Abalone-duiken is spelen met je leven

Constant tussen extase en paniek verkeren is een vermoeiende bezigheid. De oorzaak van mijn stress is het abalone-duiken van mijn man, wat hij al bijna tien jaar doet met een clubje abalone-duikers.

Abalones zijn zeeslakken, een delicatesse uit de Amerikaanse westkust. Duikers – zowel professioneel als amateur – worden er helemaal wild van. Mijn man en een aantal vrienden van hem trekken één keer per jaar hun duikpak aan om 'abaloontjes te jagen', om daarna de meest decadente picknick te houden die de mensheid ooit heeft gekend.

Het jachtseizoen in Noord-Californië is van april tot november, met een rustmaand in juli. In de afgelopen drie maanden heeft de oceaan al zoveel dodelijke slachtoffers geëist dat dit jaar nu al opgenomen kan worden als op-twee-na-dodelijkste van de laatste tijd. Hier dacht ik aan toen mijn man zijn wetsuit aantrok om de woeste zee in te duiken.

Het is niet heel ingewikkeld om deze slijmerige zuigertjes te vangen: de duikers houden zo lang mogelijk hun adem in en gaan met gewichten de zee in om zo tot wel tien meter diepte te kunnen duiken. Ze trekken de schelpen van de rotsen af door het weekdiertje te laten schrikken, en daarna is het de kunst om zo snel mogelijk omhoog te zwemmen en niet te blijven haken in al het koraal en wier.

"Heel veel gasten springen gewoon de zee in, zonder voorbereiding. Ze hebben het zelfvertrouwen en kunnen lang hun adem inhouden," zegt Dave Murai, die al meer dan dertig jaar duikt.

Ik begrijp er altijd maar weinig van – ik groeide op in de woestijn en in de stad, het meeste water wat ik zag was misschien een opgedroogde rivierbedding. Waarom zou iemand in godsnaam vrijwillig met gewichten aan zijn lichaam vastgebonden tot de bodem van de oceaan willen zinken voor een slak? Wat een gekken. Maar ja, wie ben ik om dat te zeggen? Ik heb nog nooit een abalone gegeten.

Gelukkig stelden duikveteranen Murai en SunHee Lee me gerust met hun wijze woorden en rustige aard, waardoor ik me al iets minder zorgen maakte om mijn man. Maar toch: met gewichten en één teug adem naar de bodem van de zee, én weer terug?

Ik snap waarom zuurstoftanks verboden zijn in dit gebied: duikers zouden anders onwijs lang onder water blijven en als een gek abalones gaan vangen, waardoor er uiteindelijk geen slakje meer over zou blijven. Afgelopen april pakte de California Department of Fish and Wildlife een stel duikers op met een buit van 59 naakte abalone-diertjes, zonder schelp dus, en in 2013 werden 18 mannen opgepakt om dezelfde rede.

En deze groep mannen? Die willen gewoon samen hangen. Lee heeft al wat jongere duikers bij elkaar gesprokkeld die de traditie kunnen voortzetten, omdat eigenlijk al te oud is voor het vak.

Zoals de mannen in hun wetsuits met flippers op de rug naar beneden lopen, van de rotsen af, lijken ze wel een beetje op de Ninja Turtle – deze gasten zijn gemaakt voor water. Mijn hart klopt als een razende in mijn keel.

In totaal bestaat de groep uit vijf man – waarvan er vier ergens in de dertig zijn –, en samen vangen ze aan de kust net boven San Francisco elk twee tot drie abalones. Met zijn 69 jaar besloot Murai deze duik maar even over te slaan.

De duikers en ik – dat kan ook ik wel gebruiken – drinken na afloop tequilashotjes om de buit van de dag te vieren. Daarna stappen we in de auto en rijden we terug naar de ranch waar we verblijven, en waar de voorbereidingen voor ons abalone- en zee-egelfestijn al in volle gang zijn..

Het schoonmaken van abalones is een fascinerende bezigheid om naar te kijken. De spiertjes zijn slijmerig en glibberig, en als je per ongeluk de maag doorsnijdt krijg je ranzige smurrie.

Een groepje vrijwilligers met sterke armen maakt de slakjes schoon en slaat ze plat tot het vlees lekker mals is. Reepjes sashimi worden ter plekke gegeten, terwijl andere in broodkruim worden gedoopt waarna ze gebakken worden in boter. De textuur van de slak houdt het midden tussen mossel en octopus: het is rubberig en lekker stevig aan de randen. En de smaak? Denk aan een mossel die aan de drugs is.

Boven het kampvuur worden er maïskolven gegrild die in een romig vissausje worden gedoopt. Er zijn salades en er staat een bosbessencrumbletaart in de oven.

Eindelijk begrijp ik waarom de mannen dit zo graag doen.