Naast golven van misselijkheid en al dan niet verplichte gesprekken over het weer, zijn lange autoritten over het algemeen heerlijk. Je kan je volproppen met Toblerone, je favoriete muziek eindeloos op repeat zetten en urenlang uit het raam staren en fantaseren. Tot plots de voorbij zoevende landschapsmassa verstoord wordt door een gruwelijk beeld: een platgereden dier. Een pluizig katje, een lieve hond of een verdwaalde kip, uitgesmeerd over het gitzwarte asfalt. En als je geen koelbloedige psychopaat bent, stort je wereld eventjes volledig in en haat je de mensheid, de industriële revolutie en alles wat wielen heeft.
Advertentie
Deze onschuldige slachtoffers van onze agressieve rijstijl en bodemloze luiheid krijgen geen bloemenkrans, een kruisje of een mooi laatste woord, maar worden van de weg geschraapt en weggesmeten. Daar brengt kunstenaar Max Siedentopf verandering in met zijn fotoreeks Roadkill Trophies, waar je de slachtoffers en hun geweldenaars verenigd ziet op een bevreemdend kiekje."Ik ben opgegroeid in Namibië, waar ik geregeld geconfronteerd werd met taxidermie en trofeeën van antilopen en luipaarden die het slachtoffer waren van Europese jagers," vertelt Siedentopf. "Maar hier in Europa zijn de enige dode dieren die je ziet, die in de goot en langs de straat. Roadkill dus. Ik vermoed dat het idee van Roadkill Trophies ontstond doordat deze twee soorten herinneringen zich op een gegeven moment in mijn hoofd gemixt hebben."
Het opgezette dier wordt als een jachttrofee op de bumper van een auto geplaatst, netjes boven het logo van het automerk. Het is een grappig zicht: een dramatisch kijkend hert op een lichtgrijze BMW of een gechoqueerde fazant op een oude, rode Mazda. Toch zit er vooral een luguber nasmaakje aan deze tragikomische fotoreeks. Want waarom zou je als je geen seriemoordenaar bent – daar gaan we maar even van uit – van onschuldige slachtoffers een trofee maken? "Niemand lijkt te geven om roadkill," vertelt de kunstenaar. "Dat vond ik jammer. Daarom besloot ik een ode te brengen aan die slachtoffers, aan die onschuldige dieren die de weg wilden oversteken maar geraakt werden door een auto. Met deze serie herdenk ik de dieren, bovenop het voorwerp dat hun leven nam."
Advertentie
Maar zijn deze dieren écht slachtoffers van verkeersgeweld of scharrelde de kunstenaar ze op uit de kelder van je middelbare school of van de stoffige schouw van zijn grootmoeder? "Als de titel het zo zegt, kan het zo zijn," antwoordt Max raadselachtig op deze vraag. Als een orakel beantwoordt hij de volgende vragen met antwoorden die vooral nog meer vragen oproepen. Net als de dood zelf, blijft de kunstenaar een mysterie. Het lijkt alsof hij buiten fotograaf, de rol van Magere Hein op zich heeft genomen. Dat brengt ons bij de vraag of hij de dieren zelf heeft opgezet. Maar ook die vraag beantwoordt hij slechts met "goeie vraag". En of het toeval is dat de dieren zo goed passen bij de auto's waarop ze geëerd worden? "De auto moest passen bij het dier, maar het dier moest ook passen bij de auto," zegt de kunstenaar.
Ga naar de website van Max Siedentopf om deze fotoserie en ander werk van hem te bekijken.
