Tijdens het hoogtepunt van de oliecrisis in de jaren '70 kwam de regering van de VS met een radicaal idee. Ze wilden een netwerk van zestig zonne-energiecentrales in een baan om de aarde brengen, om de energie vervolgens richting de Aarde te stralen. Elke geosynchrone satelliet (relatief gezien op dezelfde positie ten opzichte van de Aarde) moest, volgens een memo van NASA uit 1981, tussen de 35.000 en 50.000 ton gaan wegen. Het Satellite Power System (SPS) zou gedurende een periode van dertig jaar elk jaar twee satellieten gaan lanceren.
Advertentie
Er was alleen een probleempje: Hoe lanceer je elk jaar 70.000 ton de ruimte in, terwijl een Space Shuttle maar 25 ton in een lage baan om de Aarde krijgt? Dat lukt niet eens als je elke dag van het jaar 200 ton de lucht in krijgt. Oh, en er waren niet eens meer dan een half dozijn Space Shuttles om mee te beginnen. Maak kennis met de Star-Raker.De Star-Raker werd ontworpen, maar nooit gebouwd, door het inmiddels failliete Rockwell International. Het voorgestelde voertuig zou zijn lading oppikken bij een normaal vliegveld, vervolgens naar een lanceerbasis bij de evenaar vliegen, volgetankt worden met vloeibare zuurstof en waterstof, om dan horizontaal te vertrekken met behulp van tien supersonische straalmotoren. In een paper uit 1979 wordt het vluchtplan beschreven: op een hoogte van 13,5 km duikt het toestel naar 11 km om zo de geluidsbarriere te doorbreken. Op een snelheid tot wel Mach 6 vliegt de Star-Raker vervolgens naar zo'n 29 km, waarna de raketten aangaan, om zo de ruimte in te gaan.Elke Star-Raker zou 100 ton moeten kunnen dragen, en er zou een hele vloot van dit soort ruimteschepen dag in, dag uit, materiaal, gereedschap en astronauten de ruimte in vliegen om de gigantische satellieten te bouwen."De grootte en tijdspanne waarop dit geavanceerde ruimteprogramma zal berusten vraagt om routine operaties op de lange termijn, gelijkend aan de dagelijkse bezigheden van een vliegmaatschappij," schreef NASA in een memo in 1981. Een 747 in de ruimte dus.
Advertentie
De Star-Raker kon zelfs rekenen op de steun van het grote publiek toen Rockwell het ding aankondigde onder de weinig illustere naam "Airbreather/Rocket-Powered, Horizontal Takeoff Tridelta Flying Wing, Single-Stage-To-Orbit Transportation System." Natuurkundige Robert G. Jahn schreef in een voorwoord van het rapport over de haalbaarheid van het project dat "de SPS een aantrekkelijk, uitdagend en waardevol project is waar de luchtvaart open voor staat en klaar voor is. Het vertrouwen en de autoriteit van de deelnemende partijen hebben de indruk gewekt dat als dit soort energie een hoge prioriteit krijgt binnen de overheid, het project gerealiseerd kan worden."Hetzelfde rapport beschrijft de Star-Raker als het meest geavanceerde concept dat ooit is voorgesteld. De Star-Raker is de belichaming van "de toekomst van de luchtvaart … het is noodzakelijk dat de benodigde technologieen zo snel mogelijk worden ontwikkeld."President Carter was wel geinteresseerd in de SPS. In zijn beroemde speech op 18 april 1977 voorspelde hij een catastrofe als de fossiele brandstoffen opraken. "We moeten nu beginnen met de ontwikkeling van nieuwe, onconventionele bronnen van energie waar we in de volgende eeuw op kunnen rekenen," zei hij destijds tegen het Amerikaanse volk. De waarschuwingen werden echter niet gehoord, en de Star-Raker en het Satellite Power System nooit gebouwd. Met het oog op de huidige klimaatscrisis kunnen we alleen fantaseren hoe het had kunnen zijn als de Star Raker wél een succes zou worden.