Rare opgravingen uit de buik van grote steden

Wij mensen bouwen voort op onze geschiedenis en vergeten het vervolgens. Letterlijk, in sommige gevallen. In de meer begrijpelijke gevallen wordt een deel van onze geschiedenis weggevaagd door een natuurlijke ramp. Een duidelijk voorbeeld daarvan is de uitbarsting van de Vesuvius in 79 na Christus. De stad Pompeii werd daarbij bedolven onder vulkanisch gesteente en verborgen voor de wereld gedurende meer dan een millennium.

In de meeste situaties gaat het anders. We bewegen ons technologisch, sociaal en historisch gezien gewoon te snel voort om onze rotzooi op te ruimen en te documenteren. We vergeten wat we gebouwd, uitgevonden en gezien hebben. En jaren later herschrijven we dan klungelig onze geschiedenis, als we toevallig random stukjes van onze historie in de grond terugvinden.

Dat gebeurt het meest op plekken met historische significantie die aan veel verandering onderhevig zijn. Steden dus, met name.

Kijk naar Londen, een plek die bekend staat om haar beladen geschiedenis. Twee weken geleden werden daar opgravingen uit 2003 vrijgegeven. Voorafgaand aan de bouw van een uitbreiding van een treinstation werd er door archaeologen een macabere maar vooral bizarre opgraving gedaan. Uit de grond kwamen 1500 lijken, een boel doodskisten en een walrus. Wat?

Oké, het was geen hele walrus, als dat het makkelijker maakt om te geloven. De opgravers vonden in een doodskist, samen met menselijke resten, negen botstukken van wat een Pacifische walrus bleek te zijn. Er is weinig verklaring voor wat dat ding daar in godesnaam deed. De hypothese van de archaeologen was dat het beest versneden is door medische studenten als een dissectieproject.

Dat lijkt een aardige verklaring, maar waarom dan alleen maar één walrus? En waarom lagen ze in een doodskist samen met menselijke botten? Het lijkt me sterk dat we er ooit achter komen.

Nog een stad die drijft op haar eigen geschiedenis is Edinburgh. In de jaren 80 probeerde Norrie Rowan, een rugbyspeler, een collega  te helpen ontsnappen aan de Roemeense geheime dienst (dit artikel was toch al richting het absurde aan het gaan). Terwijl hij zoekend naar een vluchtroute door de straten rende (en vermoedelijk over gebouwen sprong, zweefduikrollend groentekraampjes omvergooide en op de vuist ging met mannen in pak en zonnebril), stuitte hij op een tunnel die leidde naar wat nu bekend staat als de Edinburgh Vaults: een doolhofachtig netwerk van gangen en zalen onder de South Bridge.

De Edinburgh Vaults werden aan het einde van de 18e eeuw gebouwd als opslagruimte voor de bedrijven boven de grond op de South Bridge. Maar de ventilatie was slecht en het stond er vaak onder water, waardoor de bedrijven al snel niets meer te maken wilden hebben met de smerige Vaults. Door de duistere klamme, nare omstandigheden vond men de ruimte ongeschikt om graan of kolen of dooie ratten op te slaan. Dus werd het, zoals het 18e eeuws Groot-Brittannië betaamt, direct gebruikt als woonplaats voor de armen. Maar zelfs zij trokken de donkere en onhygiënische omstandigheden slecht, en dus werden de Vaults verlaten en vergeten vanaf halverwege de 19e eeuw.

Tot onze rennende vluchtende kickpuncher er dus naar binnen rolde.

Vreemde ondergrondse ontdekkingen blijven niet beperkt tot het Britse eiland. Ook San Francisco verschuilt vreemde geheimen in haar onderbuik. In de 19e eeuw kwamen veel mensen hier hun geluk (en goud) zoeken. De schepen die in de haven lagen, bleven er vaak ook liggen omdat het teveel gedoe was om ze weg te slepen. Dus werden ze gebruikt als gevangenis, of werd er gewoon overheen gebouwd.

Je raadt dus al wel wat er afgelopen juli uit de grond kwam toen bouwvakkers onder de straten van de Financial District aan het graven waren.

Een boot dus. En nog een. En nog een

Je snapt 't idee. Het is echt een maf idee dat we shit begraven en straight up vergeten. Het collectief geheugen heeft een korte aandachtsspanne. Sommige dingen blijven hangen, maar sommige dingen worden zonder pardon naar de begraafplaats verwezen, dat blijkt wel uit de bizarre shit die voortdurend, zonder begeleidende verklaring, uit de grond getrokken wordt. Het voordeel is dat we hierdoor van de grond onder onze een soort bizarre grabbelton maken – jaren later zullen we ons weer verwonderen over wat we nu weer vinden, hoe we die verzameling onthoofde barbies, die scheepscontainer met tweeduizend gouden dildo's of dat lijk met zeven penguinhoofden in godsnaam hebben kunnen vergeten. Dat is al een vrij magisch idee op zichzelf.