Ik at in het eerste restaurant ter wereld dat 3D-geprint eten serveert

Er staat een rij voor de ingang van FoodInk in Londen, het eerste restaurant ter wereld waar alles – van eten tot meubels – wordt geprint met een 3D-printer.

Terwijl sommige 3D-printers eruitzien als een soort magnetron, wordt er bij FoodInk een open en toegankelijke 3D-printer gebruikt die ontworpen is door het Nederlandse bedrijf ByFlow.

"In principe werkt het hetzelfde als een bakker die een spuitzak gebruikt om taarten te glazuren. Je stopt gepureerde ingrediënten in de 3D-printer en die worden vervolgens in driedimensionale mallen gegoten," legt medeoprichter van FoodInk Antony Dobrzensky uit. "In dit geval komt er geen bakker aan te pas, maar een robotarm die veel preciezer kan werken dan mensen."

LEES MEER: Print je eigen hoofd op een pannenkoek met de nieuwste 3D-printer

Het apparaat maakt 'olijfkaviaar'. Ik kijk naar druppels die uit een soort naald komen, en vervolgens in een goedje vallen dat ervoor zorgt dat de druppels stollen. Na een paar minuutjes worden de balletjes eruit gevist en op een petrischaal gelegd.

"En nog belangrijker", voegt Dobrzensky toe, "het printproces kan geautomatiseerd worden zodat het efficiëntier wordt."

Ik ben benieuwd of het eten bij FoodInk ook lekker smaakt, maar voordat ik het kan vragen, geeft Dobrzensky al antwoord.

"Ik wist vooraf al dat veel mensen sceptisch zouden zijn. Ik wilde dit project alleen doen als het eten heerlijk was en ik geen chefs hoefde te vervangen. Ik wilde met hen samenwerken om te zien hoe we met behulp van technologie het beste in elkaar naar boven kunnen halen."

Die chefs zijn Joel Castanye en Mateu Blanch van het Spaanse moleculair gastronomische restaurant La Boscana. Castanye werkte daarvoor ook bij elBulli. Dobrzensky heeft zijn medewerkers zorgvuldig uitgekozen.

"In het begin hadden we onze twijfels over de technologie," zegt Castanye. "Maar nadat we het uitprobeerden, realiseerden we ons dat we er geweldig voedsel mee kunnen maken."

Ondertussen wordt de olijfkaviaar geserveerd aan een groep mensen die rondom de printer staat. Gek genoeg krijgen ze het eten geserveerd in hun handen. Ik steek mijn hand ook maar uit – het is tenslotte allemaal onderdeel van de ervaring.

De kaviaarballetjes barsten open in mijn mond, en zoals de chef beloofde, smaken ze naar olijf.

Castanye gaat verder: "We gebruiken dezelfde ingrediënten, maar serveren het gerecht op een andere manier."

"Ik weet dat mensen kritisch zijn als ze eten uit een machine zien komen, maar hoe gezond je ook denkt te eten, het overgrote deel van ons eten komt al uit een machine met chemicaliën," zegt Dobrzensky. "Maar dit eten is gemaakt van natuurlijke ingrediënten en is gezonder en voedzamer dan het eten in andere restaurants. We maken pasta van planten, bloemen en kruiden die op de heuvels bij Barcelona groeien. Ze zijn gezond en goed te combineren met andere ingrediënten uit de 3D-printer."

"We gebruiken dingen uit de wereld van de moleculaire gastronomie, zoals alginaat en agar-agar, om meer stabiliteit en structuur aan de gerechten te geven," zegt Dobrzensky.

Voor nu is 3D-geprint voedsel nog iets exclusiefs (dat verklaart waarschijnlijk de nepkaviaar) maar Dobrzensky denkt dat binnen twee jaar iedereen rustig een pastaatje kan printen.

"Je koopt verse ingrediënten in de supermarkt – of misschien zelfs een kant-en-klaarpakket van FoodInk – je downloadt een recept, en gooit het in de printer. Voeding is wat deze technologie gangbaar gaat maken," zegt Dobrzensky met een uitbundige glimlach.

Hij gaat verder: "Het is toepasbaar is op alle generaties. 3D-geprinte voeding kan ouderen helpen die moeite hebben met slikken. En als kinderen geen groente lusten, kun je ze zo uitprinten dat het op snoep of een stripfiguur lijkt."

Mijn innerlijke Sjakie is gefascineerd door deze Willy Wonka-achtige taferelen. Maar ik heb mijn twijfels bij het idee dat kinderen voortaan groente niet meer als zodanig herkennen.

MEER LEZEN: Er komen ook gezonde dingen uit de 3D-printer

Een ander minpunt van 3D-geprint eten vind ik de textuur en geur. Dobrzensky praat over de visuele elementen en smaak van het eten, maar hij zegt niks over deze andere twee belangrijke zintuigelijke elementen.

Dit is waar het hele concept een beetje vastloopt.

"We willen graag een zintuigelijke ervaring maken. We gebruiken etherische oliën zoals roos en pepermunt," zegt Dobrzensky. "We kunnen ook ingrediënten zoals alginaat toevoegen zodat de textuur beter wordt, en voor het restaurant combineren we niet-geprint voedsel met geprint voedsel in de gerechten om het contrast in textuur te laten zien."

Persoonlijk denk ik niet dat ik binnenkort risotto met zalm zal uitprinten.

Dobrzensky vertelt tijdens ons gesprek dat 3D-geprint voedsel gebruikers zal helpen: van het downloaden en personaliseren van recepten tot het opmaken van kliekjes uit de koelkast ("Wat je ook hebt liggen in je koelkast, snijd het klein en laat de printer de structuur van het gerecht voor je bepalen.")

3D-printen is een interessante ontwikkeling voor de voedsel- en technologiewereld, en het heeft zeker potentie. Laat maar weten als het mogelijk is om een fatsoenlijke pizza uit te printen, maar tot die tijd laat ik mijn spatel nog niet in de steek.