Deze man heeft de maatschappij helemaal de rug toegekeerd vanwege het coronavirus

Een paar maanden geleden deed ik onderzoek voor een verhaal over Italiaanse preppers. Zo leerde ik Paolo* kennen, een 30-jarige man uit de provincie Modena in het noorden van het land. Sinds zijn geboorteplaats in 2014 werd geteisterd door overstromingen, heeft Paolo in geval van nood een overlevingszak klaarstaan. Begin maart, toen de geruchten over een lockdown de rondte begonnen te doen, stuurde Paolo me een spraakbericht waarin hij zei dat hij had besloten om alles achter te laten en naar een kleine hut in de Apennijnen te gaan. Zijn dichtstbijzijnde buur woont nu op een half uur lopen van hem vandaan.

Drie maanden later wordt de lockdown steeds minder streng, maar Paolo bevindt zich nog steeds op Monte Cimone. Hij laat zich niet afschrikken door de barre nachten waarin de temperatuur weleens tot onder nul daalt. “In eerste instantie dacht ik dat ik hier een paar maanden zou zijn, maar nu ben ik van plan om twee of drie jaar te blijven,” zegt Paolo. Hij nam aan het begin van de pandemie ontslag en is niet optimistisch over de nabije toekomst van Italië – dus voor nu trekt hij zich volledig terug uit de samenleving.

De kluizenaarslevensstijl bestaat al millennia en werd omarmd door beroemde religieuze en seculiere figuren uit de geschiedenis, zoals de dichter en filosoof Henry David Thoreau, de boeddhistische monnik Ryōkan en zelfs Jezus (hoewel hij het slechts voor veertig dagen en veertig nachten deed). Tegenwoordig zijn er ook gedesillusioneerde jongeren die in een stad wonen en voor een semi-kluizenaarslevensstijl kiezen – wellicht geïnspireerd door verfilmd boek Into The Wild.

Sinds Paolo besloot om langer in zelfisolatie te blijven, heeft hij zijn hand op de knip moeten houden. Op een gemiddelde dag in de bergen bestaat zijn lunch uit een klein stukje kaas en een paar crackers. “Ik maakte voorheen twee maaltijden van 200 gram pasta per dag, maar nu heb ik dat teruggebracht tot 100 gram,” zegt hij. Toen hij erachter kwam dat zijn berghutje nog steeds binnen het bereik van technologie en de beschaving lag, bestelde hij op Amazon een goedkope voorraad multivitaminen, waar hij een jaar mee kan doen. Hij denkt dat hij daarmee zijn niet-ideale dieet kan aanvullen.

Paolo komt wel uit een bevoorrechte positie. De hut is van zijn familie, dus hij hoeft zijn spaargeld niet uit te geven aan huur. En zijn ouders zijn gezond, dus hij hoeft zich ook geen zorgen over hen te maken. Sinds Paolo naar niemandsland is verhuisd, heeft hij slechts menselijk contact gehad met een handjevol mensen dat in de buurt woont. Als het weer het toelaat, is hij altijd buiten. En anders probeert hij zich binnenshuis te vermaken.

Ik ben gefascineerd door zijn beslissing, maar ik vraag me wel af of zijn angst niet ongegrond is. “Wat als je jezelf uiteindelijk jarenlang voor niets in de bergen aan het uithongeren bent?” vraag ik hem. Hij geeft toe dat hij wel interesse heeft in coronavirus-complottheorieën, maar toch verzekert hij me ervan dat het de beste beslissing is die hij ooit heeft genomen. Het was niet makkelijk om aan zijn nieuwe routine te wennen, maar hij geniet van de rust en de stilte. “Ik heb mezelf tenminste niet maanden binnen hoeven opsluiten, en heb geen last gehad van bezorgdheid over het dagelijkse aantal besmettingen en het dodental,” zegt hij. “Ik leer wat meer zelfvoorzienend te zijn en heb eindelijk tijd voor mezelf.”

Eerlijk gezegd benijd ik hem een beetje.

* Naam veranderd wegens privacyredenen

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE Italië