Ik krijg de laatste tijd nogal een kick van space-dingen. Naast het lezen van alles dat ik kon vinden over het universum en planeten de afgelopen weken heb ik ook zowel Gravity als Europa Report gezien. Wat je ook wil zeggen over die films als geheel, ze zijn hoe dan ook wel prachtig. Althans, dat is wat je denkt totdat je filmpjes ziet van de ruimte in het echt, zoals David Peterson's “The World Outside My Window.”Het raam uit de titel is het raam van het ISS. Peterson, de maker van het filmpje, wilde met de video “meer aandacht brengen naar het ruimtestation, inclusief de mensen aan boord.” De time-lapse komen van NASA's Gateway to Astronaut Photography on Earth database.Het mooiste is, vind ik, hoe desoriënterend het lijkt. Verdwaald in de ruimte, met snel voorbijflitsende schaduwen, terwijl je ogen de levende planeet onder je voordurend scannen maar er nooit echt op focussen. En voor als je wat meer helderheid wil in het schouwspel heeft Peterson noemt de plekken waar je op specifieke momenten in het filmpje op neer kijkt.Op 0:16 zweef je over Griekenland en Turkije. Net een minuut later zweef je boven de Stille Oceaan tussen Nieuw Zeeland en de VS. En in de laatste dertig seconden keer je je blik opwaarts richting de ruimte, met de Lovejoy-komeet boven de horizon van Australië en de maan die voorbij schiet.Ik sta volledig achter Peterson's suggestie om “The World Outside My Window” in het donker te kijken op de hoogst mogelijke resolutie. Maar om het volume vol open te draaien lijkt me wat veel van het goeie. De plastic soundtrack doet enigszins af aan de ervaring om jezelf aan boord van het ISS in te beelden. En daarnaast, als je voor het authentieke effect wil gaan: er is geen geluid in de ruimte.Maar dat is natuurlijk azijnzeikerij. Ruimtefilms zijn prachtig, maar er is niets mooiers dan filmpjes van de echte ruimte.Als je hier niet genoeg van kan krijgen is er ook nog All Alone in the Night (2011), ook van Peterson.@heyiamlex
Advertentie