De film Iron Man veranderde mijn leven voorgoed. Niet omdat de oneliners van Tony Stark zulke dijenkletsers zijn, maar omdat de soundtrack met onder meer ACDC en Black Sabbath een hele nieuwe wereld voor me opende. Eentje van snoeiharde gitaarriffs en duistere teksten. Dat was meteen het officiële einde van mijn Katy Perry- en Lady Gaga-periode. Vanaf dat moment matchte ik mijn hoofddoeken met Iron Maiden-merchandise en plakte ik mijn schoolagenda vol met bandlogo's. Die liefde voor zwaardere muziek ben ik nooit meer kwijtgeraakt. Daarom namen twee vrienden mij op m'n twintigste verjaardag mee naar Køpi, de punkhaven van Berlijn.Køpi is een crustenkamp in het stadsdeel Mitte. Daar gaan we naar een D-beatshow (een subgenre dat bestaat uit knarsende punk met een politieke lading) van de Zweedse hardcoreband Crutches. De ingang is volgeklad met graffiti en Duitse politieke leuzen die ik maar half kan lezen. Zo goed is mijn Duits nou ook weer niet. Foto's nemen is in Køpi niet toegestaan. Ik stop mijn telefoon in mijn tas zodat ik hem niet uit gewoonte weer pak. Ik wil niet onnodig aandacht op mezelf vestigen omdat ik niet weet hoe men hier gaat reageren op een moslima met een hoofddoek. De huisregels, die op een bord staan, zeggen dat discriminatie niet is toegestaan. Laten we hopen dat deze anarchisten zich in ieder geval wel aan deze regels houden.Inmiddels sta ik met een literfles water in mijn hand helemaal vooraan – andere non-alcoholische dranken hebben ze niet. De band blèrt ondertussen "FUCK ALL RELIGION" en ze roepen het vol overgave. Het is ergens raar om te luisteren naar mensen die zo passievol tegen mijn levensovertuiging ingaan. Ik ben niet beledigd, van mij mag je religie niet oké vinden, maar ik ben me zelden zo bewust geweest van mijn hoofddoek. Ik probeer te genieten van de muziek en tegelijkertijd niet op te vallen. Toch laat ik me ook niet mijn plezier ontnemen en sta ik daar in de voorste rij tussen alle andere punkers.De kelder waar het optreden is, ruikt intens naar bier en staat blauw van de wietdampen. Beiden verboden binnen mijn geloof, maar ik heb er geen moeite mee. Als anderen dat willen doen, moeten ze het lekker zelf weten. Toch vind ik het nooit helemaal chill om in mijn eentje in een concertzaal of kroeg te staan. Ik voel me dan een beetje misplaatst, alsof mensen naar me kijken. Waarschijnlijk hebben ze nooit eerder een moslima gezien in zo'n setting. Maar het feit dat ik gelovig ben, verandert niets aan het feit dat ik met mijn vrienden wil feesten of in de moshpit wil duiken.Na een tijdje ga ik even in de gang staan om bij te komen. De vrouw die bij de deur staat vraagt of ik naast haar wil komen zitten. We raken verwikkeld in een gesprek over kretek (een sigaret met kruidnagel), reizen en de hoeveelheid lieve punkers in Berlijn. In mijn ooghoek zie ik iemand openlijk coke snuiven. Wanneer ik haar vertel dat vandaag mijn verjaardag is, krijg ik een dikke knuffel. Een uur geleden stonden mensen nog "FUCK ALL RELIGION" te schreeuwen en nu wordt het feit dat ik een moslima ben totaal achterwege gelaten. Ik voelde me aan het begin ietsje ongemakkelijk maar dat gevoel is totaal verdwenen.Als ik mensen nu vertel over mijn muzieksmaak kijken ze me nog steeds aan alsof ik ze heb verteld dat ik Bigfoot heb ontmoet. De vraag of dat wel samen met mijn geloof gaat krijg ik dan ook regelmatig. Omdat drank en drugs verboden zijn in de islam, vinden mensen het gek als een meisje met een hoofddoek naar plekken gaat waar in het openbaar wordt gesnoven en gedronken. Ik snap het. Toch kijk ik er anders naar. Bij metal- en punkconcerten is iedereen aan het genieten en daarom voel ik me er zo thuis. Tijdens een show is iedereen in het publiek hetzelfde. We zijn er voor de muziek waarvan we houden. Zo simpel is het. Of je er nou uitziet als een klassieke punker, metalhead of moslima.
Advertentie