De kunst die kunstenaars altijd voor de buitenwereld verborgen hielden

Achter elk kunstwerk ligt een spoor van vernieling. Met de uitdrukking "kill your darlings" in het achterhoofd hebben kunstenaars namelijk al verschillende slachtoffers moeten maken. Dead Darlings graaft al sinds 2005 die begraven lievelingen op. Ze stellen die vergeten kunstwerken tentoon en veilen ze, zonder bekend te maken wie de kunstenaar erachter is. De veiling van dit jaar stond in het teken van het mooie woord 'entropie', wat slaat op de hoeveelheid chaos die ergens heerst. Alle werken hadden op een bepaalde manier te maken met vernieling, verwoesting of afwijzing. Zo kan het kunstwerk gaan over verwoesting, of heeft het een vernietigend effect gehad hebben op de kunstenaar. Of een kunstwerk dat niet in een bepaalde reeks paste, te moeilijk was om af te werken of de kunstenaar confronteert met een pijnlijke herinnering.

Hier vind je een selectie van werken die nooit hun welverdiende plekje in de spotlights kregen. Tot nu.

"In 2016 maakte ik een serie keramische buttplugs. Ik hield het meest van deze, en niet alleen omdat deze van goud was. Mijn assistent waarschuwde me nog dat dit soort glazuur giftig is voor je geheime openingen. Toen ik naar een nieuw atelier verhuisde, wikkelde ik het voorzichtig in canvas. Maar omdat ik niet kon wachten met het schilderen, pakte ik de buttplug te wild uit en viel hij in stukken. Ik verzamelde de scherven, want ik kon geen afscheid nemen van het gouden artefact. Nu heb ik het terug tot leven gebracht in de vorm van dit nogal trieste werk. Maar het schittert nu meer dan ooit."

"Dit werk maakte ik tijdens mijn eerste jaar studeren. De opdracht voor alle vrouwelijke studenten was om een 'mannelijk' kunstwerk te maken. De thema's waren 'jacht' en 'explosies'. Ik dacht dat het een goed idee was om dat te combineren.

Voor de video Hunting Still Life had ik een dood konijn nodig. Het was verrassend moeilijk om er eentje te vinden. Nadat ik verschillende slagers bezocht en vaak een vreemde blik kreeg omdat ik vroeg naar een dood konijn met vel en al, besloot ik naar het platteland te fietsen. Daar vond ik een boer die me wel een van zijn konijnen wilde geven, dus ik mocht een van de pluizige, schattige konijntjes in een kooi aanwijzen.

De spelende kinderen werden weggejaagd, het konijntje werd gevangen en snel afgemaakt. Ik reed naar huis met het warme konijnenlijk in een plastic zak in mijn rugzak. Nadat ik de video maakte, haalde ik het vel van het konijntje en kookte het vlees en begroef de rest wat er over was. Ik besloot om nooit meer met dieren te werken, ooit."

"Toen ik leerde dat ik geen kinderen kon krijgen, had ik het gevoel dat ik mijn hele leven een soort gek experiment was geweest. Ik had het gevoel dat ik iemand anders was, 'iets' anders. Ik begon deze foto's te maken, te manipuleren en ik wilde onderzoeken wie ik was en mijn nieuwe persoonlijkheid ontdekken. Maar door de heftigheid van het project, het verloop van tijd en de onmogelijkheid om dit project af te werken, veranderde het in een dead darling."

"Ik maakte dit werk toen ik mezelf, de wereld en de toekomst volledig in twijfel trok. Dit boek zit boordevol negatieve uitdrukkingen die rond mezelf draaien: gebrek aan zelfvertrouwen, rouw, angsten of de angst om iets te missen, zoals een goed feestje of een belangrijk moment. Het was destijds bevrijdend om dit persoonlijke boek van negatieve gedachten naar de printer te brengen en af te drukken."

"De man in de foto is André, mijn vorige buurman en mijn muse. Ik fotografeerde André in vrouwenkleren, maar ik wilde hem geen travestiet maken met overdreven vrouwelijke eigenschappen. Hij is een heteroseksuele man die normaal gezien geen bloesjes of kant zou dragen. De japon die hij draagt was van mijn buurvrouw, mevrouw Tarnoczi. Nadat ze naar het bejaardenhuis verhuisde, verviel haar appartement volledig en bleef er niets meer over. Deze japon, die ze zelf maakte, nam ik mee naar huis. De japon is een vorm van entropie, maar de foto zelf ook: alhoewel het kledingstuk André goed staat, ziet het er niet natuurlijk uit."

"Dit werk is een experiment waarbij iPod-gebruikers hun omgeving omzetten in beelden. Het beeld is een portret dat ik maakte met een iPod, terwijl ik door Amsterdam liep. De geluiden die ik toen opnam van mijn omgeving zette ik om in beeld. Het resultaat was zo vreemd, dat ik het nooit durfde te tonen."

"Deze foto is een dead darling, omdat hij me nog steeds raakt. Buiten het licht- en schaduwspel was het ook gewoon een erg bijzondere ontmoeting. De jongen vertelde me dat hij geregeld zijn vogels meenam tijdens een wandeling. Dit verandert het idee van een vogel in een kooi. Ik leerde op die manier iets van hem. Het is ook een dead darling omdat dit moment nooit meer zal gebeuren."

"De eerste keer dat ik xtc nam was in 1997, tijdens mijn afstudeerfeestje van de kunstacademie. De visuele en emotionele impact ervan oversteeg al mijn verwachtingen. De laatste keer dat ik xtc nam, moest ik een zeer zware prijs betalen die me bijna volledig vernietigde. Slapeloosheid, spierpijn, hoofdpijn, koude rillingen en een plotse en intense depressie straften me voor mijn zoektocht naar instant geluk. Dit kunstwerk is een dead darling omdat het in geen enkele reeks past en het een symbool is voor de slordigheid van mijn jeugd."

"Grafische humor die ontstond na een bloedneus."

Lees hier meer over Dead Darlings en blijf op de hoogte van de volgende veiling.