Zeldzame foto’s van Parijse punks uit de vroege jaren tachtig

FYI.

This story is over 5 years old.

Fotografie

Zeldzame foto’s van Parijse punks uit de vroege jaren tachtig

Fotohokjes en oorbellen van worst - “een beetje als Amélie, maar dan punk.”

We leven intussen alweer in 2018 en nog steeds worden we blij van elk stukje punkgeschiedenis dat komt bovendrijven. De tijd waarin we nu leven verschilt niet zo gek veel van het politieke en culturele klimaat van de late jaren zeventig. Het was de tijd waarin de punk werd geboren. De ongelijkheid en verdeeldheid waren enorm, maar tegelijkertijd groeide het verzet ertegen — er ontstond een nieuw bewustzijn.

Advertentie

Helno.

Als je aan punk denkt, denk je meestal aan Engeland, maar ook in Frankrijk was hechte punkscene, al is die een pak minder goed vastgelegd. Maar als je goed zoekt en weet waar je moet kijken, vind je af en toe een pareltje, zoals deze fotoserie. De foto's zijn voor het grootste deel genomen in fotohokjes, gemaakt en bewaard door een groep vrienden die hun punkverleden nu ook op Facebook delen.

De verzameling ademt vrijheid, plezier en vriendschap tussen mensen die zich bezighielden met muziek, homevideo's, verkleedpartijen en een dikke vinger omhoog hielden naar de rest van de wereld. i-D France spoorde een van de gasten op de foto's op: Laul, voormalig lid van de punk/no wave-band Lucrate Milk. Hij deelde zijn persoonlijke archief met ons en vertelde over het leven als jonge punker in Parijs.

Weet je nog wanneer je je voor het eerst punk voelde?
Ja, ik geloof toen ik een muziekprogramma keek in 1976 of 1977. Ik keek naar liveoptredens van bands als de Sex Pistols en The Damned. Ik dacht: "Fuck, dat is recht voor z'n raap! Nu begrijp ik het!" Je hoefde de tekst niet te begrijpen om die enorme woede te voelen.

Wat betekende de beweging voor jou?
Ik was streng opgevoed. Ik voelde me beperkt in alles wat ik deed. Toen punk in mijn leven kwam was dat een enorme bevrijding. Ik hield er al van om me te verkleden, ik was aan het zoeken naar een soort diepere kant van mijn identiteit. In het begin ging het nog niet om het dragen van een leren jasje, een kilt en een hanenkam. Het was een creatieve stroming waar iedereen zijn eigen invulling aan gaf.

Advertentie

Wat voor kleren droeg jij?
Ik stal de kleren van mijn vader en opa om ze te vermaken. Ik had een jasje waar ik mijn zakhorloge altijd in stopte, maar ik had dat ding uit elkaar gehaald en de losse onderdelen opgehangen aan de jas. Ik droeg stukjes worst als oorbellen en korstjes als buttons en broche. We hielden in die tijd meer van slippers dan van Dr Martens. Het was best gevaarlijk om met de metro te gaan, ik kon makkelijk in elkaar geslagen worden door rockers, teddy's, skinheads of agenten. Maar weet je, we vonden het heerlijk om anders te zijn. We vonden het geen probleem als we beledigd werden, dat was een soort spelletje voor ons.

Foto middenonder: Francis Campiglia

Zat je in een band?
Ja, ik was een van de leden van Lucrate Milk, een bijzonder vreemde, artistieke en toegewijde band. We waren eigenlijk een klein groepje artiesten; Marto en Gaboni waren fotograaf, Nina was schilder en ik was een soort grafisch vormgever. We wilden gewoon graag met elkaar zijn, we waren er niet per se op uit om mensen te entertainen. We maakten dan wel videoclips, maar niet om op TV te komen. De meeste punks hadden zwart haar en pacifistische ideeën, wij daarentegen verfden ons haar blond en zongen: "Lang leve de oorlog en fuck pacifisten." Pure provocatie. We waren klieren. Uiteindelijk gingen we uit elkaar omdat we niet op zoek waren naar roem, maar mensen begonnen ons langzaam allemaal leuk te vinden. Bah. Nina had een hilarisch temperament, zij zei gewoon dingen als "Ik wil geen gigs doen op zaterdag, dan wil ik Dallas kijken." Ze is fantastisch. Ze is nu fulltime schilder en als je het mij vraagt is ze een goeie ook.

Advertentie

Dus jij en je vrienden hebben behoorlijk wat tijd in fotohokjes doorgebracht…
Het was een populair ding, en toegankelijk voor iedereen. Er was altijd wel een fotohokje in de buurt. We gaan allemaal dood, dus we wilden graag een herinnering achterlaten. Vergelijk het met graffiti. Je kan een heleboel plezier maken in fotohokjes: poseren, gezichten trekken, of zoveel mogelijk mensen in een frame krijgen.

Het was een uitdaging om te kijken wie het leukste attribuut kon meenemen naar het hokje - een pop of een hond bijvoorbeeld. We gingen zover dat Masto op een gegeven moment een baby meenam uit een kinderwagen en in elkaar geramd werd door de moeder. We konden zelf effecten toevoegen voor de foto's droog waren: we vouwden ze om, zodat we ze meervoudig konden belichten. We visten ook weggegooide foto's onder de fotohokjes vandaan.

Wat betekenen de mensen op de foto's voor je?
Ze zijn mijn neven en nichten, de familie die ik heb gekozen. Die foto's zijn als een familiealbum voor me. We ruilden de foto's alsof ze voetbalplaatjes waren, en we stopten er nooit mee. Het zijn echt herinneringen, monumenten van de geschiedenis.

LauL

Wat weet je nog uit die tijd?
Het was een grote zoektocht naar vervoering. Een jeugdige tussenfase. We gingen niet vechten om territorium te veroveren of zo. We kwamen graag op onontdekte plekken: verlaten gebouwen, begraafplaatsen, ziekenhuizen, catacomben, fotogenieke plekken. We smokkelden een ladder mee naar de Père Lachaise-begraafplaats en gingen met de ladder van grafsteen naar grafsteen om zo ver mogelijk te komen zonder de grond aan te raken. Het was leuk, en het was best wel riskant. Adrenaline is de goedkoopste drug. Het was een beetje als Amélie, maar dan punk.

Advertentie

Kun je nog punk zijn tegenwoordig?
Ik zat daar vanmorgen toevallig over na te denken. Punk wordt beïnvloed door alles: muziek, design, media en mode. Maar we worden allemaal beïnvloed. Eigenlijk zouden we dus allemaal punk moeten zijn, maar tegenwoordig moet punk en eco zijn, of punk en veganistisch. Punk is een bewustzijn, het moet geen beweging zijn die je dwingt om je op een bepaalde manier te gedragen. Iedereen zou zijn eigen versie moeten hebben, zijn eigen oplossing. Je moet niet afwachten wat anderen gaan doen. Vandaag de dag moet je wel dom zijn om niet punk te zijn.

Nina Childress

LauL

Fotohokjes met make-up: het filmen van L'Affaire des Divisions Maurituri, F.J Ossang

LauL

Les Lucrate Milk

Nina, Masto, Gaboni, Laul, Helno, en de anderen van de Raya

Les Lucrate Milk

Les Frères Ripoulain met Nina en Masto

Koja

Helno

Masto

Scans: Jérôme Lefdup
De foto's en het archief komen van de dvd Le Posthume Trois pièces de Lucrate Milk, de dvd Lucrate Milk - Archives de la Zone Mondiale en LauL's eigen verzameling.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op i-D France