We gingen naar een tonijnonthoofdingsfeest in Tokio

Of het nou döner is in Berlijn, kip en patat in Londen of pizza in Brooklyn, de nachtelijke snacksessie na de club is een essentieel ritueel. Maar wat als je je favoriete versnapering midden op de dansvloer zou kunnen krijgen?

Ook al heeft de stad de meeste Michelinsterren van de wereld, Tokio is nooit tevreden en wil nu eten met restaurantkwaliteit in de club serveren, zelfs als headliner van de avond.

Tokio's gastronomische clubgekte begon in 2012 met Techno Udon, waar tegenwoordig meer dan duizend bezoekers per keer komen die allemaal met blote voeten noedels platstampen op een stevige discobeat.

Techno Udon begon als antwoord op de beruchte 'fueiho-wetten' in Japan, die het verbieden om te dansen in clubs en bars. "Als de politie komt, kunnen we zeggen dat we alleen maar bezig zijn om udon te maken," vertelde organisator Shinri Tezuka aan the Wall Street Journalin 2014.

In navolging van de noedelnight ontstond Macho Mochi Night, dat in januari plaatsvindt en waar de mensen het nieuwe jaar vieren met een traditionele combinatie van rijsttaart, bodybuilders en EDM.

Zelfs Dixon kon niet ontsnappen aan de explosie van culinair clubben toen hij op Womb in Shibuya draaide afgelopen december; de Innervisions-baas moest strijden om aandacht met de versgemaakte nigiri die geserveerd werd door een sushichef vanuit de dj-booth in de andere zaal.

Maguro House (Maguro betekent tonijn in het Japans) is de mees recente trend in deze vloedgolf aan evenementen die de Japanse keuken met elektronische muziek verbindt, en het is zonder twijfel de raarste tot nu toe. Onlangs verkocht het Club Asia uit, met een capaciteit van meer dan 500 man – een locatie in de Shibuya-buurt van Tokio die bekend staat om zijn hedonistische schuimfeesten. Door de excentrieke reputatie van Club Asia is het logisch dat daar een avond gegeven zou moeten worden met het live ontleden van vissen, gogodansende sushichefs en een angstaanjagende dominatrix met een zelfgemaakte tonijnenhoofd en vin-vingers. En dat dit alles wordt ondersteund door een paniekerige soundtrack van snerpende electro.

"Ik zat eraan te denken om het een EDM-feest te maken omdat dat is wat het publiek het meest trekt, maar ik bleef bij wat ik wilde: house," zegt de organisator van de avond. Terwijl hij een kom vettige tonijn en een fles sake wegslurpt, vertelt hij ons trots over de oorsprong van het feest. "Ik zag een tv-reclame voor een sushi-keten, Sushiro, en ik had plots het idee dat house en sushi goed samen zouden gaan," legt hij uit. "In de toekomst wil ik graag Sushi House doen, maar dit is de eerste stap, dus we doen het nu met Maguro House. Maguro Techno, Maguro EDM, dat werkt allemaal niet. Het moest gewoon house zijn."

Ondanks zijn voorkeur voor house, hoorden we op de avond vooral veel EDM-nummers, zoals I Want You To Know van Zedd. Het dichtste bij house die avond was een klein stukje van Cheryl Lynns klassieker Got To Be Real in de tweede zaal, die de dansvloer deed leegstromen in plaats van vol met discofreaks.

We vergaten de muzikale misère al snel toen de ster van de avond het podium op werd gedragen door drie getalenteerde chefs van restaurant Taikochaya. Zijn schubbenhuid schitterde onder het licht van de discobal en zijn ogen waterden in afwachting van de onthoofding. Met de gewelddadige electro nog steeds op de achtergrond, hielden de sushichefs hun stalen messen omhoog naar de schreeuwende menigte. Opeens kwamen alle elementen samen voor een brute aanval: de stank van tonijn gemixt met zweet en tweedehands sigarettenrook, EDM-geluiden die langzaam naar een climax toewerken en verwarde kreten.

"Een school tonijn kan alleen vooruit zwemmen – als ze stoppen, gaan ze dood," schreeuwde de MC vanaf het podium, waarmee hij het publiek in een bloeddorstige stemming bracht: de bezoekers drongen zich naar voren om hun 3000 yen (ongeveer 23 euro) aan vettige maguro op te halen. De piek van de tonijngekte werd bereikt toen de sushichef het hoofd van de tonijn in de lucht hield en het publiek begon te juichen.

We aten de tonijn backstage op en werden aangenaam verrast: vers en vol, het vlees smolt op onze tong – het was de beste maguro die we ooit hadden gegeten. In kalmte aten alle verschillende artiesten samen de tonijn op: dj's, gogodansers, fotografen, clubpersoneel – allemaal beleefden ze een moment van rust na de hysterie van zo even in de club.

Zoals ze in Japan zeggen: je kunt niet vechten op een lege maag – vervang 'vechten' door 'dansen'. En wat is een beter gerecht dan verse tonijn om je smaak te neutraliseren, na een nacht vol Jägershots en sigaretten?