Ik zag de schietpartij in Isla Vista gebeuren

Alle foto’s zijn van de auteur

Je raakt verdoofd als je een schietpartij als die in Isla Vista van 23 mei meemaakt. Iedere keer wanneer ik over een soortgelijk drama hoorde deed het me wel iets, maar het is een heel ander verhaal om er middenin te zitten als het plaatsvindt.

Ik studeer aan het Santa Barbara City College in het zuiden van Californië. Vanuit mijn slaapkamer op de campus kon ik de mensen richting het strand zien lopen om te surfen. Nu zie ik alleen maar bloemen liggen.

23 mei leek een normale dag te worden. Ik had mijn laatste colleges gevolgd en bereidde me voor op een zomer zonder lange papers en werkgroepen. Ik deed de was, keek een paar afleveringen van Game of Thrones en ruimde op. Een typische dag, waarop ik rond negen uur ‘s avonds op de bank in slaap viel. Ik schrok wakker van een harde klap. Eerst dacht ik nog dat het een deur was die hard dicht was geslagen, maar daarna hoorde ik nog drie harde klappen achter elkaar en besefte ik dat het iets anders moest zijn.

Ik rende naar buiten om te zien wat er gaande was, maar mijn kamergenote schreeuwde me toe dat ik terug naar binnen moest gaan. We hielden ons onder mijn bureau schuil, en vanuit mijn slaapkamerraam zag ik een bebloed meisje huilen.

Op straat reed een zwarte auto langzaam voorbij – een auto die, zoals ik later zou horen, werd bestuurd door een gestoorde gek die zichzelf vijf minuten later door het hoofd zou schieten. In een paar minuten tijd ruïneerde deze waanzinnige vrouwenhater de levens van honderden mensen. De rest van de dag bleven we aan het nieuws gekluisterd voor namen van de laatste slachtoffers, in de hoop dat het dodental niet verder zou stijgen.

De volgende dag kwam de hele gemeenschap samen. De hele week lang waren er bijeenkomsten over hoe we met de gevolgen van deze tragedie om moeten gaan. Die avond liepen vijfduizend studenten in een stille tocht door de straten van Isla Vista. Er wonen 26.000 mensen in Isla Vista en het is onmogelijk om iedereen te kennen, maar die week besloten we gezamenlijk om op een vreedzame manier met de gebeurtenis om te gaan. Hoewel de focus in de media lag op de misdaad zelf, lag de nadruk bij de inwoners op herstel en eensgezindheid. De stoep achter mijn kamer is bezaaid met bloemen en handgeschreven condoleancebriefjes. Er staat een glazen pot gevuld met stoepkrijt, en in de dagen na het drama breidden de stoepkrijttekeningen zich verder uit. Mensen lopen op straat, om niet over de herdenkingstekens te hoeven lopen. Uit de kogelgaten in de ruiten van de plaatselijke winkel steken bloemstelen. Afgezien van de opdringerige busjes van de pers lijkt het een serene plek.

Hoewel het drama al langer dan een week geleden is gebeurd, voelt het alsof het gisteren was. Vanuit alle kanten krijgen we steun, de straten zijn bezaaid met bloemen en bemoedigende boodschappen. Tegelijkertijd kan ik de televisie niet aanzetten zonder geconfronteerd te worden met de gruweldaad en de busladingen aan forensische psychologen die theorie na theorie over de motieven van Elliot Rodger over ons uitstorten. De manier waarop deze plek door de media wordt afgeschilderd lijkt een slechte grap in vergelijking met de manier waarop we hier met de gebeurtenissen omgaan.