Wachten is nooit leuk, maar wachten op een verlaten planeet is al helemaal kut. De fotoserie Never How You Planet van Luke Sirimongkhon beeldt uit hoe wat rokende astronauten een week over een vreemde wereld struinen. De fotograaf laat een vreemde en onherbergzame wereld zien, maar het is ook een reflectie op hoe mensen zich zullen gedragen als ze ooit in aanraking komen met buitenaards leven.De inspiratie voor de serie was volgens Luke een sciencefictionboek uit de jaren zeventig, Inherit the Stars van James P. Hogan. Een vriend van hem had de cover als achtergrond op zijn telefoon, waarna ze begonnen te fantaseren over de afbeelding. Uiteindelijk bedachten ze er een hele wereld omheen. We spraken Luke over het resultaat, zijn creatieve proces en de betekenis achter de bijzondere beelden in Never How You Planet.
Advertentie
Creators: Hoi Luke, in je serie zie je twee astronauten op een verlaten planeet, maar jullie hebben er een heel verhaal omheen bedacht. Vertel.
Luke Sirimongkhon: De twee astronauten, Todd en Daniel, zijn op weg terug naar de aarde nadat ze een andere planeet hebben verkent. Dan crasht hun schip. Gelukkig voor hen repareert het schip zichzelf, maar de reparaties duren een week. In afwachting daarvan verkennen Todd en Daniel deze nieuwe planeet om wat materiaal te verzamelen. Op de planeet leeft niets of niemand – behalve een vreemde koning. Deze vreemdeling leeft volgens een nogal bijzonder systeem, en bepaalt wie mag leven en wie sterft. Hij beslist dat er maar één van hen mag blijven leven en terug mag keren naar de aarde. Ik wilde de acties van het buitenaardse wezen contextualiseren voor de kijker. Ik wilde laten zien dat hij niet voor zijn plezier moordt, of vanwege moraliteit. Hij doodt dat wat onnodig is voor zijn planeet.
Luke Sirimongkhon: De twee astronauten, Todd en Daniel, zijn op weg terug naar de aarde nadat ze een andere planeet hebben verkent. Dan crasht hun schip. Gelukkig voor hen repareert het schip zichzelf, maar de reparaties duren een week. In afwachting daarvan verkennen Todd en Daniel deze nieuwe planeet om wat materiaal te verzamelen. Op de planeet leeft niets of niemand – behalve een vreemde koning. Deze vreemdeling leeft volgens een nogal bijzonder systeem, en bepaalt wie mag leven en wie sterft. Hij beslist dat er maar één van hen mag blijven leven en terug mag keren naar de aarde. Ik wilde de acties van het buitenaardse wezen contextualiseren voor de kijker. Ik wilde laten zien dat hij niet voor zijn plezier moordt, of vanwege moraliteit. Hij doodt dat wat onnodig is voor zijn planeet.
Wie van de twee legt het loodje?
Todd. Daniel probeert zijn lichaam nog mee te slepen naar het ruimteschip, maar dat lukt hem niet. Uiteindelijk moet hij Todd dus op de planeet achterlaten.Speelt het zich af in een verre toekomst of in een dystopische tijd?
Het verhaal speelt zich af rond 1970, maar interstellair reizen is de norm. Ik zou het niet dystopisch noemen, omdat de beschaving niet is ingestort of zo. Ze leven in een tijd waarin astronauten zijn zoals mensen die je op het strand met metaaldetectoren ziet. Alleen zoeken astronauten op verschillende planeten naar levensvormen, niet naar metaal. Wat ze verzamelen wordt teruggebracht naar de aarde voor onderzoek of verkoop.
Todd. Daniel probeert zijn lichaam nog mee te slepen naar het ruimteschip, maar dat lukt hem niet. Uiteindelijk moet hij Todd dus op de planeet achterlaten.Speelt het zich af in een verre toekomst of in een dystopische tijd?
Het verhaal speelt zich af rond 1970, maar interstellair reizen is de norm. Ik zou het niet dystopisch noemen, omdat de beschaving niet is ingestort of zo. Ze leven in een tijd waarin astronauten zijn zoals mensen die je op het strand met metaaldetectoren ziet. Alleen zoeken astronauten op verschillende planeten naar levensvormen, niet naar metaal. Wat ze verzamelen wordt teruggebracht naar de aarde voor onderzoek of verkoop.
Advertentie
Je denkt erg veel na over het achtergrondverhaal. Waar zoek je vervolgens naar als je een foto maakt?
Kleur speelt een belangrijke rol in mijn foto's. De woestijn in Never How You Planet heeft nogal moeilijk licht en ik wilde dat de kleding zou gloeien door de zon. Daarom koos ik voor reflecterende materialen, zoals glanzend zilver.Voor de serie heb ik in totaal maar 100 foto's gemaakt. Ik probeer altijd zo nauwkeurig mogelijk te zijn, dus stel ik me voor dat Photoshop niet bestaat. Alles wat ik vastleg op de foto is bewust en moet kloppen. Het drukken op de knop is makkelijk, dat is maar tien procent van het proces. De andere negentig is het bedenken van een concept waarin je gelooft en de juiste mensen bij elkaar brengen om het waar te maken.
Kleur speelt een belangrijke rol in mijn foto's. De woestijn in Never How You Planet heeft nogal moeilijk licht en ik wilde dat de kleding zou gloeien door de zon. Daarom koos ik voor reflecterende materialen, zoals glanzend zilver.Voor de serie heb ik in totaal maar 100 foto's gemaakt. Ik probeer altijd zo nauwkeurig mogelijk te zijn, dus stel ik me voor dat Photoshop niet bestaat. Alles wat ik vastleg op de foto is bewust en moet kloppen. Het drukken op de knop is makkelijk, dat is maar tien procent van het proces. De andere negentig is het bedenken van een concept waarin je gelooft en de juiste mensen bij elkaar brengen om het waar te maken.
Dit artikel verscheen eerder op VICE Mexico.