Toen hadden we het nog even over LA.

De moeder die stond toe te kijken elleboogde zichzelf naar voren. Zij wilde ook een foto. Haar dochters waren te nerveus. Zij bleven op een afstandje bij de andere mensen staan – een groep die met de minuut was gegroeid en op dit moment een heuse menigte was geworden. De menigte omsingelde de burgemeester van Toronto – die net minuten daarvoor bij Jimmy Kimmel was geweest en buiten de Standard met een tas vol Chinees stond terwijl hij duidelijk het liefst in zijn hotel zou rondhangen totdat hij naar de Oscars mocht. Hij sloeg zijn arm om haar heen. Ze was verrukt.

Het is bijna onmogelijk om te beschrijven hoe leuk het is om Rob Ford in levende lijve te zien – hij straalt een ongelooflijke zelfverzekerdheid en levenslust uit. Uit geen van de filmpjes en stukken die je op internet hebt kunnen zien wordt duidelijk wat een indrukwekkende aanwezigheid hij is. Je ziet foto’s van een pafferige dikzak die crack gebruikt, racistische en seksistische opmerkingen maakt en regelmatig rijdt onder invloed, en ook alleen maar daarom voor shows als die van Jimmy Kimmel gevraagd wordt. Maar hij is onwaarschijnlijk charismatisch. Je wil gewoon bij hem in de buurt zijn. Ik nam de foto. “Sta ik er goed op?” vroeg de moeder. Ik zei dat dat het geval was. De moeder keek sceptisch. “Geloof haar maar,” zei de burgemeester. “Ze is een rijkeluismeisje uit Rosedale – die weten wel hoe je een foto maakt met een iPhone.”

Ik gaf de moeder haar telefoon terug en zei dat die opmerking over Rosedale onnodig gemeen was. Hij gaf me zijn kaartje. “Bel eens een keer,” zei hij. Ik zei dat ik dat zou doen. We knuffelden nog eens. Een uur later belde ik hem en liet ik een voicemail bij hem achter waarin ik hem mee uit eten vroeg. Hij heeft me nooit teruggebeld. Mijn ex-vriendje beweerde dat ik seks wil met Rob Ford. Dat is misschien een beetje waar, maar je mag me daar pas belachelijk om maken als je hem zelf ontmoet hebt. Het zou wel lachen zijn, seks met Rob Ford. We zouden grapjes maken, er zou geen nervositeit zijn en het zou niet om de werkelijke daad draaien. Het zou gewoon een heel gezellige ervaring zijn.