Kunnen we het even hebben over de featuring van Pharrell op Missy Elliotts nieuwe nummer?

Eind vorige week dropte Missy Elliott WTF (Where They From), waarmee ze even liet weten dat ze nog steeds de ongeslagen koningin van de rap is. Ze heeft talent voor sicke producties en haar oog voor visueel ontwerp heeft al veel artiesten beinvloed. Nu werkt ze samen met Pharrell Williams, die waarschijnlijk de geschiedenisboeken in zal gaan als een van de beste beatmakers van zijn generatie. Dat nummer moet dan wel beuken, toch? Klopt.

Maar dan komt de rap van Pharrell en die is, nou ja, behoorlijk vreselijk. En dan bedoel ik huilen-met-de-pet-op-vreselijk. Ik bedoel struikelen-terwijl-je-je-vers-bezorgde-pizza-de-trap-op-probeert-te-krijgen-vreselijk. Echt heel erg vreselijk. Het soort vreselijk dat van binnen een beetje pijn doet. Een enorm imitatiediamanten borstbeeld van Pharrell, dat van dertienhoog op de knaller van Missy pleurt. Gelukkig weet ze nog net onder het wrak vandaan te kruipen.

Het is duidelijk dat onze Sk8brd gewend is aan het leven van succesvolle mannen die nooit “nee” of “zeg dat maar niet” of “oké, misschien moet je niet op dit nummer gaan rappen” horen. De afwezigheid van tegenspraak is zo oorverdovend dat zijn dagen als rapper zachtjes flikkeren als het lampje op je leeggelopen elektrische tandenborstel. Zijn raps zitten zo hard in de Pharrell-bubbel dat ze naar Dreft clean & soft ruiken.

Wat is er aan de hand, P? Ooit wilde iedere man jou zijn. Het was je bijna gelukt om van Von Dutch een cool merk te maken. Het lukte je zelfs om mensen langer dan een minuut naar die gekke Robin Thicke te laten luisteren. Oké, je was nooit een hele goede rapper, maar je was best goed in het onopgemerkt opnoemen van wat willekeurige woorden zonder dat mensen zich eraan stoorden of doorhadden wat je eigenlijk zei. Het was ongevaarlijk en soms best leuk.

Maar nu wil ik eigenlijk al vanaf de eerste zin – “I come in this bitch like a liquid” – m’n hand op de schouder van Pharrell leggen en zeggen: kom op man, laat het gewoon zitten. Hij kwam nog maar net weg met Blurred Lines, de boze familieleden van Marvin Gaye en boze massa’s mensen die het liedje over aanranding niet zo grappig vonden. Je zou denken dat hij inmiddels wel beter weet. Toch?

Nee hoor. Zijn flow is hakkeliger dan die van Chuck D. In zijn jammerende stem hoor je hem bijna smeken om een ghostwriter die wél goede teksten kan schrijven. En dan maakt Pharrell het ineens allemaal heel verwarrend. “Lyrically I’m Optimus Prime,” rapt ‘ie, waardoor de luisteraar met een hele hoop vragen blijft zitten. Volgens Wikipedia – en dan weet je dat het écht waar is – is Optimus Prime iemand die “altijd afgebeeld wordt als iemand met een sterke persoonijkheid, een geweldige leider, goed in de juiste keuzes maken en iemand die briljante militaire tactieken, martial arts-techieken en geavanceerde alienwapens bezit.” Waarom zegt Pharrell daarna dan: “Look how I drive, look at my ride. When I go by, smoke in your eyes. So open your eyes, the joke’s on you guys”? Optimus Prime zou dat soort dingen nooit zeggen. Zelfs het gemiddelde online rijmwoordenboek kan originelere Sinterklaasgedichten bedenken dan deze brakke zinnen van Pharrell.

Nu begin je je toch af te vragen waarom Pharrell steeds gaat rappen op nummers van dit kaliber. Zijn invloed is duidelijk terug te horen in de rijke beat: een minimale melodie, een dikke bas, snelle percussie en natuurlijk zijn onvermijdelijke stem die de hele tijd “Yeah!” en “Hey!” roept. Dat is waar Pharrell echt goed in is. Maar vanaf het punt dat hij meer moet zeggen dan een “Ow!” of “Ooh” stort het eigenlijk allemaal in.

Als er iemand is die het verdient om te rappen en te rapzingen ondanks dat diegene daar eigenlijk niks van bakt, is het natuurlijk Pharrell. We gunnen het hem allemaal. Maar kies je moment, P. Dit is in ieder geval NIET dat moment. We zouden het helemaal niet moeten hebben over hoe Pharrell dit nummer verkloot. We zouden feest moeten vieren omdat Missy Elliott terug is – de 44-jarige vrouw, die vijf Grammys won en meer dan dertig miljoen platen verkocht, heeft een comeback. Feest! Toch?

Misschien kun je dit soort matige rapprestaties ook wel verwachten van artiesten die al zo lang bezig zijn als Pharrell. Het klinkt als een saaie, seksloze routine die alleen mogelijk is door zijn enorm sterke verleden. Maar goed, je werkt ook met iets minder enthousiasme als je al veertig jaar hetzelfde werk doet in je saaie, grijze kantoor.

Pharrell is op WTF (Where They From) een beetje de smoezelige kok die achterin een eetcafé staat te frituren terwijl er verhalen over hem gaan dat ‘ie in de jaren tachtig een Michelinster kreeg voor zijn kookkunsten. Wat hij je nu serveert lijkt in geen velden of wegen op zijn beroemde culinaire gerechten van toen, maar is gewoon een verbrande frikadel met een hoopje zompige friet. Eet smakelijk.