Als een Chinese Amerikaan, die zelf haar carrière heeft gebouwd op het schrijven over Chinees eten, komt de frustratie van Chuen me enorm bekend voor.Ik vond Chinees voedsel nooit fascinerend, het is simpelweg onderdeel van wie ik ben. Mijn familie maakte jaarlijkse pelgrimstochten naar Azië – en zowel de fluorescerende straten van Zuid-Taiwan, als het grijze asfalt en drive-thru's van Los-Angeles, hebben mij gemaakt tot wie ik ben. Na schooltijd nam mijn moeder me mee naar de McDonalds voor een Happy Meal, en 's avonds kookte ze kippenpootjes (met rijstwijn, sojasaus en sesamolie), gestoomde vis, en een uitgebreid assortiment van gewokte groenten, geserveerd met stomendhete witte rijst.Als ik kijk naar het enorme repertoire dat witte chefs en restaurateurs hebben gebouwd op etnische keukens, dan voelt het bijna dehumaniserend. Witte mensen slaagden erin extravagant succesvolle carrières op te bouwen door experts te zijn in de dingen die voor geracialiseerde mensen doodnormaal zijn. Maar natuurlijk worden gekleurde mensen bijna nooit experts genoemd in 'zichzelf' zijn. Het is net alsof geracialiseerde bevolkingsgroepen objecten zijn die bestudeerd kunnen worden, in plaats van dat ze gezien worden als unieke landen, culturen en complexe individuen.
Ik heb een hoge standaard als het aankomt op schrijven over Chinees eten, maar merk dat sommige mensen echt totaal ongevoelig zijn tegenover onze keuken. Veel schrijvers gebruiken bijvoorbeeld nog steeds de Wades-Giles manier van spellen voor Chinese locaties, een fonetisch systeem bedacht door Britse diplomatici Herbert Giles en Thomas Wade. Het is een enorm gedateerd woordenboek en het representeert de Chinese fonetiek totaal onjuist.Slechts een paar gerechten, zoals noedels, dumplings, kebab en rice bowls zijn nu normaal. Op een groot gedeelte rust nog een enorm stigma, gewoonweg omdat witte mensen nog niet hebben besloten of ze ervan houden of niet.
In dat systeem is Sichuan bijvoorbeeld geromaniseerd naar Szechuan. Nanjing is Nanking. Beijing wordt Peking genoemd. Het zijn dezelfde schrijvers die de provincie Guangdong nog steeds Kanton noemen.Voor zijn werk won Giles een prijs van de Franse Academie. Ondertussen lachten de Chinezen hem vierkant uit. De Chinese geleerde Gu Hongming verklaarde dat het woordenboek van Giles "totaal geen woordenboek is". Het is slechts een collectie van Chinese zinnen en gezegdes, vertaald door dr. Giles zonder enige moeite te doen voor de selectie, de volgorde of de methode." En om er nog een schepje bovenop te doen, was Thomas Wade een Britse soldaat die gevochten heeft in de Eerste Opiumoorlog en waarschijnlijk zelfs Chinezen heeft gedood.
Wanneer ik mensen vertel dat ik de structuur van kwallen geweldig vind, krijg ik nog steeds rare blikken. Ik steek bamboescheuten in mijn mond alsof het snoep is, en er wordt naar me gekeken alsof ik op een boombast zit te kauwen. Oké om eerlijk te zijn, Chinezen doen dat ook daadwerkelijk, maar dan in medicinale stoofpotten."De harde waarheid is dat redacteuren meer aangetrokken zijn tot pitches door receptontwikkelaars en schrijvers die op ze lijken."
Toen Cathy Erway, de Taiwanees-Amerikaanse auteur van Food in Taiwan haar boek voor het eerst pitchte, wezen alle uitgeverijen haar de deur. "Ze snapten het 'waarom' van het boek niet," zegt ze. "Na een paar meetings werd al snel duidelijk dat de meesten totaal geen idee hadden van het voedsel, de cultuur en de inwoners van Taiwan – en eigenlijk ook niet wisten waar het precies lag. Het voelde bijna alsof ik een lesje topografie en geschiedenis gaf, echt enorm ongemakkelijk. De uitgeverijen durfden het boek niet aan, omdat ze het gevoel hadden dat er nog geen vergelijkbare voorganger was geweest die goede verkoopcijfers kon garanderen."
Ook heeft men de neiging Chinezen op een grote hoop te gooien, en zijn ze compleet onbekend met de enorme regionale verschillen.Alsjeblieft, denk na over wie je een podium biedt.
"Een goede researcher en schrijver kan er wellicht in slagen het verhaal achter het eten te ontrafelen, maar het verhaal zal altijd in de derde persoon verteld worden, in tegenstelling tot wanneer je een podium geeft aan een schrijver die in die cultuur is opgegroeid en het verhaal vanuit een veel dieper, persoonlijker oogpunt kan vertellen," zegt freelance journaliste Grace Hwang Lynch, wiens werk zich vooral focust op huisgemaakte, Chinese maaltijden."Ik geloof niet dat alleen Chinese mensen over Chinees eten kunnen schrijven, er zijn ook ontzettend veel goede Aziatische etensjournalisten die op een fantastische manier kunnen schrijven over Franse taartjes. Maar we moeten Chinees-Amerikaanse schrijvers die over Chinees eten kunnen schrijven zien te vinden en zorgen dat zij een podium krijgen om persoonlijke inzicht en menselijkheid toe te voegen aan de verhalen die verteld worden."Ik zeg dit allemaal niet omdat ik, als Chinese vrouw die over Chinees eten schrijft, erkenning wil. Ik schrijf hier over omdat onze rol in de geschiedenis van onze eigen keuken nogal eens wordt weggevaagd.Als we de verhalen moeten geloven barsten de Chinese boeren in tranen uit toen ze in 1850 voor het eerst het moerasland van de Californische Sacramento Valley zagen. Ze slaagden er uiteindelijk met hulp van de Japanners in om de grond toch vruchtbaar te maken.De prijs van land verviervoudigde, de waarde van eigendommen schoot de lucht in, en al gauw kwamen bankiers en landbouwbedrijven die kant op. Rijst werd een van de meest winstgevende landbouwindustrieën – het nieuwe goud.Aan hun succes kwam een einde toen de Amerikanen die zich er vestigden de Aziaten zwart begonnen te maken. Ze werden afgeschilderd als slechteriken die de banen waar zij recht op hadden zouden stelen.In 1913 zorgt de aanhoudende discriminatie er voor dat in Californië de 'Alien Land Law' wordt aangenomen. Deze wet verbiedt Aziatische immigranten een eigen boerderij te beginnen. Chinese, Japanse, Koreaanse en Indiase boeren worden hierdoor gedwongen om land te huren van witte landeigenaren, terwijl zij nog steeds verantwoordelijk waren voor het grootste gedeelte van de rijstproductie. Vandaag de dag is de Californische rijstindustrie vijf miljard dollar waard en het is niet verrassend dat niemand het meer heeft over de Chinezen die deze industrie groot hebben gemaakt.Dus ja, eten is politiek geladen voor ons en is dat altijd geweest. Het is tijd dat Chinezen de erkenning krijgen die ze verdienen. En laten we daar mee beginnen door ons zelf verhalen te laten vertellen over ons eigen eten.Het is tijd dat Chinezen de erkenning krijgen die ze verdienen. En laten we daar mee beginnen door ons zelf verhalen te laten vertellen over ons eigen eten.